Σαν την δαντέλα στο γιακά, σαν το σειρήτι στο βελούδινο φουστάνι!!!

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

Αγαπημένη μου Πεταλούδα,

Πάνε 11 ολόκληρα έτη, μια δεκαετία κι ένα ακόμη που έφυγες απο κοντά μας, πετώντας με τα φτερά της πεταλούδας στο άπειρο ύψος του ουρανού. Πέταξες κροταλίζοντας τα φτερά σου, πέταξες κάνοντας ένα εκκωφαντικό θόρυβο που ακόμη με κυνηγάει τις νύχτες στα όνειρά μου.

Χειμώνες και καλοκαίρια πέρασαν και θα περνούν χωρίς εσένα. Χριστούγεννα λευκά στο Μόντρεαλ με ένα τοσοδούλι δεντράκι για να μη στεναχωριέται ο Αλέξανδρος πως δεν γιορτάζουμε τη λαμπρότερη μέρα του χρόνου. Ποτέ δεν ξαναστήσαμε αληθινό έλατο, γιατί εσύ μόνο ήξερες να λατρεύεις το άγριο άρωμά του.

Κάθε Δεκέμβριο που ανάβουν τα φώτα των Χριστουγέννων εγώ πονάω μέσα μου βαθειά, γνωρίζοντας πως δεν θα καταφθάσεις στο αεροδρόμιο μετά το κλείσιμο των σχολείων. Πως δεν θα έχω πάλι να σου διαλέξω δώρο, πως δεν θα κάνουμε σχέδια για ένα εξωτικό ταξίδι στο νότο. Πως δεν θα μαγειρέψουμε μαζί τη γαλοπούλα της χαράς, πως δεν θα ξενυχτήσουμε παίζοντας μπιρίμπα παραμονή του Νέου Χρόνου.

Ξέρεις, απο εκείνες τις πρώτες γιορτές της απουσίας σου κρύψαμε όλα τα τραπουλόχαρτα, τα εξαφανίσαμε από προσώπου γής για να μην αντηχούν τα γέλια της νίκης σου, τα ατέλειωτα χαχανητά της επιβολής σου. Τα χώσαμε σε μια ντουλάπα μαζί με όλες τις αναμνήσεις της κοινής εμπειρίας για να μην πονάμε. Κι όμως πονάμε όλο και περισσότερο.

Τα καλοκαίρια στο Μόντρεαλ έχασαν το χρώμα τους, έγιναν μονότονα και βαρετά. Οι λίμνες σου και οι δικές μας πήραν πήραν ένα σταχτί χρώμα σαν τις ψυχές μας. Μόνο όταν πετάει η πεταλούδα γύρω μας ξαναβαφτίζονται στο γαλάζιο, το πράσινο, το ασημί της ομορφιάς τους.

Και ο Αλέξανδρος σε αποζητάει περισσότερο απο ποτέ. Σε αποζητάει και σε αναζητάει. Σε όποιο σημείο του πλανήτη κι αν βρεθούμε μου λέει πάντα πώς αν ήσουν κι εσύ μαζί μας θάταν αλλοιώτικα, θάταν πιό ζωντανά. Εσύ για να υπογραμμίζεις με το χιούμορ σου τις ατέλειες και να υπερτονίζεις με την πληθωρικότητά σου τις ομορφιές.

Φέτος μου αποκάλυψε ότι αν κάνει κόρη θα ήθελε να την ονομάσει Κωνσταντίνα, Costance γιατί σε σένα οφείλει το ευ ζήν. Εσύ του έμαθες τραγούδια, τον ταξίδεψες με παραμύθια, τον έντυσες, τον χτένισες, τον τάισες, τον πήγες βόλτες στου Αμερικάνου, τον ξεμυάλισες, με τα παιχνίδια σου, τον άφησες να μένει αργά τις νύχτες στη Λευκάδα του καλοκαιριού. Εσύ, εσύ τον έφτιαξες δυνατό, τρυφερό και γενναιόδωρο.

Πλουμιστή μου Πεταλούδα,

Πέρασα πάλι και πάλι μπροστά απο το νοσοκομείο Αλεξάνδρα, εκεί που το λεπτό κορμάκι σου τρυπιόταν απο τις σήριγγες της χημειοθεραπείας, εκεί όπου το αίμα της μετάγγισης έπεφτε αργά στις αρτηρίες σου, εκεί που τα μεγάλα πράσινα σου με κοίταζαν με απορία ρωτώντας με γιατί;

Κι όμως εγώ θάπρεπε να σε ρωτήσω γιατί άφησες τον εαυτό σου να νικηθεί απο την ασθένεια; Γιατί παραδόθηκες άνευ όρων; Γιατί με εγκατέλειψες ολομόναχη σ΄αυτόν τον κόσμο να κυνηγάω τις πεταλούδες γύρω μου μήπως σε βρώ; Γιατί;

Ο Τεντ και ο Αλέξανδρος είναι τα δύο τρίτα του συνόλου μου που λέγεται οικογένεια, είναι η προέκτασή μου. Αλλά εσύ ήσουν κομμάτι αναπόδραστο της ύπαρξης και της ζωής μου, ήσουν το τελείωμα, κάτι σαν δαντέλα στο γιακά , κάτι σαν σειρήτι στο κόκκινο βελούδινο φουστάνι. Πώς να σου εξηγήσω τί ήσουν εσύ για μένα;

Από τότε που έφυγες νιώθω ακρωτηριασμένη, ναι αυτή είναι η σωστή εκτίμηση της κατάστασης. Σα νάχασα το χέρι μου, το πόδι μου, το μάτι μου. Σα νάμεινα μισή. Είναι παράξενο που δεν ήμασταν δίδυμες κι όμως εσύ είχες γίνει σιαμαία επέκταση του σώματος και του μυαλού μου.

Δεν σε ξεχνάω ούτε μια στιγμή, δεν παραλείπω να σου βάζω λάδι στο καντήλι , να σου το ανάβω για να καίει κρατώντας σου συντροφιά τις νύχτες. Και στο σπίτι μου πάντα βρίκσεται αναμμένο το αρωματικό κερί της μνήμης σου, με γεύση κολοκύθας για το φθινόπωρο, κανέλλας για το χειμώνα, λεβάντας για την άνοιξη, βιολέτας για το καλοκαίρι.

Σ’ αγαπώ και μου λείπεις μέχρι τον ουρανό. Τόσο όσο ακριβώς σε αγαπούσα !

Η αδελφή σου