HomeΕΛΙΞΗΡΙΑ ΜΝΗΜΗΣΣπύρος Γ. Φίλιππας: Ο ιδανιστής ειρηνοδρόμος και οι λαϊκές ουτοπίες

Σπύρος Γ. Φίλιππας: Ο ιδανιστής ειρηνοδρόμος και οι λαϊκές ουτοπίες

Την Παρασκευή 22 Απριλίου 2016 η Λευκάδα θα υποδεχθεί την Ολυμπιακή Φλόγα. Ξεκινώντας την προηγούμενη μέρα, 21 Απριλίου, από την Αρχαία Ολυμπία, η Φλόγα, μετά από συγκινητικό τελετουργικό Λαμπαδηδρομίας 7 ημερών, θα φθάσει στην Αθήνα για να την παραλάβει από εκεί η Ολυμπιακή Επιτροπή και να την ταξιδέψει στη Βραζιλία, τόπο τέλεσης των φετινών Ολυμπιακών Αγώνων.

Αυτές τις μέρες δεν μπορεί να μην θυμηθούμε τον 65χρονο τότε Λευκαδίτη οικοδόμο, λαϊκό ποιητή και φιλόσοφο, Σπύρο Φίλιππα, ο οποίος, μετά από μακρά διαδρομή εσωτερικής προετοιμασίας αλλά και κοινωνικής δράσης, θα ξεκινήσει τη Δευτέρα της Λαμπρής, 27 Απρίλη του 1992, από την πλατεία Αγίου Μηνά, ενώπιον κόσμου που έχει συγκεντρωθεί για να τον ξεπροβοδίσει, με τελικό προορισμό τα σύνορα Μακεδονίας-Σκοπίων, όπου και θα παραδώσει την Ολυμπιακή Φλόγα: βροντοφωνάζοντας την ελληνικότητα της Μακεδονίας.

DSC_1160

DSC_1161

Διαβάζουμε στον λευκαδίτικο τύπο: «Τη Δευτέρα του Πάσχα το πρωί στις 11 ξεκίνησε τη μεγάλη πορεία του ο συμπατριώτης μας Σπύρος Φίλιππας, αφού απένειμε (sic) χαιρετισμό στο Μνημείο των Πεσόντων. Πρώτα θα πάει πεζοπορώντας στην Ολυμπία, μετά στη Βουλή για επίδοση ψηφίσματος και θα συνεχίσει για τα σύνορα Μακεδονίας-Σκοπίων» (Σπαβέντο, Απρίλης 1992). Και στην 15νθήμερη εφημερίδα Λευκάς (Ιούνης 1992): «Ο Ειρηνοδρόμος του 1992 αγωνιστής…Σπύρος Φίλιππας, έφθασε στις 25-5-1992 στη Λαμία με τα πόδια, ακολουθώντας τη διαδρομή Λευκάδα, Αντίρριο, Πάτρα, Πύργο και στάση στην Αρχαία Ολυμπία, όπου πήρε το ιερό φως σε ένα φαναράκι που κρατά κατά την πορεία του. Ακολούθως Κόρινθος, Αθήνα, Θήβα, Λειβαδιά, Θερμοπύλες, Λαμία. Μετά θα πάει Λάρισα, Κατερίνη, για να καταλήξει στη Θεσσαλονίκη, την πρωτεύουσα της Μακεδονίας μας, φέρνοντας το μήνυμα που είναι γραμμένο στο λευκό μπλουζάκι του πως: ΕΛΛΑΔΑ-ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΜΙΑ, μήπως και «ξεστραβωθούν» οι κατευθύνοντες τις τύχες του κόσμου…»

DSC_1181

(Στη Λευκάδα επέστρεψε την Κυριακή 7 Ιουνίου 1992, μετά από εξαντλητική-συμβολική- πορεία 40 περίπου ημερών σε όλη την Ελλάδα. Τον υποδέχτηκαν εκπρόσωποι Πολιτιστικών Συλλόγων, συγγενείς, φίλοι, και «απλοί Λευκαδίτες, που με μια απλή ανθοδέσμη εξέφρασαν τον σεβασμό τους στο πρόσωπο του συμπολίτη μας που έκανε γνωστό στο πανελλήνιο το όνομα της μικρής του πατρίδας» (Φωνή της Λευκάδας, 9 Ιούνη 1992).

DSC_1167

Ιδιόμορφα αλλά γνήσια ανήσυχος και δημιουργικός άνθρωπος ο Σπύρος Φίλιππας, εκπροσωπεί μια παράδοση λαϊκών ουτοπιών, που έρχεται από μακριά και συνδιαλέγεται τόσο με το όραμα του λαϊκού ανθρώπου για μια ηθικότερη πραγματικότητα, όσο και με τη λόγια παράδοση του τόπου μας. (Δεν είναι τυχαία η γένεση μιας μεγάλης ουτοπίας στο νησί της Λευκάδας, εκείνης του Άγγελου Σικελιανού και των Δελφικών Γιορτών).

DSC_1171

Γεννημένος στο χωριό Ασπρογερακάτα του Δήμου Σφακιωτών Λευκάδας από αγρότες γονείς, οι οποίοι θα μετακινηθούν το 1932 από τα Ασπρογερακάτα στην Απόλπαινα, οικισμό κοντά στην πόλη της Λευκάδας, όπου και μόνιμα πλέον θα εγκατασταθούν. Οι πρόγονοί του μετέχουν στη διττή πολιτισμική ταυτότητα της Λευκάδας: τη νησιωτική και την ηπειρωτική. Από την πλευρά του πατέρα του, το χωριό Δρυμώνας (Κάτω Εξάνθεια) της Λευκάδας, (οικογένεια Φίλιππα), από την πλευρά της μάνας του, (οικογένεια Κοντή), το χωριό Πυρσόγιαννη της Ηπείρου. Ο παππούς του, Δημήτριος Κοντής, στα χρόνια της Τουρκοκρατίας διατηρούσε καπετανάτο, πολεμώντας τους Τούρκους. Το 1880 οι Τούρκοι, μαζί με Αλβανούς, στην πλατεία της Πυρσόγιαννης θα κάψουν τη μάνα και τον πατέρα του, μαζί με άλλους συμπατριώτες τους. Ο Δημήτριος Κοντής θα μεταναστεύσει στη Λευκάδα, φέρνοντας εκτός από τα μέλη της οικογένειάς του (τον αδερφό του Λάμπρο, ένα θείο του, τη γυναίκα του Σταμάτα και το νεογέννητο πρώτο τους παιδί), την τέχνη της πέτρας-όλων των Ηπειρωτών μαστόρων τέχνη που περιόδευαν ανά την Ελλάδα –και στη Λευκάδα-περίφημοι τεχνίτες της λαξευτής πέτρας, με την οποία χτίστηκαν σπίτια, μύλοι, μοναστήρια και εκκλησιές, καμπαναριά, σχολεία και γεφύρια.

DSC_1192

«Τον θυμάμαι πολύ καλά», σημειώνει στο Ημερολόγιο του Ειρηνοδρόμου, ο Σπύρος Φίλιππας, «καθώς και τα παραδοσιακά του ρούχα του Έλληνα τσολιά και την πανοπλία του, σπαθί, κουμπούρες και ντουφέκι. Ήταν ψηλός, γεροδεμένος, με πολύ γρήγορο και ανάλαφρο περπάτημα, ένας επίγειος ωραίος αετός, όπως και ο άλλος μου παππούλης που έμοιαζαν μεταξύ τους σαν δυο σταγόνες νερού. Τους θαύμαζα και τους δύο».

DSC_1168

Στο πρόσωπο και στις αφηγήσεις τους ο Σπύρος Φίλιππας βιώνει από μικρό παιδί το επικό κλίμα της σύγχρονης ιστορίας του τόπου του, καθώς οι υπερήλικοι αφηγητές του μετέχουν σε όλα τα μεγάλα πολεμικά γεγονότα του αιώνα τους: Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος, Μικρασιατική Καταστροφή-ενώ ζωντανές είναι στις αφηγήσεις τους οι μνήμες του προηγούμενου αιώνα. Ο πόλεμος του 1940, βρίσκει τον Σπύρο Φίλιππα στη Β’ τάξη του οκταταξίου γυμνασίου. Οργανώνεται στην Εθνική Αντίσταση, στις τάξεις του ΕΑΜ και της ΕΠΟΝ του γυμνασίου. Έκτοτε, και στις δεκαετίες που θα ακολουθήσουν, θα κινείται στο χώρο της Αριστεράς, στον ελεύθερο, ωστόσο, λαϊκό χώρο «μακριά από τις κομματικές ομπρέλες» θα γράψει, «γιατί έτσι μπορούσα να ζω και ν’αναπνέω ελεύθερα, να λέω την Αλήθεια…» Ασκεί σκληρό βιοπορισμό, δημιουργεί οικογένεια, για πολλά χρόνια στην Αθήνα, στη Λευκάδα αργότερα (1979), συνταξιούχος του ΙΚΑ, τέλος. Γράφει ποιήματα από νωρίς, το 1979 τυπώνει την πρώτη του ποιητική συλλογή (ποιήματα της περιόδου 1975-1979), με τίτλο: Ελεύθερη σκέψη (βλ. και Σπύρου Βρεττού, Οι λαϊκοί ποιητές της Λευκάδας (1900-1985) ως κοινωνικό φαινόμενο, Καστανιώτης 1991, σ. 166-167, 181, 191 και 282), ενώ εκδίδει και δική του εφημερίδα με το ίδιο όνομα και προμετωπίδα σε όλα τα φύλλα τους στίχους του:

Ελλήνων σοφία/ και τέχνη μαζί/
τον κόσμο φωτίζεις/ σε τούτη τη γη.

DSC_1158

DSC_1198

Ήδη, ωστόσο, έχει από νωρίς διαμορφώσει μια προσωπική ιδεολογία, ένα sui generis συμπίλημα ιδεών και αξιών, με τις οποίες θα αντιταχθεί στη σύγχρονή του πολιτική, κοινωνική και πολιτισμική φαυλότητα, στην κατάπτωση των αξιών και στον γενικότερο εκπεσμό των ηθών. Η ανακίνηση ιστορικών ζητημάτων, όπως το μακεδονικό, οι υποδαυλιζόμενες εστίες πολέμου, η συνεχής απειλή της ειρήνης τροφοδοτούν και προετοιμάζουν τον ψυχισμό του για μιαν ακτιβιστική πρωτοβουλία, που στοχεύει στο να συνεγείρει τον ενθουσιασμό για την Ειρήνη,την Ελευθερία, την Αγάπη, την Αλληλεγγύη και την Αλήθεια: έννοιες τις οποίες οριοθετεί συγκεραννύοντας, σε μια προσωπική ιδεολογική σύνθεση, στοιχεία ενός ιδιόμορφου εθνοκεντρικού οικουμενισμού.

DSC_1176

Ανασκάπτει εμπειρικά τις εθνικές ρίζες, από την αρχαιότητα , τους νικηφόρους αγώνες και τον πολιτισμό της, την εκπολιτιστική σταυροφορία του Μεγάλου Αλεξάνδρου μέχρι τη συνάντηση του Ελληνισμού με τον Χριστιανισμό και τις αξίες του. Τον πρώτο ορίζει ως «τον ατέρμονα κοχλία που βγάζει απ’τα βάθη της ψυχής μας το καλό, το σωστό και το τέλειο. Είναι ιδέα, είναι πνεύμα, είναι υψηλά ιδανικά, είναι παραγωγή και προσφορά, είναι υλοποιημένη ιδέα…» Τον δεύτερο, τον Χριστιανισμό-την Ορθοδοξία: που «είναι το ανόθευτο και το σωστό»… «Χωρίς Ορθοδοξία δεν υπάρχει Αγάπη, Συνεργασία, Πιστεύω, Θρησκεία, Ελευθερία, Ελπίδα, Δικαιοσύνη και Πολιτισμός. Και χωρίς αυτά η Δημοκρατία με τα Ιδανικά της και τις Ευαισθησίες της δεν υπάρχει. Η Λευτεριά γίνεται ασυδοσία και η Ειρήνη καταπατιέται από όλους». Με την Ορθοδοξία συνδέει ακόμα, την παιδεία, που «είναι αγωγή ύψους και ήθους», ένα συλλογικό ιδεώδες «για μικρούς και μεγάλους, για πλούσιους και φτωχούς, για μορφωμένους και αμόρφωτους, για εργαζόμενους και μη και γενικά για τον Λαό. «Παιδεία είναι η μάθηση, η ενημέρωση, η συμπεριφορά, η απελευθέρωση, η Αγάπη, η οικογένεια, η ειλικρίνεια, το φιλότιμο, που όλα μαζί φέρνουν τη Λευτεριά και την Ειρήνη, που είναι τα μεγάλα ιδανικά της ζωής».

DSC_1190

DSC_1189

Με την Ορθοδοξία συνδέει, επίσης, και την οικογένεια, τη φαμελιά, έχοντας ως πρότυπο τη δομή και τις αξίες της παραδοσιακής, αγροτικής οικογένειας, όπως ο ίδιος την έζησε μέσα στην τάξη και την πληρότητά της. «Ορμητήριο και αποκούμπι του παιδιού», τη χαρακτηρίζει, με κεντρική μορφή τη Μάνα-προέκταση της Μάνας-Γης-. «Για να έχει θετική παρουσία η Μάνα, στην ανατροφή των παιδιών και στην παιδεία της προς όλους μας, πρέπει ο φόβος και ο πόνος να έχουν τους φυσικούς, προστατευτικούς τους ρόλους, όπως τους καθόρισε η ίδια η φύση και όχι τρομοκρατικούς, όπως εμείς τους λειτουργούμε για υποταγή».

DSC_1164

Γύρω από τους δύο βασικούς άξονες της ιδεολογικής του κατασκευής , τον Ελληνισμό και τον Χριστιανισμό, θα προσδέσει λοιπόν τις καθολικές αξίες που πρέπει να ασπαστεί η νέα γενιά, και για τις οποίες ο ίδιος έχει εκπονήσει ένα επίπονο σχέδιο δράσης προκειμένου να τις διαδώσει σε όλη την Ελλάδα και από εκεί να εξακτινωθούν στην ανθρωπότητα. Είναι η κατάθεση της καθαρής Αλήθειας-όπως περνάει από τα μάτια του παιδιού, και που την αποθέτει ως εμπειρία κατακτημένη μέσ’από της γενιάς του την απίθανη ιστορική περιπέτεια: «Ξεκινάω από το παιδί και προσπαθώ να μείνω παιδί μέχρι τέλους, για να μπορώ να βλέπω, να πράττω και να λέω πάντα την καθαρή Αλήθεια. Σ’όλα αυτά τα χρόνια που πέρασαν απ’τη ζωή μου, χρόνια σκληρά και μαύρα για όλους μας. Χρόνια καταστροφής, πείνας, σκλαβιάς, πολέμων, εκτελέσεων, φυλακών, εξορίας, μαρτυρίων, ορφάνιας, ξεσπιτωμών, ξενιτιών, και γενικά χρόνια τυραννίας και αδικίας για το Λαό μας και για πολλούς Λαούς της Γης, από τον… «άνθρωπο»… Ό,τι συγκροτεί την ιδεολογία του είναι το μεγάλο ηθικό μάθημα ζωής που πήρε από την αναμέτρησή του με την ιστορία-τη μεγάλη, των μεγάλων γεγονότων τη βίωση και σπουδή, αλλά και τη μικρή ιστορία της καθημερινής ζωής. Και πριν αρχίσει τη μεγάλη ακτιβιστική του περιπέτεια-Ειρηνοδρόμος της Ειρήνης και της Ελεύθερης Σκέψης- έχει κωδικοποιήσει τα ιδανικά που τον καθοδηγούν σε μιαν αποστολή ηθικοποίησης της ανθρωπότητας-μέσω της χώρας του ξανά:

-Τιμή πάνω από υλικά κέρδη.
-Ψυχή πάνω από το σώμα.
-Ιδανικά πάνω από κάθε επιδίωξη.
-Την ίδια στιγμή το παρόν γίνεται παρελθόν.
-Αξιολόγησε το παρόν να μη μετανιώσεις για το παρελθόν.
-Όχι ελεημοσύνη αλλά δικαιοσύνη και αλληλεγγύη.
-Δεν γύρισα ποτέ τις πλάτες μου στον Εχθρό. –Εχθρός πάντα η πηγή του κακού και όχι το ίδιο το κακό.
-Αδυναμία και κακοβουλία πηγές του κακού.
-Το σώμα πηγή του κακού.
-Σωστή ψυχική και πνευματική συνεργασία αφομοιώνει το σώμα σε αστείρευτη πηγή πλούτου και ιδανικών.

DSC_1172
Ένας πολυσυλλεκτικός ιδεαλισμός διατρέχει όλη του την βιοθεωρία: σπαράγματα της ελληνικής ιστορίας-στην επική της διάσταση-, η μοναδικότητα του ελληνικού πολιτισμού όπως ο ίδιος τον αφομοιώνει και τον μεταπλάθει σε αστείρευτη πηγή φωτισμού της ανθρωπότητας, η πνευματικότητα του Χριστιανισμού και οι ανθρώπινες αξίες του και μια παράδοση ηθικών αξιών που εκπηγάζουν από τον λαϊκό πολιτισμό. Η πολιτική του ένταξη στο χώρο της Αριστεράς-μια σταθερή, σε όλη του τη ζωή, τοποθέτηση-, είναι εντυπωσιακό ότι συχνά βρίσκεται σε αντίθεση με την ιδιόμορφη φιλοσοφική οντότητα που έχει δημιουργήσει και που συγκροτεί το οραματικό του ιδεώδες. Η έννοια της υλικότητας, συνυφασμένη τόσο με τον Χριστιανισμό: το σώμα, καταρχήν, πηγή αμαρτίας, και τα υλικά αγαθά, πηγή ηθικής φαυλότητας. Όσο και με τον μαρξισμό, με τη μορφή των παραγωγικών δυνάμεων και σχέσεων, την υποδομή των ανθρώπινων κοινωνιών, φαίνεται να βρίσκεται έξω και πέρα από μια πνευματική-ιδεαλιστική σύλληψη που εκφράζει και συν-κινεί τον ενθουσιασμό του. Ακόμα και στην έννοια της Δικαιοσύνης, βασική ιδέα της ηθικής ανασυγκρότησης του κόσμου του, δεν αναφέρεται εμφανώς η έννοια της κοινωνικής δικαιοσύνης. «Δικαιοσύνη είναι πρόληψη και όχι τιμωρία. Που μας κάνει όλους συνεργούς στο έγκλημα. Γιατί η παιδεία μας, δεν πρόβλεψε. Πρόβλεψη λοιπόν, από τη γέννησή μας, για να λειτουργεί η αληθινή δικαιοσύνη…Διδάξου την αδικία χωρίς να την διαπράξεις…»

DSC_1174

Αυτή του την αξιακή περιουσία προσπαθεί να κοινωνήσει ευρύτερα, ξεκινώντας από το νησί του και με ομιλίες-πάνω στην καρότσα του επαγγελματικού του ημιφορτηγού, κρατώντας την ηχηρή ντουντούκα του, μπροστά σε πλήθος κόσμου-, με μανιφέστα, με επιστολές μέσ’από την εφημερίδα του αλλά και από άλλα έντυπα, τα οποία φιλοξενούν ποιήματα και επαναστατικά-εγερτικά του κείμενα: προς τον ελληνικό λαό, προς τους νέους.

DSC_1196

Χρόνια πριν, με όλα τα μέσα, προετοιμάζει το μεγάλο οδοιπορικό της Ειρήνης, την ακτιβιστική κορύφωση της βιοθεωρίας του, με τη διάχυση της οποίας πιστεύει ότι θα γεννηθεί μια θαλερή ευτοπία, από τα σπλάχνα της Ελλάδας προς όλη την ανθρωπότητα. Η σύγχρονή του ιστορία εξάπτει και ανατροφοδοτεί τον ενθουσιασμό και την πίστη του. Η Μακεδονία, χώρος που δοκιμάζεται ξανά η εθνική περιπέτεια, καθίσταται το οραματικό πεδίο άσκησης του πανανθρώπινου ιδανικού του.

DSC_1166

DSC_1178

Το ξεκίνημα της μεγάλης πορείας θα γίνει τη Δευτέρα της Λαμπρής, 27 Απριλίου του 1992, έπειτα από τελετή αποχαιρετισμού στην Πλατεία Αγίου Μηνά της πόλης της Λευκάδας, με συμβολικές πράξεις σεβασμού και απόδοσης τιμής στη Στήλη των Πεσόντων, στην παραλία. Έχει με πληρότητα οργανώσει το σχέδιο της πανελλήνιας πορείας του Ειρηνοδρόμου, έχει χαρτογραφήσει τους σταθμούς της πορείας του, έχει κινητοποιήσει για λόγους ασφάλειάς του στη μοναχική του περιοδεία, την αστυνομία, έχει συνεννοηθεί με αρχές των πόλεων και των κοινοτήτων που θα τον δεχτούν, με τοπικές εφημερίδες, ραδιοφωνικούς σταθμούς και τηλεοπτικά κανάλια.

DSC_1195

Τις εμπειρίες του καταθέτει στο Ημερολόγιο του Ειρηνοδρόμου- ημερολογιακή αφήγηση συμβάντων, στη διάρκειας 40 περίπου ημερών πεζοπορία του από τη Λευκάδα μέχρι την ακριτική περιοχή των Ευζώνων (με πολλούς ενδιάμεσους σταθμούς), όπου και θα παραδώσει την Ολυμπιακή Φλόγα για να μείνει εκεί άσβεστη για πάντα. Δημόσιες εκδηλώσεις, ομιλίες, συνεντεύξεις, συμβολικά τελετουργικά, απαγγελίες δικών του ποιημάτων με εθνικό περιεχόμενο, συναντήσεις με τοπικές αρχές και συνομιλίες, προπάντων, με απλούς ανθρώπους. Και παιδιά. Εδώ αναδεικνύεται η αυθεντικότητα της λαϊκής του αφετηρίας και η υψηλή ενσυναίσθηση απέναντι σε κάθε κατηγορία λαϊκών ανθρώπων. Το όραμά του είναι για τον 21ο αιώνα: να γίνει με την πειθώ του λόγου και της πράξης του, ο αιώνας που θα φιλοξενήσει την Άνοιξη της Ειρήνης.Τον πανανθρώπινο χαρακτήρα του ιδανικού του θα υμνήσει στον Όρκο του Έλληνα:

-Ειρήνη σ’αλυσόδεσαν                                  Με αίμα θα βάψω το βωμό

Οι μαύροι τύραννοί σου                                 για να σε λευτερώσω

Και γω παιδί της Λευτεριάς                            όμορφη αφέντισσα κυρά

Βρίσκομαι από κοντά σου.                               Μάνα γλυκειά Παρθένα.

 

-Το σύρμα το αγκαθωτό                                   Κι από το χέρι γελαστά

Θα βγάλω από κοντά σου                                 οι δυο μαζί αδελφικά

Τις αλυσίδες τρίμματα                                        μέσ’των λαών την αγκαλιά

Τους πύραυλους κομμάτια.                                Εκεί θα κάτσεις Λευτεριά.

Μετά το τέλος της μεγαλειώδους πορείας, που θα είναι για τον ίδιο μια ανυπέρβλητη συγκινησιακή εμπειρία ανάμεσα στο παρελθόν και στην ενορατική θέαση του μέλλοντος, θα καταρτίσει κατάλογο ονομάτων, ανοικτό και εμπλουτιζόμενο διαρκώς, από όλους τους ελληνικούς τόπους που πέρασε, ώστε να συγκροτήσει μια συλλογικότητα στη διεκδίκηση του ιδανικού του: «Αυτές οι δυνάμεις πρέπει να συνεχίσουν την πρωτοπόρα Ειρηνική τους πορεία, να θεσμοθετήσουν και να λειτουργήσουν πατριωτικά τα Εθνικά μας Ιδανικά, μέσα από το Εκτελεστικό όργανο και της Επιτροπής Ολυμπιακής Φλόγας, που οι ίδιοι θα φτιάξετε. Και όλοι μαζί να αναστηλώσουμε και στα δικά μας θεμέλια, το ιερό και ανεπανάληπτο παγκόσμιο έργο των προγόνων μας, που φυσιολογικά ο χρόνος το χαλαρώνει και το φθείρει, εάν δεν το λειτουργούμε. Για να γίνει αυτή η αντίδραση, πρέπει να κάνουμε μια θετική κίνηση, που δημιουργεί σταθμό στην ιστορία της ζωής του ανθρώπου, αρχίζοντας κάτι καινούριο και θετικό. Την επαναφορά της συνείδησης. Εάν αυτό είναι προς το καλό, λέγεται αναγέννηση!».

Έτσι, ο Σπύρος Φίλιππας ανέγνωσε και βίωσε την ενθουσιώδη λαϊκή ευτοπία του μέσ’από μια μεγαλειώδη σύλληψη της παγκόσμιας Ειρήνης, συνυφασμένης με το ιδεώδες της Ελευθερίας και της Δικαιοσύνης, πάνω σε ένα ελληνοκεντρικό κρηπίδωμα από την αρχαιότητα μέχρι τη σύγχρονή του ελληνική ιστορία. Και κλείνοντας τη συμβολική του διαδρομή προς το όραμά του με δυο βαθιά συναισθήματα: Πόνο για το κατάντημά μας και Ελπίδα («Η μετουσίωσή μας μέσα από τις ρίζες μας και την αρχαιότητά μας, στην πορεία του χρόνου, τροφοδοτεί την Ελπίδα…Η Ελπίδα δεν άφησε τον πόνο να με βασανίσει. Φαίνεται δεν ήθελε να δώσει προτεραιότητα σ’αυτόν, που θα αφάνιζε τα πάντα στην προσπάθειά μου»), θα αποτιμά τη δυνητικότητα του οραματισμού του με τη διατύπωση της αποφθεγματικής ρήσης του: «Με ανοιχτά τα μάτια, βλέπεις τα πάντα και μπορείς να τα αξιολογήσεις με τη δύναμη της ψυχής σου, μέσα στη φαντασία σου, που αυτή είναι και η καθαρή Αλήθεια».

Μπορεί να μην έζησε για να παραστεί τιμητικά στις τελετές της φετινής χρονιάς, και η Φλόγα θα ταξιδέψει στη Λευκάδα ερήμην του, αλλά ο αγωνιστής Σπύρος Φίλιππας, πάντα με τα μάτια ανοιχτά θα θεάται αυτόν τον δικαιότερο και ελεύθερο κόσμο, τον οποίο σήμερα, περισσότερο από κάθε προηγούμενη εποχή ίσως, έχουμε απολέσει. Και θα παρακινεί σε μια ακατάπαυστη αγωνιστική δράση, την οποία, περισσότερο από κάθε προηγούμενη εποχή έχουμε επίσης απολέσει…

Παρασκευή Κοψιδά-Βρεττού
Διδάκτωρ Φιλολογίας
Πρόεδρος Συνδέσμου Φιλολόγων Λευκάδας

Προηγουμενο αρθρο
Η πριγκίπισσα και το μπιζέλι!
Επομενο αρθρο
Τα κόκκινα παπούτσια

Δεν υπάρχουν σχόλια

Γράψτε το σχόλιό σας

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.