Στον Αη Γιάννη τον Πρόδρομο στο λιβάδι

Χτες, ανήμερα της γιορτής του Αη Γιαννιού του Προδρόμου βρέθηκα στο μοναστήρι του Αη Γιάννη στο λιβάδι. Ο κόσμο ήταν λιγοστός εν αντιθέσει με την παραμονή στην τέλεση του Πανηγυρικού Εσπερινού. Μπερδεύτηκα με το πρόγραμμα, αλλά ίσως ήταν καλύτερα που πήγα χτες.

Πέρασα την είσοδο του μοναστηριού για πρώτη φορά μετά από σχεδόν πενήντα χρόνια! Τις δυο προηγούμενες φορές που βρέθηκα εκεί, το μοναστήρι ήταν κλειστό.

Μαθήτρια στο Δημοτικό πρωτοπήγα στο μοναστήρι, όχι για εκκλησιασμό αλλά για…νερο. Η κοσμοσυρροή, τα αυτοκίνητα, οι άρτοι είναι ξένα στις δικές μου μνήμες.

Το μοναστήρι στη δεκαετία του ’60 δεν ήταν οριοθετημένο ούτε άνηκε πουθενά από όσο είχα καταλάβει. Αποτελούσε μέρος της ζωής και της καθημερινότητας πολλών συγχωριανών μου. Οι Πηγαδισάνοι, το χωριό μου, βρίσκονται ακριβώς πάνω από το μοναστήρι. Οι χωριανοί είχαν αμπέλια στον καμπο και το καλοκαίρι έβαζαν μποστάνια μπροστά σχεδόν από το μοναστήρι. Δεν χρειάζονταν πότισμα, το νερό του κάμπου είχε υγρασία. Τα πότιζαν μόνο όταν τα φύτευαν. Κουβαλούσαμε το νερό από το μοναστήρι. Είχε μεγάλες στερνές. Ήταν όλες ξεσκέπαστες. Στην απέραντη ησυχία που επικρατούσε ο αντίλαλος της φωνής μας προκαλούσε φόβο και δέος. Το μοναστήρι ήταν εγκαταλελειμμένο τότε. Δεν θυμάμαι να λειτουργούσε. Ελάχιστοι περνούσαν από κει. Κάποιες φορές οι άνθρωποι χρησιμοποιούσαν τη σκέπη του για να προφυλαχτούν από ξαφνικές μπόρες και καταιγίδες. Το μοναστήρι, λέγανε στο χωριό μου και όλοι καταλαβαίναμε για ποιο μιλούσαν. Οι πόρτες του ήταν ανοιχτές πάντα, αποτελούσε … κοινό κτήμα.

Πολλά χρόνια αργότερα ακούστηκαν σχόλια για αιφνίδιο πλουτισμό κάποιων από τις εικόνες του μοναστηριού…

Σήμερα όλα έχουν αλλάξει. Δεν κατάφερα να θυμηθώ τα μονοπάτια που διασχίζαμε από το χωριό μέχρι να φτάσουμε στο μοναστήρι. Άλλαξε και ονομασία, δίπλα στο όνομα του προστέθηκε: στο λιβάδι της Καρυάς. Είχα παραξενευτεί όταν για πρώτη φορά το είδα γραμμένο. Ας είναι, λίγη σημασία έχει… Ακόμα παραξενεύομαι για την κοσμοσυρροή που βλέπω στις φωτογραφίες. Είναι πιστοί; Πάνε για χάζι, για βόλτα;

Στην εποχή που αναφέρομαι καλύτερη ή χειρότερη δεν έχει σημασία, οι άνθρωποι ήταν πιο ειλικρινείς. Δούλευαν στα χωράφια σκληρά μέρα και νύχτα, δεν είχαν καθόλου ελεύθερο χρόνο. Ο εκκλησιασμός και όλα τα τελετουργικά της θρησκείας γίνονταν πιο αραιά από σήμερα, αλλά ήταν περισσότερο ουσιαστικά.

Σχετικά άρθρα: Το Μοναστήρι του Αϊ Γιάννη στο Λιβάδι με τη ματιά της Καίτης Κακαβούλη