Τα κορίτσια που πηγαίνουν δυο δυο

Στις σημερινές φωτογραφίες του καλού μου Περικλή Βλάχου επέλεξα μόνο γυναικείες φιγούρες,(εκτός από μια), κάποιες μάλιστα είναι μόνο κοριτσίστικες.(Εικονίζεται η μητέρα του Φωφώ Βλάχου και σε μια ο πατέρας του Νιόνιος Βλάχος). Οι φωτογραφίες είναι του 1952 και 1955. Κοιτώ αυτά τα όμορφα πρόσωπα με πόση αποφασιστικότητα στέκουν αγέρωχα μπροστά στο φακό. Έτοιμα να δράξουν τη ζωή που απλώνεται μπροστά τους.

Κι όμως ήταν δύσκολα εκείνα τα χρόνια για τις γυναίκες σε όλη την Ελλάδα, αν θεωρήσουμε ότι οι Νόμοι εκφράζουν και το κοινωνικό στάτους της κάθε εποχής.

Το 1952 η Ελληνική Βουλή ψηφίζει νόμο ο οποίος παραχωρεί ίσα πολιτικά δικαιώματα στις γυναίκες. Οι Ελληνίδες ψήφισαν για πρώτη φορά σε βουλευτικές εκλογές, στις 19 Φεβρουαρίου 1956. Πρέπει να περάσουν ακόμα δυο δεκαετίες, ώσπου το Σύνταγμα του 1975 να ορίσει επιτέλους ότι «οι Έλληνες και οι Ελληνίδες είναι ίσοι». Το 1983 πέρασε μια σειρά από νόμους που ενίσχυσαν την θέση της γυναίκας. Οι πιο αξιοσημείωτοι είναι ο εκσυγχρονισμός του Οικογενειακού Νόμου, που εξάλειφε κάθε μορφή ιεραρχίας στον οικογενειακό χώρο, η κατάργηση του αναχρονιστικού και σεξιστικού θεσμού της προίκας, που αντικειμενοποιούσε τις γυναίκες, η αποποινικοποίηση της άμβλωσης και το Συναινετικό Διαζύγιο.

Ήταν το 1966, όταν ο μεγάλος Διονύσης Σαββόπουλος έγραψε το τραγούδι «Τα κορίτσια που πηγαίνουν δυο δυο», από όπου δανειστήκαμε και τον τίτλο.

Δυο, δυο, πέρασαν πέρασαν, να ‘τα τα κορίτσια
Όλο ντρέπονται, ντρέπονται όλο, τα κορίτσια
Τα κορίτσια, τα κορίτσια, δύο – δύο βιαστικά
στρίβουν από τη γωνία για να μπουν στο σινεμά
Στέκουν πίσω από το τζάμι και ζητάνε παγωτό
τα κορίτσια που ’χουν γίνει δεκατέσσερα χρονών…

Περιμένουνε στη στάση σαν σχολάνε απ’ τ’ αγγλικά
Το συμμαθητή τους που μοιάζει σε κάποιο γόη του σινεμά
Πόσο όμορφα όμορφα βλέπεις τα κορίτσια…