Τα Μηλαρόνια

Παιχνίδια και… Παιγνίδια

Γράφει ο Νίκος Βαγενάς

Και σ’ αυτό το ομαδικό παιγνίδι υπήρχαν δυό… «Κόκορες» που απείχαν περί τα 25 μέτρα, ο ένας από τον άλλον. Ο αριθμός των παιδιών που συμμετείχαν ανήρχετο έως και τα 20 και κατά βάσι ήτο σε συνάρτησι με τα συνομήλικα ή περίπου συνομήλικα παιδιά της γειτονιάς. Όπως και στα προηγούμενα παιγνίδια οι… «Μάννες» ή οι… «Κόκορες» εξελέγοντο δια κληρώσεως έτσι κι’ εδώ ίσχυε το ίδιο. Απαραίτητο συμπλήρωμα του παιγνιδιού ήτο το μικρό, συμπαγές, λαστιχένιο τόπι.

Στο μέσον του όλου χώρου επί του οποίου θα διεξάγετο το παιγνίδι, συνεκεντρώνοντο τα παιδιά, αλλ’ όμως διασκορπισμένα ούτως ώστε να μην τυγχάνουν εύκολος στόχος κατά των βολών που εξαπολύοντο με το λαστιχένιο τόπι. Την έναρξι του παιγνιδιού εσηματοδοτούσε η πρώτη βολή του τοπιού, ριγμένη από το χέρι του ενός… «Κόκορα». Σκοπός της βολής ήτο να εύρη στόχο ένα οποιοδήποτε παιδί, σε οποιοδήποτε σημείο του σώματός του και να το υποχρεώση να έβγη από το παιγνίδι.

Βεβαίως τα παιδιά δεν παρέμεναν ακίνητα αλλά μετακινούντο συνεχώς ή ακόμη και ακίνητα ευρίσκοντο σε ετοιμότητα μετακινήσεως, εάν το τόπι είχε στόχο κάποιο από αυτά. Μάλιστα για να μειωθούν οι πιθανότητες επιτυχίας της βολής, προσέγγιζαν την περιοχή του αντιθέτου… «Κόκορα», με σκοπό την έγκυρη αποφυγή… τρώσεως από το τόπι όπου μόνον η απόστασι παρείχε την σχετική ασφάλεια. Εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς ότι ο προτιμητέος στόχος κάθε… «Κόκορα», ήτο κάποιο από τα λιγότερο κινητικά παιδιά, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι υπήρχε το φαινόμενο της παχυσαρκίας. Άλλως τε αυτή η πάθησι που παρατηρείται σήμερα ήτο άγνωστη τότε και δεν υφίστατο ως σύμπτωμα, οφειλόμενο, στην καθημερινή υπερκινητικότητα και βασικά στην λιτή οιογενειακή διατροφή.

Εάν κατά την βολή το τόπι δεν εύρισκε στόχο, τότε το εμάζευε ο απέναντι «Κόκορας» κι’ εξαπέλυε κι’ αυτός με την σειρά του την δική του βολή. Επειδή, όπως σημειώθηκε πιο πάνω, τα παιδιά συνεκεντρώνοντο στον απέναντι «Κόκορα» μη δίνοντας την επιτυχία «στόχου», λόγω αποστάσεως, ο εκτελών την βολή «Κόκορας», την κατεύθυνε, με λιγότερη φόρτσα, προς τον συνάδελφό του, ο οποίος αρπάζοντας το τόπι, το εξαπέλυε προς ένα των παιδιών που έτρεχαν προς την αντίθετη κατύθυνσι. Αυτό το τέχνασμα όμως δεν επετύγχανε πάντοτε επειδή με την εξαπόλυσι της βολής, τα παιδιά έτρεχαν ήδη προς τον «Κόκορα» που την επραγματοποίησε πριν ακόμα φθάσει στα χέρια του συντρόφου του.

Κάθε παιδί που εδέχετο την… τοπιά(1) έβγαινε από το παιγνίδι και όταν μέσα στον… αγωνιστικό χώρο είχε απομείνει μόνον ένα, όλα ήλπιζαν στην απελευθέρωσί των. Έτσι, φθάνοντας (το παιγνίδι) να διεξάγεται με δυό «Κόκορες» κι’ ένα παιδί, που έτρεχε από «Κόκορα» σε «Κόκορα» κάθε φορά που επραγματοποιείτο η βολή, η λήξι ή η συνέχισι εξαρτάτο από το αποτέλεσμα που θα είχαν οι 10 τελευταίες βολές δηλαδή 5 βολές από κάθε «Κόκορα».

Κάθε μία βολή αριθμείτο φωναχτά από τα παιδιά που είχαν βγει από το παιγνίδι: «΄Ενα μήλο – δύο μήλα – τρία μήλα» και έως το… δέκα μήλα. Εάν κάποια από τις 10 βολές απετύγχανε «στόχο», τότε το παιγνίδι ετελείωνε ή ξανάρχιζε με άλλα παιδιά στους ρόλους του «Κόκορα», ενώ εάν υπήρχε αστοχία των «Κοκόρων», τότε τα παιδιά που είχαν βγει, εισέρχοντο ξανά στο παιγνίδι το οποίο και συνεχίζετο με τους ίδιους «Κόκορες»ή «Κοκόρους» κατά την τοπική παράφρασι.

(1) Στο τοπικό γλωσσικό ιδίωμα με την προσθήκη της συλλαβής – ια επιμαρτυρείται το είδος της βολής ή του χτυπήματος (πέτρα-πετριά , πατσαβούρα-πατσαβουριά , λεμόνι-λεμονιά κι’ ακόμη: αραβαρσ(ι)ά, σκροβοντι(ι)σ(ι)ά, ξακουρδ’σ(ι)ά, κοπαν’σ(ι)ά.