HomeΕΛΙΞΗΡΙΑ ΜΝΗΜΗΣΤα Μπακάλικα – Του Νίκου Βαγενά

Τα Μπακάλικα – Του Νίκου Βαγενά

Τα μπακάλικα ήτανε τα κατ’ εξοχήν παντοπωλεία που συναντούσε κανείς στις γειτονιές. Υπήρχαν και τα αντίστοιχα του παζαριού αλλά εκείνα έμειναν γνωστά σαν παντοπωλεία ή μεγαλομπακάλικα. Προς διαχωρισμό όμως, εκείνων που είχαν πολύ μεγάλο χώρο και φυσικά είχαν την δυνατότητα να διαθέτουν μεγαλύτερη γκάμα προϊόντων, υπήρχε ο διάχυτος χαρακτηρισμός: ΓΕΝΙΚΟΝ ΕΜΠΟΡΙΟΝ.

Το καθένα από τα μπακάλικα, είχε ως συνήθως, τους δικούς του πελάτες όπου και ο βασικότερος λόγος ήτανε η εμπιστοσύνη ή η ανάγκη ως προς την πληρωμή, αφού τις περισσότερες φορές τα πάντα έπαιρναν την συναλλαγή του βερεσέ, έως κάποιο προσυμφωνημένο διάστημα. Στις γειτονιές τα μαγαζάκια αυτού του είδους ήτανε μοιρασμένα σε μαγαζί και σπίτι, δηλαδή το μισό του κτηρίου εξυπηρετούσε ως μπακάλικο και το άλλο μισό ως κατοικία του ιδιοκτήτη. Υπήρχαν και περιπτώσεις όπου το κτήριο ήτανε διώροφο, οπότε το μαγαζί καταλάμβανε ολόκληρο το ισόγειο.

DSCN6664

Τα είδη που πωλούνταν ήτανε κυρίως, τρόφιμα τα οποία κατά μεγάλο ποσοστό βρίσκονταν σε χύμα κατάσταση, όπως τα μακαρόνια, τα όσπρια, η ζάχαρη, η πάστα, το λάδι, το πετρέλαιο, οι αρμυροσαρδέλλες κ.ά. Η χαρακτηριστική μυρωδιά του συνοικιακού μπακάλικου ήτανε (εάν μπορεί κανείς να συνδυάσει νοερά) εκείνης της αρμυροσαρδέλλας ανακατωμένη με ’κείνης του ακάθαρτου πετρελαίου και των πράσινων σαπουνιών της μπουγάδας.

101Η πώληση κάθε εμπορεύματος, γινότανε πάντοτε με την ποσότητα που ήθελε ο πελάτης όπου και γι’ αυτό τον λόγο, επάνω στον μακρόστενο πάγκο του μαγαζιού (μαζί με τις γυάλες που είχαν μέσα τις καραμέλλες, την πάστα και ο,τιδήποτε άλλο που έχρηζε της ιδιαίτερης προσοχής του μαγαζάτορα) υπήρχε το πέζο, δηλαδή η ζυγαριά με τα ανεβοκατεβούμενα τασάκια, όπου στο μεν ένα ετοποθετούνταν τα βάρη-σταθμά και στο άλλο το προς ζύγιση ψώνιο. Τα σταθμά ήτανε τα μεταλλικά βάρη, εξαγωνικής μορφής, τα οποία αναλόγως του μεγέθους τους εκφράζανε και το αντίστοιχο βάρος σε «μονάδα βάρους», ανάλογα με την εποχή (οκάδες – κιλά). Απαραίτητο σύνεργο στην τοποθέτηση των οσπρίων μέσα σε ανώνυμες χαρτοσακούλες ήτανε το λαβούτο και κατ’ άλλους η σέσουλα.

Επίσης στα μικρομπακάλικα μπορούσε κανείς να βρει τετράδια, φρούτα διαρκείας της εποχής (ρόϊδια, κυδώνια), κάρβουνα, λαμπογυάλια κ.ά. Το καλοκαίρι, απαραίτητο εξάρτημα που κρεμόντανε από το ταβάνι ήτανε το μυγόχαρτο, μια ελικοειδής ξετυλιγμένη λωρίδα χαρτιού πασσαλημένη με παχειά κόλλα, πάνω στην οποία κολλούσανε οι μύγες.

DSCN6667

Τα μαγαζιά του είδους κατά διαστήματα του παζαριού, ήτανε πιο ευρύχωρα και είχαν την δυνατότητα να πωλούν και πράγματα τα οποία είχαν σχέση με τους χωρικούς, όπως θειάφι, χαλκό, χορτάρι, κάνα λάτινο σίσκλο, σχοινιά και σπανίως, πέταλα για τα τετράποδα μεταφοράς.

Σε πιο παλιές εποχές, η αγορά των ψωνιών γινόντανε και με ανταλλαγή προϊόντων, δηλαδή ο αγοραστής αντί χρημάτων, πρόσφερε (σε σταθερή τιμή) αυγά, κοτόπουλα, ψάρια, καμμιά φορά δε και χρυσαφικά ή ρολόγι, ανάλογα πάντοτε με το ύψος του χρέους ή του προς αγόραση προϊόντος.

Παρά την στριμωχτή κοινωνική κατάσταση που υπήρχε, την εποχή που ανθούσαν αυτά τα μικρομάγαζα, εν τούτοις υπήρχε η ανθρώπινη σχέση, το πείραγμα και γενικά αυτό που λένε: επαφή, ανάμεσα σε άτομα που είχαν αποφασίσει, μένοντας στην ίδια πόλη, να μοιραστούνε τις έγνοιες της ζωής μέχρι τελευτής του βίου.
DSCN6668
Και σήμερα, μπαίνει κανείς, ντυμένος νόμισμα, σ’ ένα από τα αδηφάγα καταστήματα, όπου ναι μεν βρίσκει τα πάντα, αλλά αποχωρεί ψυχικά μόνος και… άδειος, αφού προηγουμένως είχε από πριν μετρήσει αυτά που έχει στην τσέπη του. Βλέπετε μπροστά στο ταμείο με τους ηλεκτρονικούς αισθητήρες δεν τον «παίρνει» να ψελλίσει «…Γράψτο…»!

 

Προηγουμενο αρθρο
Η Ναυμαχία του Ακτίου
Επομενο αρθρο
Πολυσπόρια – Της Εύης Βουτσινά

Δεν υπάρχουν σχόλια

Γράψτε το σχόλιό σας

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.