Τα πριγκιπόπουλα του Πολυτεχνείου

Λυπάμαι τα πριγκιπόπουλα του Πολυτεχνείου, τους επαναστάτες χωρίς αντίπαλο, που μπερδεύουν συμβολικά κτίρια με την Ιστορία, που συγχέουν αναθυμιάσεις βενζίνης με το ιστορικό φορτίο του χώρου, που αντί για τανκς συγκρούονται με τρόλεϊ. Φτιασιδωμένοι άψογα με τα στολίδια της αναρχίας, κουκουλωμένες σκιές της αντι-εξουσίας, έγιναν οι ίδιοι καθεστώς και εξουσία. Τι να πεις για τον ταυρομάχο που αντί για ταύρους σκοτώνει μόνο αγελάδες; Απλός χασάπης. Τι να πεις γι’ αυτούς που επιβάλλουν τη δική τους θέληση, τη δική τους φαντασίωση, στην υπόλοιπη κοινωνία, χωρίς τον φόβο τιμωρίας, που καπηλεύονται ιστορικά κινήματα και υπονομεύουν μελλοντικούς αγώνες, με μόνιμα θύματα όχι τον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό αλλά τον φορολογούμενο και τον φτωχό;

Στην επιδίωξή τους να κάνουν την ουτοπία πραγματικότητα, οι κατά φαντασίαν επαναστάτες του Πολυτεχνείου έχουν μία μοναδική επιτυχία: μετέτρεψαν την πιο κοινότοπη πραγματικότητα –να πάμε με τρόλεϊ στα Πατήσια– σε ουτοπία. Αξίζει να δούμε το τελευταίο ανδραγάθημά τους, την καταστροφή τριών τρόλεϊ έξω από το Πολυτεχνείο, μέσα στο πλαίσιο εκείνης της ημέρας. Την ίδια ώρα περίπου, μακελάρης σκόρπιζε τον θάνατο στο κέντρο του Βερολίνου, λίγες ώρες νωρίτερα Τούρκος αστυνομικός δολοφονούσε τον Ρώσο πρεσβευτή στην Αγκυρα, ενώ νέα τροπή στην ατελείωτη διαμάχη μεταξύ κυβέρνησης και δανειστών κρατούσε την Ελλάδα μετέωρη και την οικονομία και την κοινωνία σε ομηρία. Είμαστε τυχεροί εμείς οι Ελληνες που δεν έχουμε σοβαρά προβλήματα, που κάποιοι έχουν την πολυτέλεια να καταστρέφουν ανεμπόδιστοι και οι υπόλοιποι να το θεωρούν φυσικό.

Ισως η τραγικότερη πτυχή της ιστορίας των εξαγριωμένων των Εξαρχείων είναι ότι, ενώ νομίζουν ότι είναι πρωταγωνιστές, δεν είναι παρά σύμπτωμα μιας εθνικής ασθένειας. Η ανοχή με την οποία τους αντιμετωπίζει η πολιτεία δείχνει όχι μόνον ότι φοβάται να τους αντιμετωπίσει, αλλά και ότι σε κάποιο βαθμό ταυτίζεται μαζί τους. Αυτή η σύγχυση μαστίζει την κοινωνία εδώ και δεκαετίες – να μην πούμε από την αρχή του κράτους. Οταν η πολιτεία εμφανίζεται συνεχώς άδικη, αναξιόπιστη αλλά και ευάλωτη, όταν η απλή εφαρμογή των νόμων δεν είναι αυτονόητη αλλά θέμα διαπραγμάτευσης και «πολιτικής» διευθέτησης, τότε δεν υπάρχει σωστό και λάθος, δίκαιο και άδικο. Ολα είναι αυτό που θέλουμε εμείς ή που μας επιβάλλουν άλλοι.

Αυτή η αντίληψη καθορίζει τις εξελίξεις – από τα ανώτατα αξιώματα έως το πεζοδρόμιο. Επειδή δεν πιστεύουμε στο δίκιο, δεν τηρούμε τους κανόνες και δεν περιμένουμε από κανέναν άλλον να τους τηρήσει. Το ποδόσφαιρο είναι καλό παράδειγμα. Οι οπαδοί πιστεύουν ότι όταν η ομάδα τους χάνει έπεσε θύμα αδικίας και όταν κερδίζει είναι λόγω φυσικής υπεροχής, είναι το μόνο δίκαιο αποτέλεσμα. Δεν λογαριάζουν την αξία της άλλης ομάδας.

Γι’ αυτό μάθαμε να παίζουμε μόνοι μας. Γι’ αυτό δεν ξέρουμε πώς να λειτουργήσουμε στον κόσμο. Οι πολιτικοί μας αδυνατούν να συνεργαστούν, εθισμένοι όπως οι οπαδοί στην ανάγκη να αφανίσουν τον αντίπαλο. Ετσι, οι σημερινοί επαναστάτες δεν θεωρούν παράλογο το γεγονός ότι έγιναν καθεστώς. Ετσι, οι νέοι που ανησυχούν για το μέλλον μεταναστεύουν, αφήνοντας τη χώρα στους φαντασιόπληκτους ή/και βολεμένους. Ετσι, κυβερνήσεις που συμπεριφέρονται σαν πρωταθλήτριες εντός Ελλάδας βρίσκονται στο έλεος ξένων συνεχώς.

Έντυπη Καθημερινή