Τελείωσε ο μήνας του μέλιτος, κάθε κατεργάρης στον πάγκο του

Στη διάρκεια της προηγούμενης δημοτικής αρχής είχα παρακολουθήσει ελάχιστες φορές συνεδριάσεις των δημοτικών συμβουλίων.

Από το μήνα Σεπτέμβρη, όταν ξεκίνησε η θητεία της τωρινής δημοτικής αρχής, παρεβρίσκομαι σε όλα τα δημοτικά συμβούλια. Στην αρχή κάθε συνεδριάσηςς με βάση τον κανονισμό, γίνονται ανακοινώσεις από το Δήμαρχο ή τους αντιδημάρχους και ερωτήσεις από τους επικεφαλής των παρατάξεων ή τους συμβούλους, προς το δήμαρχο. Ακολουθούν βεβαίως απαντήσεις είτε από το Δήμαρχο είτε από τον εκάστοτε αντιδήμαρχο.

Είχε καθιερωθεί, άτυπα, στη διαδικασία των ερωτήσεων να δίνεται το δικαίωμα στους εκπροσώπους των μέσων ενημέρωσης να υποβάλουν ερωτήσεις. Προσωπικά στους έξι σχεδόν μήνες λειτουργίας του δημοτικού συμβουλίου είχα υποβάλει ερώτηση, τρεις ή τέσσερις φορές.

Πριν την έναρξη του χτεσινού συμβούλιο ο πρόεδρος κ. Γεωργάκης μας ανακοίνωσε, -όχι από έδρας αλλά σε καθένα χωριστά- ότι δεν επιτρέπεται από τώρα και πέρα να υποβάλουμε ερωτήσεις! Οι απορίες θα λύνονται με απευθείας ερωτήσεις στους αρμόδιους, άλλες ώρες και μέρες!

Να αναφέρω για την ιστορία ότι το άτυπο αυτό δικαίωμα καθιερώθηκε για πρώτη φορά από το παρόν δημοτικό συμβούλιο, όπως πληροφορήθηκα από συναδέλφους που καλύπτουν περισσότερα χρόνια δημοτικά συμβούλια. Χαιρετίστηκε από όλους, αλλά ήταν πολύ ωραίο για να είναι αληθινό.

Προφανώς ο πρόεδρος έχει τον κανονισμό με το μέρος του! Ίσως να αντιτείνει ότι κάποιοι έκαναν κατάχρηση αυτού του δικαιώματος. Ο,τι όμως και να ισχυριστεί, η απόφαση και η με μουλωχτό τρόπο διακοπή του, είναι επιεικώς λάθος κατά την άποψη μου. Το γεγονός δε, ότι, δεν ανακοίνωσε αυτή την απόφαση στο σώμα, ώστε να τοποθετηθούν ενδεχομένως ή να την κρίνουν όλοι οι δημοτικοι σύμβουλοι, αλλά την ανακοίνωσε κατ’ ιδίαν, δείχνει… πέρα και μακριά.

Είναι βλέπεται ο κανονισμός, είναι πώς εννοούμε το βάθεμα και το πλάτεμα της συμμετοχής και της Δημοκρατίας. Είναι πόσο θέλουμε την πολυφωνία. Αρχίζει η στιγμή που αισθανόμαστε ότι στεριώσαμε για τα καλά στις καρέκλες μας. Αποδεικνύει περίτρανα, ότι αυτά που λέγαμε μέχρι «χτες», ήταν μπούρδες, λαϊκισμός, κούφια λόγια. Ότι είμαστε «ανήμπορα» ανθρωπάκια.

Γεννήθηκα το 1958. Δεν μπορώ να θυμηθώ τι γινόταν στην Ελλάδα τότε. Απ’ όσα έμαθα και διάβασα αργότερα, γεννήθηκα στην εποχή που βασίλευε το κράτος και το παρακράτος της δεξιάς. Στη χούντα, το 1967 ήμουνα εννιά χρονών. Μέχρι να 23 μου χρόνια μεγάλωσα στο κράτος της δεξιάς. Δούλεψα, παντρεύτηκα και έκανα παιδί, βλέποντας να χτίζεται το κράτος του ΠΑΣΟΚ ιδεολογικά και τυπικά. Όπως όλα δείχνουν, αρχίζουμε να βλέπουμε σιγά –σιγά να χτίζεται το κράτος του ΣΥΡΙΖΑ.

Την Ελλάδα ρε γαμώτο, ποτέ θα την δω να χτίζεται;

Βιολέττα Σάντα