Το τσαγκάρικο του Γιάννη Γράψα στη Λευκάδα

Με αφορμή το άρθρο μας «Ο Τσαγκάρης» που δημοσιεύσαμε χτες, ο Νίκος Ζαβιτσάνος μας έστειλε από το αρχείο του φωτογραφίες του αείμνηστου Γιάννη Γράψα, που είχε το τσαγκάρικο στην οδό Αγίων Αναργύρων στην πόλη της Λευκάδας. Στο αρχείο μας έχουμε επίσης φωτογραφίες από τον «πάγκο» του Γιάννη Γράψα που δώρισε στο Λαογραφικό Μουσείο του Ορφέα, μετά τον θάνατο του, η κόρη του Ζωή Γράψα.

Το τσαγκάρικο του Γιάννη Γράψα το θυμόμαστε κι εμείς οι νεότεροι στο ίδιο σημείο στην οδό Αγίων Αναργύρων στην πόλη της Λευκάδας. Έκλεισε όταν ο ιδιοκτήτης του αρρώστησε πριν από 10 περίπου χρόνια.

Όπως θυμόμαστε, το τσαγκάρικο τις περισσότερες φορές ήταν γεμάτο κόσμο. Μένοντας πολλές ώρες καθισμένος μπροστά στο χαμηλό τραπεζάκι του, ο Γιάννης Γράψας, δεν είχε τη δυνατότητα να συναντά φίλους και γνωστούς παρά μόνο στο χώρο εργασίας του. Κόσμος έμπαινε έβγαινε, συζητήσεις γίνονταν για τα τρέχοντα και καθημερινά. Ο ίδιος επίσης ήταν και δεινός κυνηγός. Μέσα στο τσαγκάρικο γίνονταν -όπως ήταν φυσικό- και όλες οι συγκεντρώσεις που αφορούσαν τον κυνηγετικό Σύλλογο. Παρά το προχωρημένο της ηλικίας του αρνούταν να καθίσει στο σπίτι. Το τσαγκάρικο ήταν ένας χώρος που του προσέφερε κοινωνικότητα, συντροφιά, ανταλλαγή απόψεων και εργασία ταυτόχρονα.

Ο Γιάννης Γράψας ήταν το δεύτερο από τα τρία παιδιά της οικογένειας με καταγωγή από τη μεριά του πατέρα του, από τους Πηγαδισάνους. Ο πατέρας τους πέθανε νωρίς, στα τριάντα τρία του χρόνια. Η μητέρα του πούλησε τα κτήματα στο χωριό και κατέβηκε στην πόλη. Τα παιδιά αναγκάστηκαν να δουλέψουν από μικρά. Παρότι ο Γιάννης είχε κλίση στα γράμματα, μπήκε μικρός στη βιοπάλη. Την εποχή που ξεκίνησε όλοι παράγγελλαν στον τσαγκάρη τα παπούτσια τους. Αργότερα όταν η κατασκευή υποδημάτων βιομηχανοποιήθηκε, συνέχισε ακούραστος να κάνει επιδιορθώσεις.

Ήταν καλός τεχνίτης λένε οι παλιότεροι, έντιμος, ντόμπρος στις συναλλαγές του, συνεπής στις υποχρεώσεις του. Πέρασε δύσκολα χρόνια και στάθηκε καλός οικογενειάρχης.

Όλοι θυμούνται με αγάπη την χαρακτηριστική φυσιογνωμία του. Ολημερίς σκυμμένος πάνω σ΄ έναν πάγκο περιτριγυρισμένος από δέρματα, σόλες, πρόκες, φαλτσέτες, βερνίκια και καλούς φίλους.