Υπάρχει μια πόλη

Υπάρχει μια πόλη. Μέσα στη μνήμη μας. Με τα χαμηλά σπιτάκια, με σκοτεινά κι υγρά σοκάκια και με τα καμπαναριά, σα βιγλάτορες, να προεξέχουν πάνω απ’ τις ξύλινες στέγες. Είναι μια πόλη μικρή, άκρη άκρη στη θάλασσα. Πλέει μέσα στα τενάγη. Καταμπροστά το λιμάνι, που «σκαλώνουν» κάθε τόσο τα πλοία της γραμμής.

Δεξιά κι αριστερά απ’ το λιμάνι τα τενάγη, τα ιχθυοτροφεία και οι αλυκές που τις έχουν από χρόνια εγκαταλείψει και τα νερά, σαπισμένα, μυρίζουν σαν κλούβιο αυγό.

Έπειτα είναι ο παράξενος δρόμος που προχωράει άκρη άκρη στο ιχθυοτροφείο και κόβεται ξαφνικά στο δίαυλο. Εκεί ένα μικρό «πέραμα» φορτώνει τ’ αμάξια και τα πάει απέναντι. Μια σούδα νερό όλο κι όλο. ‘Ισα-ίσα και περνάει το καράβι της γραμμής. Ύστερα αρχίζει η απέναντι στεριά.

Η πόλη κοιμάται τις νύχτες και μουσκεύει μέσα στην υγρασία. Οι τοίχοι της αναβρύζουν νερό και τ’ ανήλιαγα σοκάκια της μυρίζουν μούχλα. Καμιά φορά απ’ τις μικρές αυλές με τις ασβεστωμένες σκαλίτσες και τα μικρά πεζούλια έρχεται η μυρουδιά από κάποιο γιασεμί που σκαλώνει αυθάδικα στο μουσκεμένο τοίχο. Τότε η μυρουδιά της μούχλας κατακάθεται στα βρώμικα ρείθρα και κάτι σαν αέρας ανοιχτού πελάου μπατσίζει.

Κώστας Φωτεινός: «Πίσω από την ομίχλη», εκδόσεις Νεφέλη, 1985