HomeΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣΥποκλίνομαι – Της Νόνης Σταματέλου

Υποκλίνομαι – Της Νόνης Σταματέλου

Υποκλίνομαι

Ποίημα της Νόνης Σταματέλου

Υποκλίνομαι στους ποιητές που περνούν αθόρυβα μες στο μαινόμενο πλήθος
Για να φθάσουν στο κελί τους και να ετοιμάσουν λέξη λέξη την επανάσταση
Που υποδέχονται και αποχαιρετούν τις εποχές χορεύοντας ξυπόλυτοι

κι έπειτα μπαίνουν εφ’ ενός ζυγού με τα διαβατάρικα πουλιά
και τους κατατρεγμένους του κόσμου

Αγαπώ τους ποιητές που κλαίνε τις νύχτες
Και μέσ’ τα δάκρυά τους λαμπυρίζει το φεγγάρι

Με θλίβουν οι ποιητές που κάνουν θόρυβο στην πλατεία με τις μάσκες
Που απλώνουν σαν σεντόνια τα βιογραφικά τους
μα πάντα μένει απέξω η ματαιοδοξία τους
Που σκύβουν το κεφάλι
στης κολακείας το τέρας το μονόφθαλμο
Πουλώντας λίγο λίγο την ψυχή τους

Γιατί η Τέχνη θέλει αλήθεια,
Αλήθεια και αίμα
Φωτιά στο βλέμμα
Θέλει καμιά φορά μοναξιά και περιθώριο
Φως ιλαρό να φέγγει από μέσα.
Αλλιώς δεν ξημερώνει.
Κι οι νέοι που έρχονται
δεν βρίσκουν ακριβούς καρπούς
μέσ’ στα χαμόκλαδα

Ν.Σ.

Προηγουμενο αρθρο
Συνδράμω ή Συντρέχω
Επομενο αρθρο
Όταν ο τουρισμός στρέφεται εναντίον της φυσικής ομορφιάς και της βιοποικιλότητας

Δεν υπάρχουν σχόλια

Γράψτε το σχόλιό σας

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.