Υποκλίνομαι – Της Νόνης Σταματέλου
Υποκλίνομαι
Ποίημα της Νόνης Σταματέλου
Υποκλίνομαι στους ποιητές που περνούν αθόρυβα μες στο μαινόμενο πλήθος
Για να φθάσουν στο κελί τους και να ετοιμάσουν λέξη λέξη την επανάσταση
Που υποδέχονται και αποχαιρετούν τις εποχές χορεύοντας ξυπόλυτοικι έπειτα μπαίνουν εφ’ ενός ζυγού με τα διαβατάρικα πουλιά
και τους κατατρεγμένους του κόσμουΑγαπώ τους ποιητές που κλαίνε τις νύχτες
Και μέσ’ τα δάκρυά τους λαμπυρίζει το φεγγάριΜε θλίβουν οι ποιητές που κάνουν θόρυβο στην πλατεία με τις μάσκες
Που απλώνουν σαν σεντόνια τα βιογραφικά τους
μα πάντα μένει απέξω η ματαιοδοξία τους
Που σκύβουν το κεφάλι
στης κολακείας το τέρας το μονόφθαλμο
Πουλώντας λίγο λίγο την ψυχή τουςΓιατί η Τέχνη θέλει αλήθεια,
Αλήθεια και αίμα
Φωτιά στο βλέμμα
Θέλει καμιά φορά μοναξιά και περιθώριο
Φως ιλαρό να φέγγει από μέσα.
Αλλιώς δεν ξημερώνει.
Κι οι νέοι που έρχονται
δεν βρίσκουν ακριβούς καρπούς
μέσ’ στα χαμόκλαδα
Ν.Σ.
Δεν υπάρχουν σχόλια