HomeΕΠΙ ΠΑΝΤΟΣ ΕΠΙΣΤΗΤΟΥΌπως και τώρα, που είναι δίσεκτοι οι καιροί…

Όπως και τώρα, που είναι δίσεκτοι οι καιροί…

Του Γιάννη Γαρύφαλλου

Ο Lluis Llach, ο σπουδαίος Καταλανός τραγουδοποιός, έγραψε το 1968 το τραγούδι “L’ Estaca” («Ο Πάσσαλος»). Σε αυτό περιέγραφε τον ήδη σάπιο πάσσαλο στον οποίο είμαστε όλοι δεμένοι και τον οποίο έπρεπε να ρίξουμε κάτω, δουλεύοντας όλοι μαζί, για να ελευθερωθούμε. Μέσα από ένα μείγμα μελαγχολίας και αγωνιστικής αισιοδοξίας, ο Llach συνεχίζει την αφήγησή του λέγοντας ότι τα χέρια των αγωνιστών γεράζουν και σκελετώνονται, ενώ ο πάσσαλος όλο και φαρδαίνει. Παρ’ όλα αυτά καταλήγει στο περίφημο ρεφρέν:

«Αν εσύ τραβήξεις γερά από εδώ,
και εγώ τραβήξω γερά από εκεί,
σίγουρα θα πέσει, θα πέσει, θα πέσει,
και θα μπορούμε να ελευθερωθούμε».

Ο Llach έγραφε φυσικά στο πλαίσιο της πολυετούς δικτατορίας του Franco στην Ισπανία, αλλά δεν είναι δύσκολο να δούμε τη διττή αναλογία με τη σημερινή εποχή. Η χώρα είναι δέσμια των δανειστών της. Η Αριστερά είναι δέσμια του τρίτου μνημονίου.

Ένας πολύ αγαπητός συνομιλητής μου παρατήρησε πρόσφατα, με μεγάλη οξυδέρκεια, ότι η Αριστερά εκτέθηκε και μάλιστα από θέση ισχύος. Θα προσέθετα ότι η Αριστερά εκτέθηκε στην εξουσία μετά από δική της απόφαση και ύστερα εκτέθηκε από την εξουσία χωρίς τη δική της απόφαση. Οι σύντροφοι της «ηγετικής ομάδας» (δε βρίσκω καλύτερο τρόπο να τους περιγράψω) ερμήνευσαν τη βούληση τόσο των μελών του κόμματος όσο και ολόκληρου του ελληνικού λαού με έναν τρόπο που προκαλεί -τουλάχιστον- προβληματισμό. Δυστυχώς χρησιμοποίησαν επιχειρήματα αλλά και ανθρώπους τα οποία και τους οποίους αποκρούαμε -με επιτυχία, κατά τη γνώμη μου- τα τελευταία πέντε χρόνια. Μετέτρεψαν το μεγάλο «ΌΧΙ» σε ένα απλοϊκό «ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ» μέσα σε λίγες μόνο ώρες. Κάτω φυσικά από το βάρος ενός απίστευτα στυγνού και κυνικού εκβιασμού. Αλλά αυτό το ξέραμε ήδη. Σε ένα τέτοιο στυγνό και κυνικό εκβιασμό απαντήσαμε «΄ΟΧΙ», με γνώση και με τόλμη, με μυαλό και με καρδιά, όπως ακριβώς μας προέτρεπε ο σύντροφος Αλέξης Τσίπρας πριν από το δημοψήφισμα. Σε έναν τέτοιο στυγνό και κυνικό εκβιασμό θα απαντούσαμε «ΌΧΙ» οποιαδήποτε στιγμή και θα το κάνουμε.

Αντ’ αυτού, κληθήκαμε να γίνουμε απολογητές, για χάρη της μάλλον επίπλαστης ενότητας της Αριστεράς, για χάρη της μάλλον αμφίβολης επιβίωσης της χώρας. Να οικειοποιηθούμε τα επιχειρήματα απέναντι στα οποία στεκόμασταν τόσο καιρό. «Δεν υπάρχει εναλλακτική», «Κάναμε ό,τι μπορούσαμε», «Ή μνημόνιο ή Χάος».

Για να μιλήσει κανείς για εναλλακτική λύση όμως, πρέπει να υπάρχει η πρώτη λύση. Και για μένα, το τρίτο μνημόνιο δεν αποτελεί καν λύση. Δεν είναι δηλαδή μόνο ηθικά απαράδεκτο, είναι και οικονομοτεχνικά μη βιώσιμο Θα εκτοξεύσει το χρέος στο 220% του ΑΕΠ, θα προκαλέσει περαιτέρω οικονομική ύφεση, θα μας στερήσει τα εθνικά περιουσιακά στοιχεία και θα ολοκληρώσει την κοινωνική αποδόμηση. Και σε τρία χρόνια απλώς θα κάνει αναγκαία τη σύναψη ενός Τέταρτου Μνημονίου για να συνεχιστεί ο φαύλος κύκλος δανεισμού και υποταγής.. Αυτό για πολύ καιρό ήταν απλά μη αποδεκτό από το ΣΥΡΙΖΑ, τα μέλη του και τα συλλογικά του όργανα.

Στην ακροτελεύτια παράγραφο του «Προοιμίου» του Καταστατικού του ΣΥΡΙΖΑ το οποίο ψηφίστηκε τον μακρινό Ιούλιο του 2013 αναφέρεται ότι « [ο] κεντρικός στόχος που θέτει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η ανατροπή της κυριαρχίας των δυνάμεων του νεοφιλελευθερισμού και των μνημονίων, των δυνάμεων της κοινωνικής καταστροφής, είναι η ανάδειξη μιας κυβέρνησης της συμπαραταγμένης Αριστεράς, στηριγμένης σε μια πλατιά κοινωνική συμμαχία».

Δεν έχει λοιπόν καμία διαφορά η κυβέρνηση της Αριστεράς με τις προηγούμενες κυβερνήσεις; Δεν έχει καμία αξία να παραμείνει μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ για να προσπαθήσει το καλύτερο δυνατό για τις άγρια πληττόμενες ασθενέστερες τάξεις της ελληνικής κοινωνίας; Φυσικά και έχει, κατ’ αρχήν και εξ ορισμού. Μόνο που, κατά τη γνώμη μου, μέσα στα συγκεκριμένα ασφυκτικά πλαίσια του οικονομικού και πολιτικού στραγγαλισμού, τα περιθώρια ελιγμών είναι πολύ μικρά. Είναι τόσο μικρά που δεν αξίζει να χάσει η αριστερά το ηθικό της πλεονέκτημα, υποτασσόμενη πλήρως στις επιταγές του μνημονίου.

Και σίγουρα δεν αξίζει να βλέπουμε τα πρωτοπαλίκαρα του Κώστα Σημίτη να κερδίζουν ολοένα και περισσότερα παιχνίδια εξουσίας μέσα στην κυβέρνηση. Δεν αξίζει να ανεχόμαστε υπουργούς που νουθετούν το σύντροφο Αλέξη Τσίπρα να παρατήσει τους Αριστερούς και να κυβερνήσει με τους Σοσιαλιστές και τους Σοσιαλδημοκράτες (Ποιοι είναι αυτοί άραγε?) Δεν αξίζει να πέσουμε με τα μούτρα όχι στο ρεαλισμό αλλά τον κυνισμό (όπως μας προέτρεπαν διάφοροι σύντροφοι ήδη πριν από τις εκλογές του Ιανουαρίου). Κι αυτό επειδή συνεχίζω να πιστεύω ότι ο κόσμος δεν προχώρησε ποτέ μπροστά με τους κυνικούς διαχειριστές αλλά με τους ονειροπόλους αγωνιστές.

Η συντροφικότητα την οποία, περιέργως πως, όλες οι πλευρές επικαλούνται για το δικό τους συμφέρον (ενώ ο συντροφικός κανιβαλισμός και η ανθρωποφαγία θριαμβεύουν), δεν πλάθεται μέσα σε όργανα που σπάνια συνεδριάζουν, ποτέ δεν συζητούν ουσιαστικά και τίποτα δεν αποφασίζουν. Δε διαμορφώνεται σε συνέδρια κατόπιν εορτής και άνευ λόγου. Δεν είναι η ομοιομορφία και η υποταγή, αλλά η συνεργασία στον αγώνα, σε ένα αγώνα παντοτινό που έχει σκοπό αλλά δεν έχει τέλος. Με μικρές ή μεγαλύτερες ήττες και νίκες, με κεκτημένα που αποκτώνται με τρόπο σκληρό και διατηρούνται με τρόπο ακόμη σκληρότερο.

Το 1978, ο Πάνος Φαλάρας γράφει ελληνικούς στίχους για το τραγούδι του Lluis Llach και ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου ερμηνεύει το πολύ γνωστό «Τώρα, Τώρα». Το ρεφρέν του ξεπερνά κάθε υπάρχουσα συνθηματολογία και αποτελεί το καλύτερο κλείσιμο:

«Όπως και να ‘ναι τούτη η γη,
Θα ‘μαι στην πρώτη τη γραμμή,
Όπως και τώρα, τώρα, τώρα,
Που είναι δίσεκτοι οι καιροί».

Γιάννης Γαρύφαλλος
Ιστορικός των επιστημών και της τεχνολογίας
Λευκάδα, Δεκαπενταύγουστος 2015

Προηγουμενο αρθρο
Όπου κι αν πάω η Λευκάδα με πληγώνει
Επομενο αρθρο
Περιφορά Επιταφίου της Παναγίας στη Λευκάδα [Φωτό + video]

3 Σχόλια

  1. maria
    17 Αυγούστου 2015 at 10:01 — Απάντηση

    αριστερα και πατρωτισμος ειναι εννοιες που δεν πηγεναν ποτε μαζι.οσο για της θεωριες δε θα υπαρξη αραγε ποτε ενηλικιωση? μια ζωη στην εφοβεια?

  2. anwnimos
    16 Αυγούστου 2015 at 16:31 — Απάντηση

    Εκτος της μακρας θεωρητικολογιας πραγματικα ποιο ειναι το δια ταυτα του αρθρου? Ειλικρινα ποιον ενδιαφερουν εκτος απο ιδεοληπτικους αριστερους και συριζεους που συζητουν φιλοσοφουν και φλυαρουν αιωνια? Ποιος της καθημερινης μαχης για πρακτικες λυσεις και βελτιωσεις θα ερεθιστει, θα διδαχθει και θα προβληματιστει απο τις παραπανω φλυαρες γενικοτητες?
    Ποια ειναι η εναλλακτικη? Δραχμη με Λαφαζανη και λαπαβιτσα που πληρωνεται σε λιρες απο αγγλια?
    Ποια η ουσια της δημοσιευσης των παραπανω? Ουτε στην τοπικη του συριζα δεν θα ειχε καποιο νοημα και αποτελεσμα. Ποιος αρθρογραφος σε τοπικο επιπεδο επιλεγει να βαλει φωτο του και κυριοτερα τετοια φωτο με υφος βαθυτατης περισυλλογης? Αν συνεχισετε κι αλλο ετσι ορισμενοι τοπικοι τετοιοι αριστεροι κινδυνευεται να περασετε στην κατηγορια….

  3. Γιάννης
    16 Αυγούστου 2015 at 10:30 — Απάντηση

    Αγαπητέ μου θεωρητικέ της αριστεράς καλά είναι τα ποιήματα, καλά τα τραγουδάκια, μόνο που δεν γεμίζουν στομάχια. Το μόνο στομάχι που γέμισαν, είναι ίσως του επαγγελματία της διαμαρτυρίας κ. Παπακωνσταντίνου. Και μια ακόμα λεπτομέρεια, δεν βρισκόμαστε στο 1968 κάτω από τη δικτατορία του Φράνκο και επίσης είμαστε 26 χρόνια μετά το 1989, αν έχετε ακουστά…

    Τώρα θα μου πείτε είστε θεωρητικός ενώ εγώ κάνω χρήση του ορθολογισμού. Όπως μαθαίνουμε τελευταία, και οι περισσότεροι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ έχουν λύσει το οικονομικό τους πρόβλημα, οπότε έχουν πάρει διαζύγιο από τον ορθολογισμό και από το πώς γεμίζουν στομάχια, πως πληρώνονται γιατροί και δάσκαλοι κ.λ.π.

    Πάντως είστε τυχερός όπως και όλοι οι «θεωρητικοί». Έχετε σταματήσει το μυαλό σας σε ένα σημείο, απέχετε από τη λογική. Δεν σας απασχολεί η καθημερινότητα…. Περνάτε την περίοδο της «αθωότητας», αντίθετα με μας που βιώνουμε τη σκληρή πραγματικότητα. Ζήστε την πολιτική «ανεμελιά» σας… είναι τόσο λίγοι όσοι έχουν αυτή την πολυτέλεια στις μέρες μας…

Γράψτε το σχόλιό σας

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.