Όταν η πόλη κοιμάται…

Της Ειρήνης Περδικάρη

Οι δρόμοι σιωπούν.
Τα φώτα ανάβουν.
Τα αγάλματα αγρυπνούν

Όχι λόγια, όχι φωνές.
Ησυχία.
Δεν ματτώνουν άλλο
οι πληγές.

Δεν πεθαίνουν οι ψυχές.

Ανάλαφρα παίζουν, τριγυρνούν.
Μετάξι ο δρόμος,
με ανάλαφρα βήματα πατούν.

Τα ξωτικά και οι νεραΐδες ξυπνούν.
Μαγεύουν, μαγεύονται.
Χορεύουν, τραγουδούν.

Τώρα δεν υπάρχει το γιατί.
Τί έγινε, τί γίνεται,
τί αύριο θα ‘ρθεί.

Όλα ξεκάθαρα πια.
Δάκρυα και γέλια,
γυρεύουν συντροφιά.

Και μπορείς να γελάσεις.
Ή να κλάψεις.
Ή απλώς να χαμογελάσεις.

Εσύ τελικά είσαι το φώς!
Και το σκοτάδι.
Δεν φταίει ο Θεός.

Τόσο απλό τελικά!

Όταν η πόλη κοιμάται,
τότε εσύ ζείς.

Ειρήνη Περδικάρη