Όταν τα αυτονόητα γίνονται εξαιρέσεις

«… Είμαστε χώρα με μηδενική αλληλεγγύη. Στη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων που έπρεπε να δείξουμε στους τρίτους ότι είμαστε σπουδαίοι, αναπτύξαμε ένα κίνημα αλληλεγγύης, αλληλοβοήθειας, εξαιρετικό. Όταν τελείωσαν οι Ολυμπιακοί τα εγκαταλείψαμε όλα και έγιναν ρημαδιό. Δεν είναι τυχαίο ότι ενώ εδώ τα σπίτια μας είναι καθαρά, οι δρόμοι μας είναι βρώμικοι. Ο δημόσιος χώρος μάς αφήνει αδιάφορους και μας προκαλεί και αντιδράσεις. Αντιθέτως, στους «ψυχρούς και εγωιστές Ευρωπαίους» η αλληλεγγύη έχει ανεπτυγμένους θεσμούς. »*

Στις 24 Νοεμβρίου μια λεβεντογυναίκα, η Νίκη Κολογγιού μου έστειλε να δημοσιεύσω στη σελίδα την πρωτοβουλία που πήρε, για τη συγκέντρωση τροφίμων για τους σεισμοπλήκτους στα κυλικεία του Μουσικού Σχολείου Λευκάδας και του 1ου Γυμνασίου και Λυκείου Λευκάδας.

Από υπερβάλλοντα ζήλο της έγραψα λέγοντας της μήπως πρέπει να οργανωθεί καλύτερα η προσπάθεια, ώστε να είναι πιο αποτελεσματική. Δεν με άκουσε και μπράβο της!

Όταν είναι η μοναδική πρωτοβουλία που έγινε, όταν υπάρχει τέτοιος ζήλος και τόση προσπάθεια, όταν υπάρχει τόση λεβεντιά ακόμα και «άχρηστα» πράγματα να συγκεντρωθούν, αξίζει τον κόπο να γίνεται. Έτσι για να μας ξεντροπιάζει όλους, για να μας ταρακουνάει από τη μακαριότητά μας, να μας θυμίζει τι σημαίνει αλληλεγγύη. Μπράβο της χίλιες φορές.

Η προσπάθεια της Νίκης Κολογγιού απέδωσε καρπούς. Σήμερα γεμάτη περηφάνια έκανε διανομές στις σεισμόπληκτες περιοχές.

* Στέλιος Ράμφος