Je suis Ποπολάρος: Δεν κατάλαβαν ακόμη τι κατάφεραν…

Εκεί που πορευόμαστε στη συνηθισμένη τοπική μας ρουτίνα, πασπαλισμένη με μπόλικη υποκρισία και σεμνοτυφία. Εκεί που οι συζητήσεις γίνονταν στα κρυφά. Εκεί που στα φανερά είμαστε όλοι κολλητοί και αγαπημένοι. Εκεί που όλοι γραμματισμένοι και αγράμματοι, μορφωμένοι και τσόκαρα, έντιμοι και λαμόγια, είχαμε γίνει ένας όμορφος πολτός, ήρθε να ταράξει τα λιμνάζοντα νερά ένας «Επαναστάτης Ποπολάρος»!

Καθ’ υπερβολή το όνομά του. Τίποτα το επαναστατικό δεν έκανε. Ήταν μόνο ένα προφίλ στο facebook. Διεκδίκησε το δικαίωμα με τον δικό του τρόπο, μέσα από επεξεργασμένες εικόνες, μικρά κείμενα, με πικρό χιούμορ, να καταθέσει τη δική του άποψη για τα διαδραματιζόμενα στην μικρή μας υποκριτική κοινωνία.

Η διαδρομή του ήταν σύντομη. Τον έκλεισαν. Κάποιοι ενοχλήθηκαν. Όχι δεν ήταν ένα ατυχές περιστατικό. Δεν πρόκειται ούτε για ακραίους, ούτε για φανατικούς. Πρόκειται δυστυχώς για την ιδεολογία που διέπει την κυβερνητική παράταξη και τους κατά τόπους φορείς της. Αυτοί είναι οι κάτοχοι της μιας και μοναδικής αλήθειας. Όσοι δεν την βλέπουμε κακό του κεφαλιού μας.

Κι ερχόμαστε σήμερα να ανακαλύψουμε ότι στο καινούργιο καθεστώς που προσπαθεί να μας επιβληθεί, τίποτα δεν είναι αυτονόητο. Η ελευθερία της έκφρασης είναι ζητούμενο. Αυτό για το οποίο έχουν γραφτεί εκατομμύρια λέξεις, έχουν θυσιαστεί άνθρωποι, αυτό που στη μεταπολιτευτική κουτσή στραβή δημοκρατία μας ήταν αυτονόητο, έγινε ζητούμενο.

Τα ίδια γίνονται και στην υπόλοιπη χώρα. Είναι πολλές οι ομοιότητες για να είναι τοπικές συμπτώσεις τα δικά μας. Βλέπουν παντού συνομωσίες και στοχευόμενες δήθεν ενορχηστρωμένες επιθέσεις και κατασκευάζουν εχθρούς. Και επειδή δεν έχουν τίποτα να επιδείξουν απέναντι στην κριτική, προσπαθούν να την καταπνίξουν. Κυνηγούν τον ίσκιο τους. Πόσο γελασμένοι είναι!

Είναι σίγουρο πως όσο περνά ο καιρός, όσο θα βλέπουν τη γη να φεύγει κάτω από τα πόδια τους, όσο θα βλέπουν την εξουσία -από την οποία είναι γαντζωμένοι- να γλιστρά μέσα από τα χέρια τους, τόσο θα δείχνουν τον πραγματικό τους εαυτό. Αυτόν τον βαθειά αντιδημοκρατικό, ολοκληρωτικό και σταλινικό. Είναι γνωστές οι μέθοδοι αυτών των ιδεολογιών στην εξουδετέρωση των διαφωνούντων. Εμποτισμένοι όπως είναι από μιαν ολοκληρωτική νοοτροπία, δεν μπορούν να αντιληφθούν ότι απέναντι τους έχουν πολιτικούς αντιπάλους και όχι εχθρούς, πως η εναλλαγή στην εξουσία είναι απαράβατος όρος της αστικής δημοκρατίας, στην οποία δεν πιστεύουν.

Έχουμε να δούμε πολλά στο μέλλον. Ο άτυχος ποπολάρος ήταν μόνο η αρχή.

«Γέμισε ο τόπος νάνους που καμώνονται τους τεράστιους!.. Πνιγμένοι στην έπαρση μιας τόσο προσωρινής δόξας, οι καημένοι προσωρινοί γυμνοί «άρχοντες», πόσο δεν μυρίζονται, Θεέ μου, τη φωτιά που πλησιάζει…
Πόσο «ευκολάκια» μας υπολογίζουν; Πώς τους δώσαμε τέτοιο δικαίωμα; Πόσο μας χειρίζονται σαν παιδάκια που τα ξεγελάς με μια καραμέλα. Πώς παραδώσαμε την τύχη μας σε φωστήρες που δεν θα καταδεχόσουν να πατήσουν ούτε στο χωλ του σπιτιού σου;»*

* Πηγή: www.protagon.gr (Ρέα Βιτάλη)