Αποχαιρετισμός

Σπύρος Ι. Φλογαΐτης

Αποχαιρετούμε σήμερα τον Θρασύβουλο (Βούλη) Φατούρο, έναν ευπατρίδη Λευκαδίτη. Η πανδημία δεν θα επιτρέψει σε πολλούς από μας να τον αποχαιρετίσουμε και να του απευθύνουμε το ύστατο χαίρε με το τρόπο που τα έθη που συνιστούν τον πολιτισμό μας αλλά και σεβασμός προς την προσωπικότητά του μας επιβάλουν. 

Ο άνθρωπος που αποχαιρετούμε με οδύνη ήταν συγγενής μου και από εκείνους που σημάδεψαν τις φιλοδοξίες της νιότης μου, αφού ο πατέρας μου τον είχε πάντα πολύ ψηλά ανάμεσα σε κείνους που ήθελε να τους μοιάσουμε. ‘Ήταν γιος του μπάρμπα Μήτσου Φατούρου, εξέχοντος δικηγόρου της Λευκάδας, την εποχή που τον Δικηγορικό Σύλλογο αποτελούσαν μόνο εννέα μέλη, και της θεια Μαριώς, το γένος Φατούρου Γεωργαλάκη, μιας γυναίκας μοναδικής προσωπικότητας και δυναμισμού. Οι Γεωργαλάκηδες ήταν εξέχουσα οικογένεια της Ευγήρου, νοικοκύρηδες και με πολιτική παρέμβαση, αν και η πλατεία της Λευκάδας δεν ενδιαφέρεται πάντα για τα πίσω χωριά. Είχαν ενεργοποιηθεί στην Αριστερά και το πλήρωσαν αφού μεταξύ άλλων στην κατοχή τους έκαψαν το σπίτι, ένα αρχοντόσπιτο που όπως λένε ακόμη στην περιοχή καιγόταν μια βδομάδα από το λάδι που ήταν αποθηκευμένο στα κατώγια του. Γιαγιά της θεια Μαριώς ήταν η Μαριγούλα κόρη του Νικόλαου Φλογαΐτη, που με την παρακαταθήκη της σημάδευε για πάντα την αγάπη και τον δεσμό των οικογενειών μας.

Ο Μήτσος Φατούρος ήταν κεντρώος, δραστήριος πολιτικά με το ήθος και τη διακριτικότητα των κεντρώων της εποχής,  ένα ακόμη στοιχείο που τον συνέδεε με τον πατέρα μου, Γενικό Γραμματέα του Εθνικού Προοδευτικού Αγροτικού Κόμματος στη Λευκάδα και στέλεχος στη συνέχεια της Ενώσεως Κέντρου. Ήταν η εποχή που έπρεπε να είσαι ή Δεξιός ή Αριστερός, όχι όμως κεντρώος γιατί ήσουν ύποπτος από τους κυβερνώντες για «συνοδοιπόρος».

Ο Μπάρμπα Μήτσος και η θεια Μαριώ μαζί με τα παιδιά τους, όλα άξια που διακρίθηκαν ο καθένας τους με τον τρόπο του στην κοινωνία, τα γράμματα, τον δημόσιο βίο, αποτελούν κομμάτι της ζωής και της διαμόρφωσής μου. 

Ο Βούλης διακρίθηκε με τις σπουδές του στην Ελλάδα και στην αλλοδαπή, πρωτοπόρος με πολλούς τρόπους στο πλαίσιο της σταδιοδρομίας του όπου η ζωή του επεφύλαξε και τιμές και αναγνώριση σε ανώτατα αξιώματα. Πάντα μετρημένος όπως ο πατέρας του, διακριτικά εντυπωσιακός, που έκανε χωρίς προσπάθεια σαφή την παρουσία του, υπήρξε συγχρόνως ένας άριστος σύζυγος για μια σημαντική αλλά και εντυπωσιακής εμφάνισης γυναίκα, όπως και πατέρας εξαίρετων παιδιών με τα οποία καλλιεργήσαμε τη φιλία και τη συγγένεια που κληρονομήσαμε από τον κοινό μας παρελθόν. Η διαφορά της ηλικίας μας και η γεωγραφική απόσταση των ενασχολήσεών μας μου στέρησε την ευκαιρία να τον ζήσω περισσότερο και να ωφεληθώ από την προσωπικότητά του. Όμως ήταν πάντα στο νου μου, στο πάνθεο εκείνων που έμαθα από μικρός να έχω στα οικογενειακά μου πρότυπα.

Ο Βούλης βρίσκεται πλέον μακριά από μας και το μόνο που μας παρηγορεί είναι ότι ήταν πλήρης ημερών, αν και η αλήθεια είναι ότι αυτό δεν σημαίνει και πολλά για όλους εμάς που θρηνούμε γι’ αυτόν. Θέλουμε όμως να πιστεύουμε ότι βρίσκεται σε καλή παρέα με όλο μας το σόι, και τη θεια Μαριώ που έλεγε κάθε τόσο στον άνδρα της -Κοίταξε να δεις, πρόσεξε, και μην ξεχνάς πως έχω ξάδελφο δικηγόρο!

Σπύρος Ι. Φλογαΐτης