Βαλτιμόρη: Η πόλη που ξέχασε το παρελθόν της

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

Ηταν ένα χλωμό καλοκαιρινό βράδυ του Ιουνίου, όταν το λεωφορείο της γραμμής έφτασε στη Βαλτιμόρη ξεφορτώνοντας τους μελαμψούς συνεπιβάτες μου. Η μόνη λευκή ανάμεσά τους ήμουν εγώ, που απο απειρία και αποκοτιά λόγω νεότητας είχα πάρει λεωφορείο για να φτάσω στην Ουάσιγκτον το 1984 στο πρώτο μου ταξίδι στις ΗΠΑ.

Ο αέρας της βρώμικής θάλασσας μου χτύπησε τα ρουθούνια. Κατέβηκα πάραυτα στο λιμάνι, που μύριζε υγρασία, λερότητα, ντεκαντάνς. Παρότι είχα περάσει ήδη μια εβδομάδα στη Νέα Υόρκη με το ποτάμι στα πόδια μου, η φύση μου αναζητούσε θάλαττα. Μέσα στο λυκόφως δεν μπορούσα να διακρίνω το χρώμα του νερού, που μου φαινόταν πνιγμένο στα απόβλητα των μεγάλων καραβιών.

Ο οδηγός του λεωφορείου, μαύρος κι αυτός με ανακάλεσε στην τάξη. «Ε! Μίςς αυτός δεν είναι τόπος για σένα!», μου είπε αυστηρά και με ανάγκασε να ξαναγυρίσω βιαστικά πίσω στην πολυτελή μου θέση.

Εμεινα για ένα τέταρτο (ώσπου να ανέβουν οι επόμενοι επιβάτες προς Ουάσιγκτον) να κοιτάζω απο το ολοκάθαρο παράθυρό μου τη λερή ατμόσφαιρα της Βαλτιμόρης, που ήταν ανέκαθεν ένα απο τα μεγαλύτερα λιμάνια της Αμερικής στο διακομεταμιστικό εμπόριο. Τα πλοία στη ράδα τους ήταν τα μόνα ζωντανά στοιχεία του λιμανιού, που έβριθε βρωμιάς, κακοσμίας και υγρασίας. Τα μάτια μου έπεφταν στους μαύρους του δρόμου που κι απόψε θα αναζητούσαν ύπνο στις πλάκες του ντόκου. Με έπιασε ένας πόνος και μια μελαγχολία. Η Αμερική στην αποσύνθεσή της στην καρδιά της Βαλτιμόρης, που θα περίμενε κανείς να είναι ένδοξη και γοητευτική.

Μετά το γκλάμ της Νέας Υόρκης η Βαλτιμόρη ήταν ένα πραγματικό σόκ για τις αισθήσεις μου. Εβλεπα ένα πρόσωπο που μακράν απείχε απο το όνειρο του επαγγελθέντος Παραδείσου.

Εκτοτε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. Περίπου 30 χρόνια. Στην Ουάσιγκτον πήγαινα πάντοτε αεροπορικώς κι έτσι δεν είχα την ευκαιρία να ξανασταθμεύσω στη Βαλτιμόρη. Ασε που το λεωφορείο είχε γίνει ένας εφιάλτης απο τα πολλά περιστατικά της αθλιότητας και εγκληματικότητας που διάβαζα στις εφημερίδες. Απορούσα πώς είχα το θάρρος ένα κοριτσάκι 24 ετών στη μακρινή και ανυποψίαστη νεότητά μου τότε να προτιμήσω το Greyhound.

Ωστόσο, η Αμερική γνωρίζει καλά την τέχνη της αμνησίας. Οι μεγάλοι αρχιτέκτονες παίρνουν τις υποβαθμισμένες περιοχές και τις ανακαινίζουν, κάνοντάς τις να φαίνονται μοδάτες και πολυτελείς. Ετσι συνέβη και με τη Βαλτιμόρη. Σε πρόσφατα ταξίδι μας βρεθήκαμε στο Inner Harbor, που έχει μετατραπεί σε μια μαγευτική μαρίνα με σούπερ μοντέρνα κτίρια ή και αναπαλαιωμένα υπέροχα εργοστάσια και εργοτάξια εποχής.

Γωνία θάλασσα στο Rusty Scupper δοκιμάσαμε τα καβουροκεφτεδάκια της περιοχής, αντικρύζοντας μια πεντακάθαρη πόλη σε κατάσταση απόλυτης γκλαμουριάς. Η Βαλτιμόρη ήταν μια μεταμορφωμένη Σταχτοπούτα απο το φίλημα του βάτραχου που έγινε πρίγκηπας. Το περιβάλλον δεν θύμιζε σε τίποτε το λερό λιμάνι με τους μαύρους,τους άστεγους και την αθλιότητα της τότε Αμερικής. Η χώρα ξέρει να ξεπλένει τα αμαρτήματά της, σκέφτηκα.

Λάτρεψα την περιορισμένη μας βόλτα στα πέριξ της πολυτελούς τουριστικής μαρίνας, αλλά η καρδιά μου θα χτυπάει για πάντα με νοσταλγία για κείνη την άγρια πόλη του λιμανιού που είχα γνωρίσει κάποτε παλιά, πολύ παλιά κατα την αθωότητα της διαδρομής προς την Αμέρικα του ονείρου.