Γιατροί της Λευκάδας 1865 – 1945: Μικρή συνεισφορά στο εκτενές δημοσίευμα

Μετά την δημοσίευση του άρθρου μας: «Γιατροί της Λευκάδας από το 1865 έως το 1945» στις 15/12/2020, ο καλός μας φίλος Νίκος Κ. Κατηφόρης* μας απέστειλε σε χειρόγραφο σημείωμα περισσότερα στοιχεία για τους γιατρούς του παραπάνω άρθρο άλλα και πληροφορίες για γιατρούς που δεν αναφέρονται στο άρθρο. Τον ευχαριστούμε θερμά.

Αλβανίτης Κωνσταντίνος

Συμπαραστάθηκε του Πατέρα μας (των λευκαδιτών) του Βαλαωρίτη, (και) στην τελευταία, μοιραία αρρώστια του.
Διηγιότανε αργότερα: «Ασφυκτιούσε απ΄τη στηθάγχη. Πιανότανε απ΄τα κάγκελα της σιδερένιας κλίνης του, για να κάνει έλξη, να πάρει ανάσα, ανοίγοντας το θώρακά του. Και λύγισε τα κάγκελα. Παρέμενε (και) Ηρακλής μέχρι το τέλος».
(Αφήγηση Ανδρ. Απ. Σταύρου).

Δίπλας Ευστάθιος Δημητρίου

Πατέρας της μεγάλης μας Κλεαρέτης Δίπλα – Μαλάμου. Λόγιος γλωσσομαθής. Υπήρξε κι αυτός οικογενειακός γιατρός του ποιητή. Άσκησε την ιατρική περισσότερα χρόνια εκτός Λευκάδας, όπως στην Πρέβεζα (όπου και νυμφεύθηκε), το Κιάτο, την Αθήνα. Στην οικογενειακή αλληλογραφία του (Ιστορ. Αρχείο – Μουσείο Μπενάκη) η πληροφορία, ότι ο Βαλαωρίτης έφερε την ευκάλυπτο στη Λευκάδα για τη Μαδουρή.

Βερροιώτης Ευστάθιος

Η Δημαρχία του «άφησε εποχή» και σπουδαία έργα, που επιβιώσανε μέχρι τις μέρες μας, όπως τα δημοτικά αλσύλλια «Ανθώνας», μπροστά στο Νοσοκομείο (όπου και ωραία εξέδρα για συναυλίες), «Μποσκέτο», «Δικαστηρίων» (πλατεία Ζαμπελίου), «Στήλης Πεσόντων» (πλατ. Τζεβελέκη).

Από πολύ νέος έδειξε και απέδειξε τα ηγετικά προσόντα του. Φοιτητής της Ιατρικής, υπήρξε ιδρυτικό μέλος και πρώτος Πρόεδρος σπουδαίου φοιτητικού Συλλόγου. (Γ. Ανδρειωμένος, «Τω φίλω Νικ. Σταματέλω»).

Κουνιάκης Γεράσιμος του Αναστασίου

Στα νιάτα του ήταν μέλος της ρηξικέλευθης Συντροφιάς του Σικελιανού μας ( Σουμίλας, Μελάς, Τζεφρώνης, Αρνόπουλος κ.λ.π. Λεύκωμα Σικελιανός, Ετ. Λευκαδ. Μελετών, «Αφηγείται ο καθηγητής Δημοσθένης Κουνιάκης»).

Αλβανίτης Κ. Αριστομένης

Υπήρξε και Πρόεδρος της Εφορίας Προσκόπων (μέχρι τη διάλυση του Σ.Ε.Π. απ΄τη Μεταξική δικτατορία), της Εφορίας της υπό σύσταση Κοινοτικής Βιβλιοθήκης . Μικρόσωμος αλλά και ακούραστος πεζοπόρος και κολυμβητής. Και θαυμαστά ψύχραιμος . Κολυμπούσε στο « Κάστρο», κοντά στη Μοίρα του Αγγλικού Στόλου, που ναυλοχούσε εκεί. Ξαφνικά τον πλησιάζει τεράστιο κήτος, που είχε ακολουθήσει τη Μοίρα. Οι θεώμενοι απ΄την ακτή «παγώνουν». Ο ίδιος μετέρχεται το extreme remedium. Κάνει τον πεθαμένο, μένει ακίνητος σε ύπτια στάση. Το κήτος τον περιεργάζεται και… απομακρύνεται.
Ως πρόεδρος του ΤΑΟΛ αποπειράθηκε να καθιερώσει δίαυλο εμπορικής επικοινωνίας με το εξωτερικό, χωρίς μεσολάβηση τρίτων. Το εγχείρημα απέτυχε και κατηγορήθηκε για τη ζημία του συνεταιρισμού. Πλήρωσε εκούσια (χωρίς δικαστικό καταναγκασμό) την αποζημίωση. Έμπρακτη εκδήλωση ευθιξίας. ( Μου λανθάνει μελέτη του Δήμου Μαλακάση, για τον Αρ. Κ. Αλβανίτη, που δημοσιεύτηκε στον τοπικό τύπο).

Κοντοπρίας Θ. Ιωάννης

Είχε ειδικευτεί στο Παρίσι, στις ασθένειες των Θερμών Χωρών. Εργάστηκε στη Μοζαμβίκη για κάποια χρόνια. Μιλούσε άνετα Αγγλικά και Γαλλικά. Πέθανε Απρίλη του «΄13». Κηδεύτηκε στον Ι. Ν. Μητροπόλεως – Ευαγγελιστρίας. Τον νεκρολόγησε ο Νίκανδρος Ξ. Κουκουλιώτης , που έδωσε και την πληροφορία ότι ο Ιωάννης Κοντοπρίας και ο φίλος του Λαμπαδάριος ήταν οι πρώτοι γιατροί, που φέρανε στη Ελλάδα το σωτήριο 606.[Σ.Σ αντισυφιλικό φάρμακο]. Ο Λαμπαδάριος, αργότερα ανώτατο στέλεχος της Υγειονομικής Υπηρεσίας του Υπουργείου Παιδείας, επέμενε για καιρό στον Ι. Θ. Κοντοπρία, να εγκατασταθεί στην Αθήνα, για να ιδρύσουν οι δυο τους Αφροδισιολογική Κλινική. Δεν τον έπεισε.

Δημήτριος Γολέμης

Η κυριότερη ενασχόληση και φιλοδοξία του υπήρξε η ποίηση. Στα τελευταία χρόνια της ζωής του ασχολήθηκε και με τη ζωγραφική.
Έχουν γράψει γι αυτόν πολλοί. Κυρίως Λευκαδίτες, αλλά και μη Λευκαδίτες, που προλόγισαν συλλογές του.
(π.χ. Σπ. Φίλιππας – Πανάγος «Λευκαδ.Γέλιο» και εφημ. ΛΕΥΚΑΣ Γ!, 87 επ. 30 -3- 57.

Ξενοφώντας Γρηγόρης

Η μεγάλη απήχηση που είχε ο λόγος του στο λαό της Λευκάδας (κι όχι μόνο της Λευκάδας), τον επιφόρτισε με την ευθύνη του Πρώτου της Εαμικής Εθνικής Αντίστασης, της κατ΄εξοχήν (αν όχι της μοναδικής) Αντιστασιακής Οργάνωσης στο Νησί. Αναδείχτηκε άριστος και σ΄αυτό το βαρύ καθήκον. Όχι μόνο με την ευψυχία του, αλλά και με τη φρόνησή του. Απ΄τις κύριες μέριμνές του, η αποτροπή του εμφύλιου. Επί χρόνια την εξασφάλισε. Με κάθε δυνατή επισημότητα και ευρύτατη πληροφόρηση διέψευσε τη φήμη, ότι ο Επικεφαλής στο Νησί άλλης Οργάνωσης αποπειράθηκε να τον δολοφονήσει. Χρειάστηκε απιθάνων παραγόντων (μέχρι καιρικών συνθηκών, ναυαγίου πλοίου κλπ), για να παραμερισθεί η φρόνησή του απ΄το Σατανά του αδερφοσκοτωμού… Τις πρώτες μέρες της «Δικτατορίας των Συνταγματαρχών», κατεξεφτέλισε έναν απ΄τους ονομαστούς βασανιστές της Μακρονήσου. Κι απ΄τα χαρακτηριστικά της ευγενικής προσωπικότητάς του, το κύρος κι ο σεβασμός, που ενέπνεε στους «Αντίθετους». Η διπλή εκλογική επιτυχία του οφείλεται (και) στις ψήφους, που του έδιναν ψηφοφόροι «άλλης» κομματικής τοποθέτησης. Κι ο χωροφύλακας, που διατάχθηκε (πάλι με τη δικτατορία), να τον συλλάβει και τον οδηγήσει στο κρατητήριο, άφησε να περάσει η ώρα, να νυχτώσει, να τον δουν όσο γίνεται λιγότερα μάτια, να κρατεί τον «Γιατρό». Κι ο άλλος χωροφύλακας, εκείνος της συνοδείας, του έβαλε κρυφά στο χέρι ένα πενηντάρι (!). Προφανώς, για να του δείξει την αγάπη, το σεβασμό, τη στοργή του…

Δημοσθένης Γράψας

Η χειρουργική εμπειρία και δεξιοτεχνία του είχε ευρύτατη αναγνώριση, μεταξύ των συναδέλφων του, της Πανεπιστημιακής Κοινότητας (αποποιήθηκε προσφερθείσα υφηγεσία) και του κοινού. Είχε εξειδικευτεί στο Λονδίνο, σε πρωτοποριακή μέθοδο θωρακοπλαστικής. Είχε αποδείξει επανειλημμένως την αυτοθυσιαστική προσήλωσή του στο καθήκον και τη στοργή του, για τον Ασθενή και μάλιστα τον Αγρότη. Προπολεμικά ίδρυσε στην πόλη μας χειρουργική κλινική, για να περιορισθεί ο αριθμός των ασθενών, που αναγκάζονταν να «τρέχουν» στην Αθήνα (κυρίως), ακόμα και για ελαφρά περιστατικά. Το ΄40 επιστρατεύθηκε, για το Στρατιωτικό Νοσοκομείο Ιωαννίνων. Ζήτησε και αποσπάσθηκε σε Ορεινό Χειρουργείο (Αη Γιώργη). Το ΄48 με το φοβερό ανθρωποκτόνο σεισμό στο Νησί μας, φορτώθηκε εργαλεία και φάρμακα και προσέτρεξε, να προσφέρει τις πολύτιμες υπηρεσίες του, απ΄την πρώτη στιγμή. Με το φίλτατό του υφηγητή φυματιολόγο Παναγιώτη (Πάνο) γιο του ιερέα Ιωάννη Χόρτη (Εταιρ. Λευκ. Μελετών, Πρακτικά ΙΣΤ – ΙΖ Συμποσίων) αποτελούσαν για δεκαετίες, σταθερό δίδυμο ελπίδας , για κάθε άρρωστο λευκαδίτη, που έφτανε «λαχταρισμένος» στην Αθήνα.

Μαραγκός Γεώργιος του Φιλίππου – Πασκούρης

Εκτός από άριστος επιστήμονας, είχε διακριθεί και για το ακέραιο ήθος του και την πρώιμη σωφροσύνη του. Γι αυτό είχε αναδειχθεί σε κορυφαίο αντιστασιακό στέλεχος (εαμικό) της Νότιας Λευκάδας.
Κι αργότερα στις φυλακές Λευκάδας, όπου εξέτειε πολύχρονη καταδίκη του Ιταλικού Στρατοδικείου. Σεβαστός κι αγαπητός κι απ΄τους συγκρατούμενους του ΕΔΕΣ.

Χρυσόστομος Κάτσενος

Υπηρέτησε το λειτούργημά του, δηλαδή τους συνανθρώπους του, με έδρα τους Σφακιώτες, τα περισσότερα χρόνια. Την αντίσταση απ΄τις γραμμές του ΕΔΕΣ. Στα φοβερά εμφυλιοπολεμικά χρόνια βρέθηκε γιατρός των φυλακών Λευκάδας. Κι ήτανε πραγματικά Γιατρός. Η έντιμη κι οξυδερκής ματιά του Γιάννη Π. Παπακωνσταντίνου – Παπάρα (στο τρίτομο συγκλονιστικό αφήγημά του «Ενθυμήματα») του αναγνωρίζει το βαρυσήμαντο τίτλο «Ανθρωπιστής»!
————-
Οι εμπειρίες, οι μνήμες μου αφορούν, φυσικά, την ηλικία μου. Η ζωή τα΄φερε να ζήσω τις πλείστες 10τίες μου μακριά απ΄το Νησί μας. Όσο θυμάμαι, κανένας γιατρός μας πλούτισε απ΄την άσκηση του λειτουργήματός του στο Νησί μας. Και κανένας γιατρός μας απουσίασε απ΄την εκάστοτε «επίκαιρη θέση», τη θέση του καθήκοντος.

Ν. Κ. Κατηφόρης

*Ο Νίκος Κ. Κατηφόρης επαγγελματικά είναι ένας γνωστός των Αθηνών. Δικηγόρησε πολλά χρόνια στην Αθήνα. Εδώ και κάποια χρόνια είναι συνταξιούχος. Λάτρης της ιδιαίτερης πατρίδας του την επισκέπτεται ανελλιπώς και (σχεδόν) ξεκαλοκαιριάζει. Μορφωμένος και με αδιάκοπο ενδιαφέρον για ό,τι αφορά τη Λευκάδα. Γράφει από εξηκονταετίας σχεδόν σε τοπικά έντυπα για θέματα λευκαδικού ενδιαφέροντος. Αδιαλείπτως κοντά στα πολιτιστικά λευκαδικά σωματεία,είναι ενεργό-ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Λευκαδικών Μελετών.