Για τη μητέρα μου

Η μετάβαση

Πόσο μικρός που είσαι κόσμε!
Τόσο επιπόλαιος και επιφανειακός. Όταν τα μόνα που γνώρισες είναι η ύλη και το εγώ και η ικανοποίηση τους, δεν μπορείς να δεις παραπέρα.
“Τι θα φάμε;
Πώς θα ντυθούμε;
Πώς θα αποκτήσουμε λεφτά;
Να κάνουμε περιουσία. Σπίτια. Απολαύσεις.”
Πώς να βγει από τα χείλη “Σε ευχαριστώ Θεέ μου που και σήμερα αντικρίζω τον ήλιο”, όταν πρέπει να γεμίσουμε το κενό της πεζής υπερκαταναλωτικής ζωής μας;

Είμαστε άτρωτοι. Αθάνατοι.
Αυτό θεωρούμε; Ή μάλλον δεν θέλουμε να πιστέψουμε ότι κάποια στιγμή θα πεθάνουμε.

Και όταν έρχεται εκείνη η στιγμή…

Το χαμόγελο παγώνει.
Οι φόβοι επιβεβαιώνονται.
Διέξοδος καμία.
Ένα δωμάτιο και τέσσερις τοίχοι ερμητικά κλειστοί.
Η καμπή.
Η μετάβαση.
Ο χρόνος λίγος.
Μηδενικά πράγματα να γίνουν πλέον σε αυτή τη ζωή.
Η ψυχή έχει δρομολογηθεί.
Δύο κόσμοι μαζί.
Το βλέμμα τους βλέπει και τους δύο.
Δεν μιλάς. Ελάχιστα.
Δεν ακούς. Ελάχιστα.
Γιατί είσαι εκεί.
Παρελθόν, παρόν και μέλλον μία ευθεία γραμμή.
Φεύγεις.
Το σώμα βαραίνει προς τη γη μέρα με τη μέρα, απελευθερώνοντας σιγά σιγά την ψυχή.

Πρώτα σταματάει η αναπνοή. Τα μάτια που κοιτάζουν γίνονται πελώρια σαν να θέλουν να πάρουν μαζί τη μεγαλύτερη φωτογραφία.
Και μετά, ο χτύπος στο λαιμό.
Ένα, δύο, τρία, τέσσερα…
Σιωπή.
Το σώμα παγώνει από κάτω προς τα πάνω. Σιγά σιγά. Συνοδεύει την ψυχή που φεύγει με ένα βαθύ, σιγανό “ααα”, σαν ανάσα.
Πόνος; Ανακούφιση; Λύτρωση;
Ελευθερία.
Το ταξίδι προς τον ουρανό ξεκινά…
Τα νυχτοπούλια δεν κράζουν πια.
Τώρα πετούν μικρά όμορφα πουλιά.
“Μην κλαις. Είμαι καλά.”

Δεν άφησα κανέναν να σε κάνει να περιμένεις τον θάνατο παρά μόνο τη ζωή.
Όμως την τελευταία μέρα το κατάλαβες μόνη σου και με αποχαιρετούσες αλλά εγώ δεν ήθελα να το καταλάβω γιατί πίστευα “ακόμη μία μέρα” και περίμενα ένα θαύμα.
Ήσουν πολύ γενναία!

Ευχαριστούμε το ιατρικό, νοσηλευτικό και το υπόλοιπο προσωπικό των κλινικών :
Πνευμονολογική
Ογκολογική
Β’ Καρδιολογική
του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Ιωαννίνων,
γιατί εκτός από άριστοι λειτουργοί της υγείας που είναι και προσέφεραν στη μητέρα μου μία σωστή και αξιοπρεπή περίθαλψη,
της φέρθηκαν (όπως και σε εμάς) με ανθρωπιά και καλοσύνη σαν να ήταν η μητέρα τους.

Να φροντίζετε την ψυχή σας με αγάπη και συμπόνια.

Ειρήνη Περδικάρη