Δεν άλλαξε λοιπόν η νοοτροπία πολλών Λευκαδιτών και μετά από εξήντα τόσα χρόνια;

Γράφει η Παρασκευή Σιδερά-Λύτρα

Διαβάζοντας στο “άρωμα” το κείμενο του κυρίου Γιάννη Β. Δεβελγέκα, «Ο γύγτικος προορισμός και το θεριό της θάλασσας”, ζωντάνεψε στον νου μου ένα βίωμά μου από τη μαθητική ζωή μου στο γυμνάσιο Λευκάδος (μικτό τότε).

Τα δύο χρόνια φοίτησής μου εκεί πέρασα πολύ καλά στη Λευκάδα· συνέβαλε όχι μόνον η στοργή και η φροντίδα των συγγενών, που με φιλοξένησαν, αλλά και το περιβάλλον στην τάξη μου. Οι συμμαθήτριές μου, όταν ήλθα ξένη από άλλο γυμνάσιο, με αποδέχθηκαν φιλικά και αισθανόμουν πολύ άνετα στο νέο σχολικό περιβάλλον – με μερικές συμμαθήτριες από τη Λευκάδα έχω ακόμη στενές φιλικές σχέσεις. Ήταν τα σχολικά έτη 1955/56 και 1956/57.

Σε ένα διάλειμμα όμως ένα μικροεπεισόδιο – αθώο( ;), ας το χαρακτηρίσω – με έκανε να συνειδητοποιήσω, ότι εμάς από την απέναντι ακτή οι Λεικάδιοι, τουλάχιστον ένα μέρος Λευκαδίων, δεν μας έβλεπαν σαν τους εαυτούς τους. Εκεί σε διάδρομο του παλιού Γυμνασίου (στα διαλείμματα δεν επιτρεπόταν στις μαθήτριες να κατεβαίνουν στην αυλή) γινόταν μεταξύ μας συζήτηση για το επικείμενο ποδοσφαιρικό παιγνίδι Τυληκράτη – Λευκάτα. Και εγώ αυθορμήτως είπα, ότι θέλω να νικήσει ο Λευκάτας – δεν είχα ιδέα από τεχνική του ποδοσφαίρου, αλλά στον Λευκάτα έπαιζαν και μαθητές, οικεία μας πρόσωπα, όπως ο συμμαθητής μας Μιχάλης Παπουτσόπουλος. Η αντίδραση συνομιλήτριας, μαθήτριας μεγαλύτερης τάξης – χωριό και … μή όνομα! –, όταν άκουσε την έκφραση της επιθυμίας μου, μού είπε αυτολεξεί: “Τότε είσαι κομμουνίστρια ή βλάχα”.

Φυσικά τρόμαξα από αυτά τα “βαριά” λόγια. Δεν γνωριζα τότε την απάντηση του Χατζηδάκη σε κακόβουλο συνομιλητή του, για να την αντιστρέψω, απαντώντας ήρεμα στη δική μου κακόβουλη συνομιλήτρια.

Δεν άλλαξε λοιπόν η νοοτροπία πολλών Λευκαδιτών και μετά από εξήντα τόσα χρόνια;