Η Λευκάδα υπήρξε για την Εύη σημείο αναφοράς

Το κείμενο που ακολουθεί είναι η ομιλία της Ελένης Βουτσινά (αδελφής της Εύης Βουτσινά) στη χτεσινή (12/7) εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στον κήπο της Δημόσιας Βιβλιοθήκης στα πλαίσια του 1ου φεστιβάλ Λευκαδίτικης γαστρονομίας που φέτος ήταν αφιερωμένο στην Εύη Βουτσινά. Στην εκδήλωση ο Δήμαρχος Λευκάδας απένειμε τιμητική πλακέτα στην οικογένεια της Εύης Βουτσινά.

«Θα ήθελα να ευχαριστήσω εκ μέρους της οικογένειας αυτούς που σκέφτηκαν και όσους συνέβαλαν να υλοποιηθεί αυτό το αφιέρωμα στην Εύη. Θα ένιωθα καλύτερα αν ήταν η ίδια εδώ, να πάρει αυτή τη χαρά, την αναγνώριση, από τον τόπο που τόσο αγάπησε. Δυστυχώς η εκδήλωση γίνεται στη μνήμη της και βρίσκομαι εγώ απέναντί σας.

Η Λευκάδα υπήρξε για την Εύη κεντρικό σημείο αναφοράς. Πάντα όταν ερχόταν η πρώτη της σκέψη ήταν μια βόλτα στη Φανερωμένη, στο σημείο από όπου το μάτι μπορεί να αγκαλιάσει ολόκληρη την πόλη. Λάτρευε τη Λευκάδα. Ποτέ δεν έχανε ευκαιρία να μιλήσει και να γράψει για τον τόπο της και ήταν μεγάλη η χαρά της όταν έκανε το βιβλίο για τα Λευκαδίτικα μαγειρέματα. Την ξέρετε οι περισσότεροι. Ήταν σπουδαίος άνθρωπος. Με αρχές, με αξίες, με ήθος. Ένα ήθος που έβγαινε και μέσα στα γραπτά της και τα λόγια της, την ίδια τη ζωή της.

Τίμησε πάντα αυτά που πίστευε και δεν έβαλε καθόλου νερό στο κρασί της, σ’ ένα χώρο που το εμπορικό πνεύμα συχνά κατέτρωγε την ουσία.

Η Εύη πίστευε ότι η επαγγελματική εντιμότητα μπορεί να φέρει την επιτυχία. Η ίδια πέθανε φτωχή, γιατί αρνήθηκε να ενταχθεί σ’ ένα σύστημα με ρυθμιστή το αλισβερίσι.

Συνάντησα ανθρώπους που ξέροντας την αξία της, υπέθεταν ότι είναι πλούσια. Εγώ λοιπόν σας λέω πως ναι ήταν πλούσια, γιατί έζησε μια ζωή γεμάτη, δημιουργική, μεγάλωσε μια υπέροχη θυγατέρα, ήταν ανεκτίμητη αδερφή και όποιον άλλο άνθρωπο «ακούμπησε», άφησε ανεξίτηλο σημάδι στη ζωή του.

Ήταν μια τεράστια καρδιά και μια τεράστια αγκαλιά ανοιχτή σε όλους, αστείρευτη πηγή γνώσης και πληροφορίας, μοναδική φίλη.

Μου είναι δύσκολο να μιλάω για την Εύη σαν να μην υπάρχει. Γιατί για μένα υπάρχει και την αισθάνομαι δίπλα μου. Πάντα πίστευα πως, ότι μένει από τον άνθρωπο, όταν φύγει απ’ αυτή τη ζωή είναι η θύμηση που οι άλλοι κρατούν γι’ αυτόν.

Η Εύη έφυγε και άφησε ένα έργο ανεκτίμητο και ανθρώπους πολλούς που τη σκέφτονται και την αγαπούν. Αυτό για μένα λέγεται δικαίωση. Σας ευχαριστώ που απόψε μοιραζόμαστε αυτά τα συναισθήματα.»