Η ψαροσύνη, τέχνη αρχαία και πολύπλοκη, συνυφασμένη με το Μεγανήσι…
«Οι ψαρόβαρκες φεύγανε στο πυροφάνι με τις λάμπες θυέλλης. Το πρωί γυρίζανε με τον πολύτιμο θησαυρό. Ολόφρεσκα ασημοχρυσίζοντα τα ψάρια, που τα πληρώνουν τα λιγοστά εστιατόρια του μικρού γραφικού νησιού, όσο-όσο. Προηγούνται, βλέπεις, οι τουρίστες, αυτοί τρώνε το πρώτο ψάρι. Οι ντόπιοι το δεύτερο, τα μικρά εκτός αν κάποιος έχει πολύ φίλο έναν ψαρά (κωλοβρέχτη, όπως τον λένε χαριτολογώντας). Όλο το χειμώνα, όμως, τρώνε άφθονο ψάρι και φθηνό.
Κάτι γέρικες βάρκες στο πέλαγο αγκομαχούσαν και πήγαιναν, μα δεν παροπλίζονται. Έχουν βλέπεις παλαιά γερά κόκκαλα κι ας βαραίνουν τόσα χρόνια τις γέρικες πλάτες τους. Τώρα, στην επιστροφή τις βλέπει αγκυροβολημένες και η ματιά της πέφτει επάνω τους, τις αγκαλιάζει ώρα πολλή, της θυμίζουν το αντίγραφο του Κλώντ Μονέ που στολίζει χρόνια το σαλόνι τους…»
Απόσπασμα από το βιβλίο: Ρωγμές στο χτες. Χαράλαμπος Ν. Ζαβιτσάνος -Φωτεινή Παπασταματίου-Καββαδά.
Ο τίτλος και οι φωτογραφίες είναι του φίλου Άλκη Μαρκεζίνη
The Author All posts
2 Σχόλια
Ο τίτλος του άρθρου είναι «τίτλος» σε μια από τις φωτογραφίες που είναι δημοσιευμένες στον προσωπικό λογαριασμό του κ. Μαρκεζίνη στο facebook, χωρίς περαιτέρω διευκρινήσεις. Ζητήσαμε την άδεια του πριν τις δημοσιεύσουμε. Αν γνωρίζαμε αυτό που γράφετε ασφαλώς και θα το αναφέραμε.
Ο τίτλος, να αναφέρω για λόγους πιστότητας, είναι μικρό απόσπασμα από τα κείμενα που έγραψα κάποτε (ως υποτιτλισμό και ως εισαγωγές στα κεφάλαια) για την συλλογή αυτή των φωτογραφιών. Η έκδοση μπορεί να μην προχώρησε τελικά, αλλά τα πνευματικά δικαιώματα δεν αλλάζουν. Ευχαριστώ.