Κλωσούρα: Η ξεχασμένη τέχνη της οικιακής πτηνοτροφίας

Τις Αποκριές ξεφωλιάζεις την κότα. Βγάζεις, δηλαδή, το φώλι από τη φωλιά. Για να «βάλεις κλωσούρα», διαλέγεις τα αυγά. Πρέπει να είναι φρέσκα και να έχουν σπόρο (σ.σ. ένα κουβαράκι που υπάρχει στο σημείο όπου ενώνεται το ασπράδι με τον κρόκο). Για να το διαπιστώσεις, ελέγχεις τα αυγά μπροστά σε αναμμένη λάμπα. Χρειάζονται γύρω στα 16 αυγά, είναι σίγουρο όμως ότι κάποια δεν θα βγάλουν πουλάκι.

Όταν βάζει κλωσούρα η νοικοκυρά, λέει για το γούρι: «Σήμερα είκοσι δύο γάμο καρτερώ, δώδεκα πουλακίδες κι έναν κοκοτό». Γιατί η επώαση διαρκεί τρεις βδομάδες και το επιθυμητό είναι να βγουν πολλές κότες, που είναι παρα­γωγικές.

Την κότα που κλωσάει τη φροντίζει η νοικοκυρά, της βάνει κοντά της φαγητό και νεράκι, γιατί αυτή δεν σηκώνεται να κάμει βόλτες. Πίνει νερό και ξανακάθεται, για να μην κρυώσουν τα αυγά. Πού και πού, υπακούοντας στο αρχέγονο ένστικτο της αναπαραγωγής, η κότα σηκώνεται και, με το ράμφος της, γυρίζει τα αυγά, να ζεσταθούν κι από την άλλη.

Όταν αρχίσει να σκάει το πρώτο αυγό, σε πολλά χωριά τρέχουν και ρίχνουν αλάτι στη φωτιά, να βγουν πολλά που­λάκια.

Μόλις βγουν τα πουλάκια, τους δίνουν καλαμποκάλευρο τριμμένο με λάδι, ψωμάκι βρεγμένο και κοπανισμένο σιτά­ρι, μέχρι να δυναμώσουν λίγο, για να βγουν ελεύθερα να βρουν την τροφή τους.

Σήμερα παίρνουν στα σπίτια τα κλωσόπουλα του πτηνοτροφείο από ένα φορτηγάκι που τα κουβαλάει σε κάθε χωριό. Αυτό συμβαίνει σε όλη την Ελλάδα. Και μαζί με τα πουλάκια, παίρνουν και φύραμα να τα ταΐσουν στην αρχή, που είναι απασπάλωτα.

Εύη Βουτσινά «Λευκαδίτικα μαγειρέματα» – Εκδόσεις fagotto books 2008