HomeΠΡΟΒΕΒΛΗΜΕΝΑΜαριλένα Μελά: Λευκάδα-los Αngeles το πιο μακρύ ταξίδι μου εσύ

Μαριλένα Μελά: Λευκάδα-los Αngeles το πιο μακρύ ταξίδι μου εσύ

104Βράδυ Δευτέρας 25 Αυγούστου, χαλαρώνοντας μετά από μια αρκετά κουραστική και συγχρόνως παραγωγική ημέρα. Έχει περάσει ακριβώς μια εβδομάδα απ’ όταν αποχαιρετούσα τους αγαπημένους μου στη Λευκάδα, έλεγα το αντιο στις διακοπές και ήμουν έτοιμη για το μεγάλο ταξίδι της επιστροφής.

Συναισθήματα? Ανάμεικτα! Επόμενος σταθμός: Los Angeles ή αλλιώς η πόλη των Αγγέλων. Τόπος κατοικίας τον τελευταίο ενάμιση χρόνο. Ήταν Μάρτιος του 2013 όταν πρωτοέφτιαχνα βαλίτσες για τη μετακόμιση στην Καλιφόρνια. Το επαγγελματικό μου όνειρο τόσων ετών, είχε πραγματοποιηθεί και ήμουν πολύ χαρούμενη και πιο έτοιμη να το ζήσω από ποτέ. Θα εργαζόμουν στο USC Norris Cancer Center and Hospital, στον τομέας της Γενετικής. Μεγάλο ερευνητικό κέντρο, επαφή με καταξιωμένους επιστήμονες του χώρου, ομιλίες, συνέδρια: η καλύτερη μου!

Έχοντας να δω την οικογένεια και τους φίλους μου περίπου ένα χρόνο (από το περσινό καλοκαίρι), δέχτηκα όπως ήταν αναμενόμενο καταιγισμό ερωτήσεων του τύπου : Πώς είναι το Los Angeles, πώς είναι η δουλειά και η ζωή εκεί, είσαι ευχαριστημένη, πώς περνάς? Φυσικά τα ίδια θα ρωτούσα κι εγώ σε αντίστοιχη περίπτωση. Το πρόβλημα μου όσον αφορά στις απαντήσεις που ήθελα να δώσω είναι ότι δεν ήξερα από πού να ξεκινήσω. Είναι τόσο διαφορετικό όταν ζεις κάτι, όταν είναι η καθημερινότητα σου και όταν καλείσαι να το περιγράψεις με λόγια. Μέχρι κι εγώ άργησα να αποκωδικοποιήσω αυτή την πόλη..και δεν είμαι πολύ σίγουρη εάν την έχω καταλάβει πλήρως ακόμη. Και τι να πρωτοπεί κανείς;

502Κάθε μέρα που περνάει ανακαλύπτεις και κάτι νέο. Και εκεί είναι και η μαγεία! Υπάρχουν τόσες πολλές διαφορετικές και αρκετά αντιφατικές μεταξύ τους όψεις. Αποτελείται από περιοχές που είναι αρκετά γοητευτικές μέσα στην απλότητά τους, και άλλες τόσο εντυπωσιακές και επιβλητικές που επιβεβαιώνουν περίτρανα το γνωστό σε όλους ”California Dreaming”. Όλα πιο γρήγορα και κάποιες φορές στην υπερβολή τους! Downtown LA, Hollywood, Venice Beach, Santa Monica, Beverly Hills, Bel Air. Τόσες διαφορές μεταξύ τους που θαρρείς πως έχεις αλλάξει πόλη ξαφνικά! Όλες όμως έχουν τη δική τους ξεχωριστή ταυτότητα. Σε όποια περιοχή κι αν μένεις, από όπου κι αν περάσεις, νιώθεις πως ανήκεις κάπου.

Σήμα κατατεθέν σε όλη την Καλιφόρνια είναι οι ‘εξωτικοί’ φοίνικες στις μεγάλες λεωφόρους της δόξας και ο απέραντος ωκεανός που παρά το ότι είναι εντελώς ακατάλληλος για μπάνιο, μπορείς να καθίσεις ένα απόγευμα μόνος με τις σκέψεις σου (ή και με αγαπημένη παρέα) και να χαθείς στην απεραντοσύνη του. Και φυσικά αυτός ο καταγάλανος ουρανός και ο καυτός ήλιος 10 μήνες το χρόνο που ναι σου θυμίζει κάτι από Ελλάδα παρά τα μίλια (και κάτι παραπάνω!) που σε χωρίζουν από την Μεσόγειο. Σαν να παγώνει ο χρόνος, ξεχνάς τι μήνα ή τι εποχή έχουμε γιατί σχεδόν καθημερινά αντικρίζεις το ίδιο ακριβώς ηλιόλουστο καθαρό ‘γαλάζιο’ ορίζοντα, που μοιάζει περισσότερο με το σκηνικό του Truman Show παρά με πραγματικότητα.

Τέλος αξίζει να αναφερθώ στους κατοίκους του φημισμένου West Coast και για πολλούς Best Coast! Άνθρωποι κάθε εθνικότητας, χαλαροί, ανοιχτόκαρδοι, πρόθυμοι να βοηθήσουν, που σου λένε καλημέρα με χαμόγελο στο δρόμο χωρίς να σε ξέρουν απλά επειδή έχουν ξυπνήσει με καλή διάθεση. Άνθρωποι από τους οποίους έχω εισπράξει πολλή αγάπη και μια μεγάλη αγκαλιά και νιώθω πολύ τυχερή γι’αυτό. Θα έλεγε κανείς πως έχουν μια ‘νησιώτικη’ αύρα. Κάπως περιεργό αυτό για τα δεδομένα της Αμερικής και τους έντονους ‘φρενήρεις’ καθημερινούς ρυθμούς. Τελικά το να ζεις σε ήλιολουστο κλίμα και δίπλα σε θάλασσα έχει ευεργετικές ιδιότητες στην ψυχολογία!

Η σχέση μου με το Los Angeles δεν ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά. Το πάθος και η εμμονή μου πάντα ήταν το Manhattan της Νέα Υόρκης. Μάλλον επηρεασμένη και εμπνευσμένη από το μπαμπά μου που έμεινε χρόνια εκεί. Αμερική για μένα ήταν οι έντονοι ρυθμοί, να περπατάς μαζί με άλλους ανθρώπους δίπλα σε τεράστιους φωτισμένους ουρανοξύστες, σε μια πολύβουη Μεγαλόπολη που δεν “κοιμάται ποτέ”.

Για μένα Αμερική και πιο “χαλαροί ρυθμοί” ´η “περισσότερα αυτοκίνητα από ότι πεζοί” δεν ταίριαζαν! Η αλήθεια είναι πως η Νέα Υόρκη έχει μια περίεργη μοναδική μαγική αύρα και δύσκολα μπορεί να συγκριθεί με άλλη πόλη της Αμερικής. Στην αρχή η αντιφατικότητα, η χαοτικότητα και η διαφορετικότητα του Los Angeles από αυτό που εγώ είχα στο μυαλό μου με μπέρδευαν και με αποδιοργάνωναν. Εξελίχθηκε όμως σε μια σχέση σαν αυτές που δοκιμάζονται συνεχεία και λόγο των ποικίλων συναισθημάτων δε φθείρονται εύκολα.

Και η αλήθεια είναι πως κάθε μέρα μου γίνεται όλο πιο οικείο και βρίσκω λόγους να το αγαπώ όλο και πιο πολύ! Ο ηλιόλουστος καιρός και η θετική ενέργεια των ανθρώπων έχουν συμβάλλει πολύ σε αυτό! Κάποιοι μάλιστα, είναι υπέρ το δέον φιλικοί, τόσο πολύ που τους κοιτάς με καχυποψία. Μου θυμίζουν κάτι από τη δική μας Επτανησιακή τρέλα. Δεν έχει βγει τυχαία το: Wellcome to LALA-LAND: λογοπαίγνιο του L.A με το…τραλαλα!

200Είπα Επτάνησα και θυμήθηκα τις φετινές διακοπές στη Λευκάδα και πόσο όμορφα πέρασα. Επίσης πόσο εκνευριστικά γρήγορα πέρασαν οι μέρες και πόσο πολύ μου λείπει. Αυτός ο Καλιφορνέζικος ήλιος λοιπόν που σου χτυπά το τζάμι τόσο γλυκά κάθε πρωί, σου ξυπνά συγχρόνως αναμνήσεις και νοσταλγίες από πατρίδα. Σου θυμίζει όλα εκείνα τα όμορφα καλοκαιρινά απογεύματα στο μπαλκόνι του πατρικού σου, να αγναντεύεις τη θάλασσα του Αη-Γιάννη τρώγοντας καρπούζι με φέτα. Και τα καλοκαιρινά μεσημέρια, που βολτάρεις στα αγαπημένα σοκάκια του νησιού, στη γειτονιά της γιαγιάς που αναβλύζει μυρωδιές των παιδικών χρόνων, και οι γνώριμες φωνές των γειτόνων να σε καλωσορίζουν γλυκά! Και φυσικά οι ανεκτίμητες στιγμές που θες να περάσεις με τους δικούς σου ανθρώπους! Νιώθεις την ανάγκη να ζήσεις σε λίγες ώρες, σε λίγες μέρες όλα όσα σου έλειψαν τόσους μήνες. Να αναπληρώσεις το ‘χαμένο χρόνο’.

Και αυτά τα ‘λίγα’ να είναι αρκετά για να πάρεις το δρόμο του γυρισμού και να είσαι ευτυχισμένος και πιο πλήρης από πότε! Έτσι λοιπόν όλα εμείς τα ‘παιδιά του εξωτερικού’ έχουμε αυτές τις μαζεμένες αναμνήσεις που μας βοηθούν να ξυπνάμε με χαμόγελο και λαχτάρα να ζήσουμε καινούργιες συναρπαστικές εμπειρίες που θα κάνουν τους δικούς μας υπερήφανους κι ευτυχισμένους και φυσικά μετρώντας τις ημέρες μέχρι να τους ξανα-ανταμώσουμε. Μέσα από αυτές τις εμπειρίες γνωρίζεις πάνω από όλα τον εαυτό σου, τα όρια σου. Το να δοκιμάζεσαι σε διαφορετικές και πολλές φορές αρκετά δύσκολες συνθήκες θεωρώ πως είναι πάντα όφελος. Βγαίνεις πιο δυνατός, πιο αλώβητος, πιο ώριμος. Για μένα το νησί μου, η Λευκάδα θα είναι πάντα το λιμάνι μου, το καταφύγιο μου..και όσο περνάει ο καιρός την αγαπώ όλο και περισσότερο. Αν και για κάποιο περίεργο λόγο ακόμη και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές νιώθω πώς είμαι ακόμη εκεί.

Όλοι οι στόχοι, μικροί ή μεγάλοι, πραγματοποιούνται μέσα από την διαρκή αναζήτηση, την αλλαγή, την εξέλιξη, το ‘ξεβόλεμα’. Είναι αναμενόμενο να βρεθούν δυσκολίες όταν έχεις διαλέξει το δύσβατο μονοπάτι, αλλά είσαι υποχρεωμένος να ξανασηκωθείς και να συνεχίσεις την πορεία. No pain, no gain που λένε και εδώ οι ντόπιοι!

Όπως είπε και ο Δαρβίνος δεν επιβιώνει ο πιο δυνατός ή ο πιο έξυπνος αλλά αυτός που μπορεί να προσαρμοστεί στις νέες συνθήκες. Και ειδικά όσοι έχουν ζήσει στην Αμερική που ο ανταγωνισμός είναι τεράστιος και έχεις να παλέψεις με πολλούς εσωτερικούς κυρίως δαίμονες καταλαβαίνουν πολύ καλά τι σημαίνει αυτό. Για μένα η συνταγή της επιτυχίας είναι να αγαπάς αυτό που κάνεις και να δίνεσαι ολοκληρωτικά.

Να ξυπνάς κάθε πρωί με όρεξη, με ενθουσιασμό για το τι θα σου φέρει η σημερινή ημέρα. Να νιώθεις αυτή την εσωτερική γαλήνη και πληρότητα που δεν περιγράφεται με λόγια. Πληρώνεις το τίμημα της απόστασης αλλά οι ηθικές κυρίως ανταμοιβές αξίζουν αυτή τη μικρή θυσία. Αν και βρίσκομαι τόσο μακριά, ποτέ δεν ένιωσα την τόσο μεγάλη απόσταση, ίσως γιατί δε θέλω να την νιώσω. Πάντα πίστευα πως δεν υπάρχουν αποστάσεις, μόνο άνθρωποι που δεν ξέρουν να ταξιδεύουν..ακόμη κι αν δεν μπορούν να το κάνουν με αεροπλάνο, πλοίο η τρένο, το κάνουν με τη σκέψη (ή με το ευλογημένο skype) κι αυτό κάποιες φορές είναι αρκετό.

Προς το παρόν καθισμένη στο μπαλκόνι μου, απέναντι από φωτισμένους ουρανοξύστες, σας στέλνω γλυκές καληνύχτες..
Και μιας και διανύουμε την τελευταία εβδομάδα του Αυγούστου μια πρόταση γεμάτη χρυσόσκονη μου έρχεται στο μυαλό :

”Tans may fade, but the memories will last forever”

Με πολλή αγάπη,
Μαριλένα

504

Πηγή: www.prisma951.gr

Προηγουμενο αρθρο
Βαγγέλης Κορακάκης - Πρώτο Φθινόπωρο live (φεστιβάλ ΚΝΕ)
Επομενο αρθρο
Αρχίζουν οι αιτήσεις για οικογενειακό επίδομα σε 300.000 νοικοκοιριά

Δεν υπάρχουν σχόλια

Γράψτε το σχόλιό σας

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.