HomeΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣΜικρό επιτύμβιο σε έναν αγαπημένο φίλο

Μικρό επιτύμβιο σε έναν αγαπημένο φίλο

Μικρό επιτύμβιο σε έναν αγαπημένο φίλο

Του Δημήτρη Σπ. Τσερέ

Πέθανε την Τρίτη, 5 Ιουνίου 2018, σε ηλικία 67 ετών, ο Γιώργος Παπαθανασίου και ετάφη την 7 Ιουνίου 2018 στον τόπο της κατοικίας του στο Προκόπι της Εύβοιας.

Ο Γιώργος, καθηγητής Χημικός, πρωτοδιορίστηκε στη Λευκάδα το 1980 στο Α΄ Λύκειο Λευκάδας, που τότε στεγαζόταν στο κτήριο δίπλα στο γήπεδο, το οποίο στεγάζει τώρα το Τέταρτο Δημοτικό Σχολείο. Υπηρέτησε στο Α΄ Λύκειο για τρία χρόνια. Από το σχολικό έτος 1983-1984 μετατέθηκε στο Λύκειο Μαντουδίου της Εύβοιας, που βρίσκεται κοντά στο σπίτι του στο Προκόπι της Εύβοιας, γνωστότερο ως «ο Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος». Στο Μαντούδι υπηρέτησε μέχρι τη συνταξιοδότησή του.

Ο Γιώργος υπήρξε λαμπρός εκπαιδευτικός, αφοσιωμένος στο έργο του και άφησε έντονη τη σφραγίδα του στην ιστορία του Α΄ Λυκείου, του διαδόχου του ονομαστού Γυμνασίου Λευκάδας, που άρχισε να λειτουργεί το 1929 με το όνομα «Δευτερεύον Σχολείο Λευκάδας». Τα τρία αυτά χρόνια, που υπηρέτησε στη Λευκάδα, άρκεσαν για να καταρτίσει στο μάθημά του δεκάδες μαθητές, οι οποίοι προχώρησαν στην Ανώτατη Εκπαίδευση, σπούδασαν, εξελίχθηκαν και σήμερα εργάζονται ως επιτυχημένοι επιστήμονες και επαγγελματίες σε διάφορους τομείς. Τα παιδιά αυτά, άνδρες σήμερα, θυμούνται πάντα με ευγνωμοσύνη τον καλό τους καθηγητή.

Η Λευκάδα για τον Γιώργο ήταν δεύτερη πατρίδα του – ίσως από πλευράς αγάπης να ήταν και η πρώτη. Την είχε πάντα στην καρδιά του. Τη Λευκάδα και τους φίλους του. Ανελλιπώς κάθε καλοκαίρι ή αρχές Σεπτέβρη την επισκεπτόταν για μερικές μέρες μαζί με τη σύζυγό του, τη Μαρία. Τη χαίρονταν, συναντούσαν με «σχολαστική» επιμέλεια όλους τους φίλους και, όταν ερχόταν η ώρα του αποχωρισμού, η πρώτη του κουβέντα ήταν πότε θα ξαναβρεθούμε. Η τελευταία φορά, που συναντηθήκαμε στη Λευκάδα, ήταν τον Σεπτέβρη του 2017. Χωρίσαμε στο «Μποσκέττο», μετά από τον απογευματινό καφέ. Και η τελευταία φορά που μιλήσαμε ήταν του Αγίου Γεωργίου. Δώσαμε ραντεβού για το καλοκαίρι. Είχε προγραμματίσει να έρθει και φέτος στις 26 Ιουνίου. Είχε κλείσει και δωμάτιο! Αλλά δεν πρόλαβε.

Θα μου επιτρέψετε να δώσω και μια προσωπική χροιά σ’ αυτόν τον πικρό αποχαιρετισμό. Διατηρούσα εγώ, η γυναίκα μου και τα παιδιά μου μια ιδιαίτερα αγαπητική σχέση με τον Γιώργο και την οικογένειά του. Υπηρετήσαμε μαζί στο Α΄ Λύκειο τα τρία χρόνια που έμεινε στη Λευκάδα κι από τότε δεν χωρίσαμε ποτέ. Δεν αρκούμαστε στην καλοκαιρινή συνάντηση αλλά ανεβαίναμε και πολλές φορές στο Προκόπι. Μερικές φορές (παλιότερα, που η ζωή των ανθρώπων ήταν πιο «χαλαρή») καθόμαστε μέρες, φιλοξενούμενοι στο φιλόξενο σπίτι των φίλων μας, γυρίζαμε όλη τη βόρεια Εύβοια (Λίμνη, Ωρεούς, Αγιάννα, Πήλι, Σαρακήνικο, Βλαχιά, Αγιά Σωτήρα) και πεταγόμαστε και απέναντι στη Σκιάθο του κυρ Αλέξανδρου. Άλλες φορές (πιο πρόσφατα, που η ζωή μας κινείται σε πιο γοργούς ρυθμούς, εκμεταλλευόμενοι την επίσκεψή μας στην Αθήνα) για ημερήσια επίσκεψη.

Ετοιμάζουμε την νέα συνάντησή μας στο Προκόπι. Αυτό το καλοκαίρι. Όσοι μας δούνε, θα πουν ότι λείπει ένας από την μεγάλη παρέα μας. Εμείς όμως όχι! Γιατί εμείς θα σε έχουμε ανάμεσά μας. Και όλα όσα ζήσαμε δεν πεθαίνουν. Κραταιά ως θάνατος Αγάπη.

Αντίο φίλε

Στο Προκόπι της Εύβοιας – Χριστούγεννα 2014 Από δεξιά: ΟΡΘΙΟΙ: Μαρία Παπαθανασίου, Γιώργος Παπαθανασίου, Δημήτρης Τσερές, Νίκος Δούκας (και μπροστά του ο γιος του Αλέξανδρος), Θεοδώρα Κοκόλη-Τσερέ (στα χέρια της κρατάει τον μικρό Αίαντα, τον γιο της Νεφέλης, κόρης του Γιώργου) ΚΑΘΙΣΜΕΝΟΙ: Κατερίνα Δ. Τσερέ, Νεφέλη Γ. Παπαθανασίου Φωτογραφία Αλεξάνδρας Τσερέ
Προηγουμενο αρθρο
Δεν τους βγαίνει τίποτα, γιατί δεν θέλουν να λύσουν τίποτα
Επομενο αρθρο
Εργατικό Κέντρο Λευκάδας: συλλαλητήριο Πέμπτη 14 Ιουνίου

2 Σχόλια

  1. Μαρια Σταυρακα
    9 Ιουνίου 2018 at 19:35 — Απάντηση

    Τα θερμά μου συλλυπητήρια για την απώλεια ενός πολύ σημαντικού δασκάλου που σε δύσκολες εποχές για την κατάκτηση της γνώσης κατάταφερε μέσα από την αγάπη του για τα παιδιά και την ξεχωριστή του κατάρτηση σαν εμπιστήμονας και σαν δάσκαλος να ανεβάσει το επίπεδο γνώσης πολλών μαθήτων του, να φτιάξει μικρούς “χημικούς” με μεγάλες επιτυχίες σε πολλούς επιστημονικούς τομείς.
    .Για εμάς τους μαθητές εκείνης της περιόδου θα μείνει για πάντα στη μνήμη μας σαν το παράδειγμα δασκάλου και επιστήμονα.
    Ήταν τόση η εκτίμηση που είχε αποκομίσει ώστε δεν θα ξεχάσω το γεγονός ότι, πρωτοετείς όντας στην Αθήνα, μια μικρή ομάδα μαθητών του κανονίσαμε μονοήμερη εκδρομή στην Εύβοια για να συναντήσουμε τον αγαπημένο μας δάσκαλο, στον οποίο χρωστάγαμε ένα μεγάλο μέρος της επιτυχίας μας στο Πανεπιστήμιο
    Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει.

  2. Μαθητής
    8 Ιουνίου 2018 at 19:32 — Απάντηση

    Τον είχα καθηγητή στην 3η Γυμνασίου, το ακαδημαϊκό έτος 1980-1981. Καταπληκτικός χημικός, απίστευτα μεθοδικός και οργανωμένος. Θυμάμαι ότι έγραφε αργά και με πολύ καλό γραφικό χαρακτήρα στον πίνακα, και εξηγούσε με μεγάλη υπομονή. Ήταν πολύ μπροστά από την εποχή του: μας μιλούσε από τότε για την τρύπα του όζοντος και για το πως το φρέον επιδεινώνει το φαινόμενο. Για ένα δημόσιο σχολείο στη φτωχή Λευκάδα της δεκαετίας του 80, αυτά ήταν πολύ προχωρημένα πράγματα.

    Δεν ασχολήθηκα με χημεία στη μετέπειτα ζωή μου, αλλά εκείνη τη χρονιά πραγματικά αγάπησα την χημεία. Του είχαμε δώσει το παρατσούκλι “Βούρτσας” λόγω του μουστακιού του, το οποίο, απ΄ότι φαίνεται στις φωτογραφίες, το διατήρησε με συνέπεια όλη του τη ζωή.

    Δυστυχώς δεν είχα την τύχη να τον ξανασυναντήσω όλα αυτά τα χρόνια και να του εκφράσω την εκτίμησή μου. Τα συλλυπητήριά μου στους δικούς του οι οποίοι είμαι σίγουρος ότι γνωρίζουν πως είχαν κοντά τους ένα ξεχωριστό άνθρωπο.

Γράψτε το σχόλιό σας

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.