Οι Αλυκές Αλεξάνδρου στους Καρυώτες
Φτάνοντας στις Αλυκές Αλεξάνδρου έχεις την αίσθηση πως ο χρόνος σχεδόν σταμάτησε. Όλα είναι ίδια ή σχεδόν ίδια, όπως τα άφησες την προηγούμενη φορά που πήγες. Αυτό που αλλάζει είναι η ποσότητα και η ποιότητα των σκουπιδιών που θα συναντήσεις.
Οι Αλυκές Αλεξάνδρου λειτούργησαν μέχρι το 1988 διατηρώντας τη δομή των ενετικών σχεδίων. Είναι ένα σύνθετο δημιούργημα ανθρώπινης ενέργειας και φυσικής κατασκευής.
Αποτελούν ιστορική κληρονομιά γιατί παρουσιάζουν κοινωνικό, οικονομικό και τεχνολογικό ενδιαφέρον. Έχουν χαρακτηρισθεί από το Υπουργείο Πολιτισμού ως διατηρητέο μνημείο.
Μια πινακίδα κρυμμένη από τα δέντρα, θα συναντήσει σήμερα όποιος κάνει περίπατο στο χώρο των Αλυκών: «Αλυκές Αλεξάνδρου, Προστατευόμενο Βιομηχανικό Μουσείο και τόπος του Δικτύου Natura 2000».
Οι Αλυκές Αλεξάνδρου είναι ένας ιστορικός τόπος μνήμης αλλά ταυτόχρονα και ένα τοπίο μοναδικού κάλλους. Θυμάμαι πόσο είχα ενθουσιαστεί όταν διάβασα την πτυχιακή εργασία της αρχιτέκτονος Κουκουλιώτη Σωτηρίας για την αξιοποίηση της τεράστιας έκτασης που καταλαμβάνουν οι Αλυκές. [ΕΔΩ]
«Βασική αρχή του σχεδιασμού ήταν προσέγγιση του τόπου μέσα από τέσσερις διαφορετικές οπτικές, του αλατοπαραγωγού, του φυσιολάτρη, του κάτοικου της περιοχής, του τουριστικού επιχειρηματία, και πως θα μπορούσε ο καθένας από αυτούς να αντιληφθεί τη λειτουργία του», έγραφε η κ. Κουκουλιωτη στην εργασία της.
Στο νησί μας ο χρόνος περνά αφήνοντας ανέπαφα τα πάντα, μέχρι της τελικής καταστροφής τους. Οι Αλυκές Αλεξάνδρου σήμερα είναι ένας υποσταθμός της ΔΕΗ. Άπειρες κολώνες και δυο τεράστιοι πυλώνες βλάπτουν αισθητικά και όχι μόνο, την περιοχή. Οι εργασίες εκβάθυνσης του διαύλου έχουν αφήσει πολλά σκουπίδια από την παρουσία ανθρώπων, καθώς επίσης και σωλήνες (απομεινάρια) των εργασιών αντικατάστασης των σωλήνων του αγωγού λυμάτων της Πλαγιάς. Λάστιχα, παλέτες και άλλου είδους αντικείμενα έχουν τοποθετηθεί κατά μήκος του δρόμου. Περιμένουν ίσως να βρεθεί ο φορέας που είναι αρμόδιος για την περισυλλογή τους!
Οι Αλυκές Αλεξάνδρου είναι ένα ακόμα παράδειγμα, εγκατάλειψης. Ένα ακόμα παράδειγμα άρνησής μας να διατηρήσουμε και να αναδείξουμε κομμάτια της σύγχρονης ιστορίας μας. Σταμάτησαν να λειτουργούν σχετικά πρόσφατα μόλις το 1988 και δεν καταφέραμε να διατηρήσουμε σχεδόν τίποτα όρθιο, μηχανήματα εγκαταστάσεις, κ.λ.
Όσοι έχουμε βρεθεί ως εκδρομείς έξω από τα σύνορα της χώρας, μπορούμε να φανταστούμε πως θα μπορούσε να είναι αυτός ο χώρος αν βρισκόταν σε άλλη χώρα.
Αυτοί που χαράζουν σε τοπικό επίπεδο την πολιτική, έχουν αφήσει διαχρονικά έξω από το σχεδιασμό τους την αξιοποίηση των Αλυκών. Όλοι αυτοί που διαχρονικά όχι μόνο δεν ασχολούνται με τις Αλυκές αλλά τις έχουν αφήσει στη φθορά και στην αφάνεια, θα μπορούσαν να ζωντανέψουν, να θυμηθούν και να αγαπήσουν τις Αλυκές, αν γινόταν μια στραβή και μας… έβγαινε στη μέση το ΤΑΙΠΕΔ. Εκεί να δείτε όψιμες αγάπες, διαδηλώσεις, προσφυγές και όλα τα συναφή…
Ακόμα κι έτσι ο περίπατος στις Αλυκές είναι μια όμορφη εμπειρία. Το τοπίο είναι πανέμορφο.
Σχετικά άρθρα:
Αλυκές Λευκάδας: Μια ιστορία που πρέπει να διαφυλαχτεί
Ήταν σαν τις Καρυάτιδες σε κόντρα φως
Δεν υπάρχουν σχόλια