HomeΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣΟ άγουρος Μαραντόνα

Ο άγουρος Μαραντόνα

Γράφει ο Απόστολος Βεργής

Πριν από λίγες μέρες μας αποχαιρέτησε ο Ντιέγκο Μαραντόνα, ένας από τούς πιο σημαντικούς ποδοσφαιριστές που έχουμε γνωρίσει. Γι’ αυτόν και για την ταραχώδη του ζωή έχουν γραφτεί πολλά και θα γραφτούν ακόμα πιο πολλά. Εγώ θα σταθώ σε έναν άλλο Ντιέγκο Μαραντόνα, στον άγουρο Ντιέγκο Μαραντόνα, στο νεαρό παιδί που βρέθηκε απ’ την ανωνυμία ενός φτωχικού συνοικισμού στα πολυτελή σαλόνια τού διεθνούς ποδοσφαίρου.

Τον “γνώρισα” στο μουντιάλ τού 1982 που έγινε στην Ισπανία. Τότε είχε ήδη 5 περίπου χρόνια διεθνής με την Εθνική ομάδα τής Αργεντινής. Είχε ενταχθεί στη σύνθεση τής Εθνικής λίγο πριν το Μουντιάλ του 1978 όπου η Αργεντινή είχε στεφτεί πρωταθλήτρια κόσμου. Λόγω τού πολύ νεαρού τής ηλικίας του (16 ετών τότε) ο ρεαλιστής  προπονητής τής εθνικής του 1978 Μενότι τον είχε αποκλείσει από εκείνη την διοργάνωση την τελευταία στιγμή. Το 1982 όμως ήταν αναπόφευκτη η ένταξή του στο σύνολο τής ομάδας η οποία θα ταξίδευε στην Ισπανία, κάτι το απολύτως αυτονόητο ύστερα από τις εκπληκτικές του εμφανίσεις στο Παγκόσμιο Κύπελλο Νέων του 1979 που έγινε στην Ιαπωνία το οποίο είχε κατακτήσει η Αργεντινή (τελικός: Αργεντινή – Σοβιετική Ένωση 3-1).

Ήταν αναπόφευκτη η ένταξή του αλλά και η προώθησή του σαν τοπ σταρ τής ομάδας καθώς οι σταρ τής Αργεντινής του 1978 είχαν αρχίσει να αντιμετωπίσουν την φθορά τού χρόνου. Όλα τα φώτα θυμάμαι είχαν πέσει πάνω του. Σε αυτό συνέβαλε και η μεταγραφή του από την Μπόκα Τζούνιορς στην Μπαρτσελόνα.

Και ω του θαύματος ο πρώτος αγώνας του Μουντιάλ τού 1982 να είναι το Αργεντινή – Βέλγιο, στο γήπεδο Νουέβο Κάμπο της Βαρκελώνης. Αποτέλεσμα: διχασμός… Θυμάμαι σαν τώρα στο ζαχαροπλαστείο που με τραβολογούσε ο πατέρας μου για να δούμε τούς αγώνες ότι οι χέιτερς τού Μαραντόνα ήταν περισσότεροι από τούς υποστηριχτές του. Αυτό είχε συμβεί για τούς εξής λόγους: α) Γιατί η Εθνική ομάδα τής Αργεντινής δεν είχε τότε το “καλύτερο όνομα” – δεν είναι λίγοι που θεωρούν ακόμα και σήμερα ότι η κατάκτηση τού παγκοσμίου κυπέλλου από την Εθνική ομάδα της Αργεντινής το 1978 ήταν προϊόν μεθοδεύσεων τής αιμοσταγούς χούντας του δικτάτορα Βιεντέλα. β) Γιατί οι πιο πολλοί ποδοσφαιρόφιλοι υποστήριζαν τον αιώνιο αντίπαλο τής Αργεντινής, την Βραζιλία, λόγω τού παρελθόντος – τα κατορθώματα των Πελέ, Γκαρίντζα, Ζαιρζίνιο κτλ σε προηγούμενες διοργανώσεις που ήταν ακόμα φρέσκα, τούς είχαν κάνει φανατικούς  οπαδούς των Καριόκας. γ) Γιατί η μεταγραφή του Μαραντόνα στην Μπαρτσελόνα είχε απομακρύνει τούς πάμπολλους οπαδούς τής Ρεάλ από κοντά του και δ) Γιατί όσοι ζηλεύουν νοσηρά ανθρώπους με τεράστιο ταλέντο συνήθως προτιμούν τούς ατάλαντους.

Ο νεαρούλης  Ντιέγκο λοιπόν είχε στους ώμους του βαριά και πολλαπλή αποστολή: α) Να ηγηθεί μιας ομάδας που κουβαλούσε τη ρετσινιά του νικητή με μέσον στην προηγούμενη διοργάνωση, την οποία φυσικά ήθελε να σβήσει. β) Το να αποδείξει ότι είχε πράξει σωστά η Μπαρτσελόνα  που τού είχε εμπιστευτεί ένα μυθικό συμβόλαιο για κείνη την εποχή. γ) Το να κατακτήσει τον κόσμο αυτός ο βγαλμένος  μέσα απ’ τη φτώχεια.

Τα πράγματα όμως δεν πήγαν όπως θα ήθελε. Ο Ντιέγκο, παρότι το πάλεψε ο άνθρωπος φιλότιμα, δεν τα κατάφερε. Στον εναρκτήριο αγώνα απέναντι στο στο σκληροτράχηλο Βέλγιο η Αργεντινή ηττήθηκε με 1 – 0 με γκολ ενός Φάντεμπερκ (ποιος τον θυμάται;). Ο ρεαλισμός και η σκληρή προπόνηση είχαν νικήσει το ταλέντο.  Ύστερα ακολούθησαν κάποιοι συμπαθητικοί αγώνες για την Αργεντινή με κορυφαίο τον αγώνα εναντίον τής Ουγγαρίας (έπαιζε χωρίς τούς κορυφαίους και μετέπειτα “δικούς μας” Λάγιος Ντέταρι και Μάρτον Εστερχάζι) την οποία κατατρόπωσε με 4 – 1 (2 γκολ ο Ντιέγκο).  Κι ύστερα ξύλο, πολύ ξύλο. Επιστημονικό ξύλο στον αγώνα με την Ιταλία (η Ιταλία είχε νικήσει 2 – 1), – 23 σκληρά φάουλ είχε δεχθεί ο Μαραντόνα μόνο από τον περίφημο Ιταλό (με καταγωγή από τη Λιβύη ) “χασάπη” Κλαούντιο Τζεντίλε. Ξύλο και απ’ τούς Βραζιλιάνους (κατά τα άλλα εξαιρετική ομάδα) στη νίκη τής Βραζιλίας επί τής Αργεντινής με 3 – 1. 

Σε εκείνο τον αγώνα  θυμάμαι έναν αγανακτισμένο Ντιέγκο να ανταποδίδει μια κλοτσιά που ‘χε δεχθεί και να αποβάλλεται. Μικρό παιδί ήμουν και βλέποντάς τον να φεύγει με κατεβασμένο το κεφάλι για τα αποδυτήρια λυπήθηκα, κατάλαβα πως πρέπει να βλέπω τον αθλητισμό διαφορετικά, να βλέπω τον άνθρωπο μέσα στον αθλητή, ξεφεύγοντας από το πρόστυχο δίπολο νίκη-ήττα. 

Για αρκετό καιρό μετά από εκείνο το Μουντιάλ η ζωή του νεαρού Ντιέγκο συνεχίστηκε στο ίδιο μοτίβο. Και στην Μπαρτσελόνα έτρωγε με την οκά κλοτσιές από τούς αντιπάλους του, μια-δυο φορές τού σπάσαν και τα πόδια – ένας νομίζω Βάσκος ποδοσφαιριστής ονόματι Γκοικοτσέα είχε κάνει καριέρα με τον να σπάει πόδια Μαραντόνα. Αποτέλεσμα: συνεχόμενες αποτυχίες για τον Ντιεγκο. 

Με τούτα και με τ’ άλλα έχασε και την θέση του στην Εθνική Ομάδα. Για 25 αγώνες σερί τής Εθνικής Αργεντινής ήταν απών, πότε τραυματισμένος και πότε σε κόντρα με τον προπονητή Μπιγιάρντο. Φόρεσε ξανά την φανέλα με Εθνικά χρώματα μόλις το 1985, ένα χρόνο πριν απ’ το “Χέρι τού Θεού), ένα χρόνο πριν τα εκπληκτικά σλάλομ ανάμεσα από δυνατούς αμυντικούς, ένα χρόνο πριν την κατάκτηση τού Παγκοσμίου Κυπέλλου από την Αργεντινή τού ίδιου, πριν απ’ τον θρίαμβο, την δόξα (αλλά και τα τεράστια προσωπικά προβλήματα) κι εντέλει την ανάδειξή του ως θρυλική μορφή του εικοστού αιώνα.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ – ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ

Προηγουμενο αρθρο
Το Facebook μπλοκάρει ψευδείς ειδήσεις για το εμβόλιο
Επομενο αρθρο
Η Ιθάκη και τα γειτονικά της νησιά κατά τον Όμηρο και την πραγματικότητα

Δεν υπάρχουν σχόλια

Γράψτε το σχόλιό σας

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.