Ο νέος δήμαρχος και ο Ανθώνας!!!

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

Νέος δήμαρχος στη Λευκάδα εκλέχθηκε ο Μπάμπης Καλός, ένας εκπρόσωπος της νεότερης γενιάς. Κτηνίατρος το επάγγελμα φαίνεται ότι ήταν δημοφιλής ανάμεσα στη νέα γενιά , η οποία έδωσε το μήνυμα πως η δημοτική αρχή χρειάζεται δήμαρχο πέρα από το κατεστημένο και από κομματικές αναφορές.

Βεβαίως, έχουμε δει αρκετούς επαγγελματίες που κέρδισαν το δήμο της Λευκάδας με τη δημοφιλία τους, αλλά ελάχιστοι απ΄αυτούς κατόρθωσαν να επιδείξουν ικανότητα στην καθημερινή διαχείριση των προβλημάτων του Δήμου αλλά και στη μακροπρόθεσμη δημιουργία και αξιοποίηση νέων υποδομών του νησιού που αναπτύσσεται ραγδαία αλλά χωρίς σχέδιο, δυστυχώς.

Ο Μπάμπης Καλός καλείται να διαχειριστεί τεράστια προβλήματα, από τα σκουπίδια μέχρι την υδροδότηση κατά την βεβαρυμμένη τουριστική περίοδο, από την αποχέτευση μέχρι το κυκλοφοριακό του νησιού. Και βεβαίως θα πρέπει να επανδρώσει και να θέσει σε πλήρη λειτουργία του νέο υπερσύγχρονο νοσοκομείο της Λευκάδας…

Εδώ ακριβώς θα σταθώ για να μιλήσω περί της τύχης του παλιού νοσοκομείου Λευκάδας και πώς θα πρέπει να αποβληθεί από την εικόνα της πόλης.

Αυτό το ογκώδες κτήριο που κρύβει όλη τη μέση πόλη, που την ταλαιπώρησε επί δεκαετίες με την ασχήμια του , τη βρώμα του αλλά και τα απόβλητά του ήρθε η ώρα να εξαφανισθεί από προσώπου γης. Ήρθε η ώρα να γκρεμισθεί και στη θέση του να ξαναγίνει το πάρκο του Ανθώνα που υπήρξε ανέκαθεν ο πνεύμονας της μέσης Λευκάδας.

Ο Ανθώνας σχεδιασμένος από τους Ιταλούς υπήρξε ένα εκπληκτικό πάρκο στην καρδιά της Λευκάδας με ευκαλύπτους (λένε ότι τους πρόσθεσαν οι Άγγλοι) που απορροφούσαν την υγρασία του τόπου, λουλούδια της εποχής αλλά και με παρτέρια από αρωματικά φυτά που γέμιζαν την ατμόσφαιρα με αβάσταχτες μυρωδιές τη μέρα και τη νύχτα.

Δυστυχώς, πρώτα ο Ανθώνας καταπατήθηκε από τον λυόμενο παιδικό σταθμό μετά το σεισμό καθώς και τα άλλα λυόμενα κτήρια που προστέθηκαν αργότερα καταστρέφοντας την αισθητική και την υγιεινή της περιοχής. Ύστερα, χτίσθηκε το επαίσχυντο νοσοκομειακό κτήριο ρουφώντας όλο το πάρκο καθώς το παλιό νοσοκομείο ήταν μικρό και εκτός Ανθώνα. Αυτό το τερατούργημα έφερε το τελικό χτύπημα στην περιοχή που δεν αναπνέει από πουθενά καθώς δεν βρίσκεται ούτε κοντά στη θάλασσα ούτε μέσα στον ελαιώνα.

Σαν παιδί που μεγάλωσα σ’ εκείνη τη γειτονιά αναθυμάμαι τις μέρες του Ανθώνα. Οι γονείς μας έπαιρναν από το χέρι και μας πήγαιναν βόλτες εκεί, αφήνοντάς μας να παίζουμε με τα άλλα παιδιά. Ο χώρος ήταν περιφραγμένος με κάγκελα γι αυτό το πάρκο ήταν ακίνδυνο. Ειδικοί κηπουροί περιποιούνταν τα δέντρα και τις πρασιές, ποτίζοντάς τα και καθαρίζοντας με θρησκευτική ευλάβεια το χώρο.

Δεν επιτρέπονταν αδέσποτα ζώα κι έτσι ο τόπος ήταν υπόδειγμα υγιεινής γι αυτό οι γονείς μας επέτρεπαν να παίζουμε με τα χώματα, να γεμίζουμε και να αδειάζουμε τα κουβαδάκια μας και να τρέχουμε πάνω κάτω στις μικρές αλέες και τα δρομάκια που ήταν στολισμένα με ασβεστωμένες πέτρες.

Σε κάποια άκρη του Ανθώνα υπήρχε ένα καφενείο, από εκείνα τα παλιά παραδοσιακά καφενεία με ξύλινες ψάθινες καρέκλες και στρογγυλά μεταλλικά τραπεζάκια σε μπλε χρώμα. Τα παραδοσιακά γλυκά του κουταλιού, η σουμάδα και ο ελληνικός καφές σερβίρονταν στο καφενείο.

Ωστόσο έντονα στη σχεδόν νηπιακή μου μνήμη καταγράφηκε η περίοπτη πίστα του χορού. Θυμάμαι έντονα τα βράδια που τα ζευγάρια χόρευαν υπό τους ήχους ζωντανής ορχήστρας. Εμείς ήμασταν μικρά και δεν πηγαίναμε στους καλοκαιρινούς χορούς του Ανθώνα. Και οι γονείς ήταν της εκκλησίας κι έτσι δεν συνηθιζόταν τότε να συμμετέχουν σε τέτοιους ευρωπαϊκούς χορούς.

Αλλά η κυρά Ζωή με τον κυρ Πάνο, η κυρία Αίθρα με τον καμαρωτό Βασίλη της περνούσαν από τη γειτονιά καλοντυμένοι κι αρωματισμένοι. Εκείνες ντυμένες με τουαλέτες από μεταξωτό ταφτά κι εκείνοι με κουστούμια και γυαλιστερές γραβάτες.

Θυμάμαι μέχρι αργά τη νύχτα να φτάνουν οι μουσικές τρυφερές, ρομαντικές και να με συνεπαίρνουν και να με κάνουν να ονειρεύομαι πως μια μέρα θα συναντήσω τον πρίγκιπα μου για να με στροβιλίζει στους ρυθμούς του βαλς και του ταγκό.

Ο πρίγκιπας ήρθε πολλά χρόνια αργότερα και με έπαιρνε κάθε μέρα από τα σκαλοπάτια του παιδικού σταθμού του πρώην Ανθώνα να με πηγαίνει με την παρέα μου στο Κάστρο για μπάνιο.

Κανένας δεν θυμόταν τον Ανθώνα, ούτε τη βοή των ευκαλύπτων όταν φυσούσαν δυνατά οι άνεμοι, ούτε το άρωμα των λουλουδιών της νύχτας… Κανένας! Μόνον το μικρό κορίτσι που τα κατέγραψε στο σκληρό δίσκο της τρυφερής μνήμης!

Καιρός να ξαναγίνει ο Ανθώνας κέντρο της πόλης, πνεύμονας ζωής και χαράς!