Στην ολίγη Ελλάδα που μας απέμεινε…

Ο επίκαιρος λόγος ενός ποιητή

«…Στην ολίγη Ελλάδα που μας απέμεινε το μόνο που μπορείς ακόμη να κάνεις είναι να δέεσαι στους Θεούς σου. Ποιους Θεούς; Ώ, μα είναι πολλοί. Σχεδόν όσοι και ο πληθυσμός της χώρας. Δυό μέτρα κάτω απ’ τη γης ή πάνω από τον πλαϊνό σου τοίχο τον γδαρμένο αγρυπνούν. Με σπασμένες μύτες, κομμένο τον ένα βραχίονα, λίγο πράσινο παλαιού καιρού στον μανδύα ή βυσσινί στους ώμους, κι ένα βλέμμα που δεν σταματάει επάνω σου, μόνο τραβάει πέρα. Μοιάζουν συλλογισμένοι και σκυφτοί, σαν να κρατάνε πετονιές, που ‘ναι τα ίδια τα νήματα της ζωής μας. Κι αυτά όλα, μέσα σε μιαν ατμόσφαιρα παραμονής μεγάλων γεγονότων που δεν ξέρεις αν θα επισυμβούν ποτέ.

Είναι σαν να χαράζει μια δεύτερη μέρα μέσα στην πρώτη. Οπόταν, κείνο που λίγο πριν αποκτούσε ιδιάζουσα βαρύτητα μέσα στη ζωή σου το βλέπεις να συρρικνώνεται, να ελαφρύνεται, να εξαφανίζεται και να μην απομένει στη θέση του παρά μια κοπέλα που μόλις εγγίζει το έδαφος, κρατάει ένα πανέρι με λουλούδια και προχωρεί κατά σένα, χωρίς να σε φτάνει ποτέ.

Τι μπορεί να συμβολίζει μια τέτοια οπτασία, εντελώς αποσπασμένη από τα καθημερινά ενδιαφέροντα; Εάν είναι σωστός ο κώδικας που χρησιμοποιώ, λέει: «Καλώς επλάσθηκες, άνθρωπε, χωρίς κανένα λόγο». Ή μάλλον: «Ο λόγος που επλάσθηκες, άνθρωπε, είναι ακριβώς αυτός: ν’ αποδεικνύεις κι εσύ με τη ζωή σου και το έργο σου ότι τα πάντα μπορούν και πρέπει να γίνονται χωρίς κανένα λόγο. Να συντελούνται έτσι όπως συντελείται ολόκληρη η δημιουργία».

Μόνο που, για να το καταλάβεις αυτό, πρέπει να πας μακριά.»

Οδυσσέας Ελύτης (Ιδιωτική Οδός)

Επιμέλεια: Ελένη Μ. Ματαράγκα