Στη Λευκάδα τα μπάνια είναι αλλιώς

ΟΛΓΑ ΧΑΡΑΜΗ

«Μπορείτε να πάτε όπου θέλετε, εγώ θα μείνω εδώ για πάντα», ψελλίζω στην παρέα έχοντας βυθίσει χέρια και πόδια στο ψιλό βοτσαλάκι των Εγκρεμνών. Δεν ξέρω πώς να χαρακτηρίσω τα νερά που βλέπω. Είναι τα πιο έντονα να πω; Φωσφορίζοντα ίσως; Σαν να μην υπάρχει σωστή λέξη. Ταμένη Αιγαιοπελαγίτισσα εγώ, για χρόνια σνόμπαρα τα γαλήνια νερά του Ιονίου. Μέχρι που πήγα στη Λευκάδα, στην κατάφωρα όμορφη δυτική ακτογραμμή της. Πευκούλια, Μύλος, Κάθισμα, Γιαλός, Εγκρεμνοί, Πόρτο Κατσίκι… Δεν είναι ψέμα, μύθος, διαφημιστικό τερτίπι. Οι εξωτικές καρτ ποστάλ γίνονται εδώ χαρτοπόλεμος. Λευκά βράχια, πράσινες πλαγιές, μπλε νερά και ηλιοβασιλέματα που θα θυμάσαι για μια ζωή.

Άλλοι πάλι προτιμούν τα βόρεια και τα νότια. Τους Μύλους και τη Βασιλική, δηλαδή, που φημίζονται για το kitesurf και το surf αντίστοιχα. Κι άλλοι τα ανατολικά. Εκεί όπου οι κόλποι είναι αμέτρητοι, οι λόφοι χαμηλοί και η βλάστηση πυκνή. Καΐκια, κότερα, θαλαμηγοί, ιστιοπλοϊκά, όλοι εδώ ρίχνουν άγκυρα, μεταξύ Λευκάδας και Πριγκιποννησίων. Εδώ κορυφώνονται οι τουριστικές εκδηλώσεις με πολυτελή ξενοδοχεία, δωμάτια, ταβέρνες και καταστήματα. Εδώ είναι και οι περατζάδες με μια αύρα κοσμοπολιτισμού, την οποία μοιάζει να έφερε ο Αριστοτέλης Ωνάσης τη δεκαετία του 1970 κι έμεινε για πάντα.

Τους υπόλοιπους λόγους για τους οποίους άξιζε που ήρθες τους ανακαλύπτεις σιγά σιγά. Όταν καταφέρεις να απομακρυνθείς από τις ακτές και πιάσεις τα ορεινά. Όταν εντοπίσεις τον καταρράκτη του Δημοσάρη, όπου ξεπλένεις την αλμύρα με μια βουτιά στη βάθρα του. Όταν αντικρίσεις το ηλιοβασίλεμα στο θρυλικό ακρωτήρι του Λευκάτα. Όταν φτάσεις στο οροπέδιο του Αγίου Δονάτου και δεις τις κυράδες σκυμμένες πάνω από τα χωράφια της ονομαστής φακής Εγκλουβής. Όταν καθίσεις στη σκιερή πλατεία της Καρυάς και τύχει να δεις κορίτσια με παραδοσιακή φορεσιά και τέντζερη στο κεφάλι, που κάνουν πρόβα για τη γιορτή του παραδοσιακού γάμου.

Αυτές είναι οι εκπλήξεις της Λευκάδας, του στεριανού νησιού που συνδέεται με την ακαρνανική ακτή με μια πλωτή γέφυρα και βολεύει και για Σαββατοκύριακο. Το δυσδιάκριτο σύνορο δεν είναι μόνο γεωγραφικό. Άλλοτε στη μοίρα των Επτανήσων κι άλλοτε των ακαρνανικών πόλεων, είναι το μοναδικό νησί του Ιονίου που γνώρισε τον τουρκικό ζυγό και μαζί όλους τους «προστάτες» των Επτανήσων. Παράλληλα, Ρούμελη και Ιόνια μπόλιασαν τις συνήθειές της, σε ίσες δόσεις.

Και κάπως έτσι, εδώ τρως και σαβόρο, και φριγαδέλι, και μαντολάτο, και κοντοσούβλι και σαλάμι αέρος. Πίνεις σουμάδα και ροζολί. Περπατάς στα καντούνια της πολύχρωμης πόλης, που είναι φτιαγμένη από τσίγκο λόγω των σεισμών και ακούς τα πνευστά της Φιλαρμονικής ή τις επτανησιακές καντάδες της Αγιομαυρίτικης παρέας. Φαντάσου το λίγο: νύχτα του Αυγούστου, στα καντούνια, με ένα αεράκι να δροσίζει, τον ήλιο να δύει στη λιμνοθάλασσα της Γύρας και τους κανταδόρους να εμφανίζονται με τις κιθάρες, τα μαντολίνα και τα ακορντεόν, τα ψάθινα καπέλα και τα κόκκινα φουλάρια τους, και να τραγουδούν νοσταλγικά: «Πάμε στα Σύβοτα, πάμε στον Πόρο/ Μαΐστρου δώρο Βασιλική/ Λευκάδα όνειρο που δεν τελειώνει/ στην αγκαλιά της έλα κι εσύ».

Πρώτη δημοσίευση: “Greece Is Νησιά”.
Μπορείτε να παραγγείλετε το τεύχος εδώ: https://subscription.kathimerini.gr/greece-is

ΠΗΓΗ: https://www.kathimerini.gr/