HomeΕΛΙΞΗΡΙΑ ΜΝΗΜΗΣΤαξίδι στο χρόνο: «το τέλος ενός σχολείου»

Ταξίδι στο χρόνο: «το τέλος ενός σχολείου»

Και το 1971 – δυο χρονών- έφυγα από τη Χώρα να ζήσω για λίγο στο χωριό. Αυτό το «λίγο» διήρκεσε μέχρι τα δέκα μου χρόνια. Ήταν τα πρώτα και ωραιότερα χρόνια της ζωής μου. Και φτάνουμε στην άνοιξη του 1975. Το χωριό μας ζωντανό. Τα ακατοίκητα σπίτια λίγα. Σε κάθε αυλή άνθρωποι φιλόξενοι, καλοπροαίρετοι, κουρασμένοι. Ο μόνιμος πληθυσμός κάτι πάνω από τα 150 άτομα.

Το Δημοτικό Σχολείο Δρυμώνα, στην είσοδο του χωριού, λειτουργεί με λίγα παιδιά. Εξατάξιο, μονοθέσιο, με δάσκαλο τον ιερέα, συγχωριανό, παπά- Δημήτρη Φίλιππα. Άνθρωπο ήρεμο, μορφή ασκητική, ταγμένο στα δυο λειτουργήματα που ασκούσε.

Μαζί λοιπόν με τη Μαρία, συνομήλικη φίλη μου και σύντροφο στο παιχνίδι, περιμέναμε με αγωνία το Σεπτέμβρη, να αρχίσει και για μας η σχολική ζωή, αφού θα πηγαίναμε στην πρώτη Δημοτικού. Μάλιστα, για να πάρουμε μια πρώτη γεύση, μας αγόρασαν τετράδια και μολύβια και άρχισαν να μας στέλνουν στο σχολείο, από την προηγούμενη άνοιξη. Εμείς ενθουσιαστήκαμε. Είχαμε κάνει το πρώτο μας βήμα. Τα παιδιά βέβαια, μετρημένα στα δάχτυλα. Υπήρχαν και τάξεις χωρίς κανένα μαθητή. Το διάλειμμα, όμως το παιχνίδι δεν σταματούσε. Τρέχαμε γύρω από το σχολείο, ανεβοκατεβαίναμε στα δύο προαύλια που είχε, παίζαμε, κρυφτό, κυνηγητό, ή σκαρώναμε αγώνες, κάτω από την σκιά των πεύκων, φτιάχναμε κολιέ από τις πευκοβελόνες και τα κρεμούσαμε στο λαιμό μας.

3

Και με το τέλος της σχολικής χρονιάς, έγινε γιορτή, με ποιήματα, σκετς και τραγούδια. Η μοναδική αίθουσα που διέθετε το σχολείο μας ήταν γεμάτη συγχωριανούς. Βλέπω ακόμα μπροστά μου καλοντυμένους τους άνδρες του χωριού, με άσπρα ψάθινα καπέλα στο κεφάλι και δίπλα λυγερόκορμες Δρυμωνιώτισσες με την παραδοσιακή φορεσιά του τόπου μας. Ήρθαν όλοι, κι ας μην είχαν παιδιά στο σχολείο… ίσως ήξεραν αυτό που εγώ θα μάθαινα λίγους μήνες μετά. Ανέβηκα και εγώ στο ξύλινο παταράκι και είπα ένα ποίημα, που είχα ετοιμάσει για τη γιορτή… τα πόδια μου έτρεμαν, αλλά το χειροκρότημα στο τέλος με αποζημίωσε… Και το σχολείο μας έκλεισε για καλοκαίρι…

Οι μήνες κύλησαν μέσα στο ατέλειωτο παιχνίδι, τα ολόγλυκα σύκα και τα σταφύλια, τις βόλτες και τα όμορφα δροσερά βράδια του χωριού μας. Πλησιάζοντας όμως ο Σεπτέμβρης, ήρθε και το μαντάτο… Το σχολείο κλείνει, λόγω μικρού αριθμού μαθητών. Τέτοια στενοχώρια δεν είχα ξαναπάρει στη σύντομη ζωή μου! Τι; Η Μαρία και εγώ δεν φτάναμε; Προφανώς όχι! Έτσι έγινε, και το πρώτο μας σχολείο δεν μας ξαναδέχτηκε στη μοναδική αίθουσά του. Και ο Σεπτέμβρης μας βρήκε στο κοντινότερο σχολείο, που ήταν στα Ασπρογερακάτα.

DSCN9498

Μετά την πρώτη απογοήτευση όμως, ακολούθησε μια αλησμόνητη χρονιά. Άνθρωποι φιλόξενοι, συμμαθητές αξέχαστοι μα πάνω από όλα ένας υπέροχος δάσκαλος. Ο επίσης συγχωριανός μας και ιεροψάλτης στην πόλη, Βαγγέλης Φίλιππας. Άνθρωπος γλυκύτατος, από τη φύση του λεπτός και ευγενικός στους τρόπους, εξέπεμπε μια αρχοντιά. Ήταν ένας καλός δάσκαλος αλλά κυρίως ένας καλός, χαμογελαστός άνθρωπος που μας αγαπούσε όλους σαν παιδιά του. Και όταν κάποιο καλοκαίρι – 25 περίπου χρόνια αργότερα – τον συνάντησα στο χωριό, χαιρετηθήκαμε εγκάρδια, αλλά μετά θυμάμαι ότι δυσκολευόμουν να απαντήσω στις ερωτήσεις που μου έκανε, γιατί είχα ένα κόμπο στο λαιμό και μια μεγάλη αγάπη στην καρδιά. Δεν τον ξαναείδα από τότε…

Κάπως έτσι, με εκπλήξεις, απογοητεύσεις και αποχαιρετισμούς, που ωστόσο τις ακολούθησαν χαρές που μετατράπηκαν με τα χρόνια σε όμορφες αναμνήσεις, ξεκίνησε για μας η σχολική ζωή.

Λίγα λόγια για το Δημοτικό σχολείο Δρυμώνα.

Το Δημοτικό σχολείο του χωριού πρωτολειτούργησε το 1824 με δέκα μαθητές και άγνωστο δάσκαλο. Από τότε λειτουργούσε ανελλιπώς με διάφορους δασκάλους, που και από το επώνυμό τους συμπεραίνουμε ότι ήταν κυρίως δρυμωνιώτες.

Αξιοσημείωτο είναι ότι από το 1863 και μετά – άγνωστο για πόσα χρόνια – το σχολείο λειτούργησε, ως ιδιωτικό, με δάσκαλο τον ιερέα Σπύρο Φέτση (παπά- Μούδια) και στεγάζονταν στην εκκλησία του Αη-Γιάννη. Ακολούθησαν πολλοί δάσκαλοι και το σχολείο άλλαξε πολλές στέγες.

Σταμάτησε να λειτουργεί στην περίοδο του αδελφοκτόνου πολέμου 1946-1948. Αυτό το διάστημα ο συγχωριανός μας Πάνος Γράψας, αν και δεν ήταν δάσκαλος στο επάγγελμα, ανέλαβε εθελοντικά να μάθει στα Δρυμωνιωτόπουλα αυτά που ό ίδιος κατείχε. Το σχολείο ξαναλειτούργησε από το 1948 και μετά. Το 1964 ανέλαβε ο ιερέας και δάσκαλος Δημήτριος Φίλιππας, ο οποίος παρέμεινε μέχρι το κλείσιμο του σχολείου τη χρονιά 1975.

DSCN9465

Σχετικά με τα κτίρια που στεγάζονταν το σχολείο, γνωστά είναι τα εξής: το σχολείο στεγάζονταν σε διάφορα σπίτια του χωριού, είτε μετά από δημοπρασία, ή τις δύσκολες χρονιές μετά από εθελοντική παραχώρηση των ιδιοκτητών τους. Για ένα μεγάλο διάστημα – όπως προαναφέρθηκε – στεγάστηκε στην εκκλησία του χωριού. Το 1959 το χωριό απέκτησε Δημόσιο Σχολείο και με την οικονομική υποστήριξη του μετανάστη στην Αμερική Δρυμωνιώτη Γιώργου Φίλιππα – γνωστού ως ‘Τρούμαν’. Εκεί στεγάστηκε έως το 1975, οπότε και έκλεισε οριστικά.

Από τότε το κτίριο του Δημοτικού Σχολείου στο Δρυμώνα στέγασε το Γραφείο της Κοινότητας, το Αγροτικό Ιατρείο, το Εκλογικό Κέντρο, ανάλογα με τις ανάγκες του χωριού. Επί σειρά ετών στο προαύλιό του, κάθε Σεπτέμβρη, γίνονταν το πανηγύρι του πολιούχου του χωριού Ταξιάρχη, με ζωντανή μουσική, κέφι και χορό. Τώρα πια δεν γίνεται ούτε αυτό. Το Σχολείο, όμως, πάντα εκεί στην είσοδο του χωριού και στο πιο ψηλό του σημείο, στη θέση Σταυρός, μας καλωσορίζει κάθε φορά που πάμε πια σαν καλοκαιρινοί επισκέπτες.

Πηνελόπη Κοψιδά

Πηγή: Εφημερίδα «Δρυμώνας» φθινόπωρο 1997–Έτος 18 – Β΄περίοδος – Αρ. Φύλλου 9 (23) Σελ 6-7.

Προηγουμενο αρθρο
Ο «αναλφάβητος» σύμβουλος του Μαξίμου
Επομενο αρθρο
Το χορευτικό του Πολιτιστικού Συλλόγου Τσουκαλάδων στο Φεστιβάλ Φολκλόρ

Δεν υπάρχουν σχόλια

Γράψτε το σχόλιό σας

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.