HomeΕΛΙΞΗΡΙΑ ΜΝΗΜΗΣΤο Μποσκέτο (Boschetto)

Το Μποσκέτο (Boschetto)

Άγνωστος παραμένει ο χρόνος, κατά τον οποίο το μεσαίο τμήμα της αγγλικής προκυμαίας του 1810, εξωραΐστηκε με τη δημιουργία του δημοτικού αλσυλίου ή δασυλίου, το οποίο έμελλε να παραμείνει μέχρι τις ημέρες μας γνωστό ως Boschetto.

Η επίσημη ονομασία Boschetto και η επεξηγηματική Giardino Publico μας παραπέμπει στην προ της Ένωσης εποχή ή, το αργότερο, σε ένα διάστημα 10-20 χρόνων το πολύ μετά την Ένωση, όταν η Ιταλική, που ήταν η κυρίαρχη γλώσσα της Διοίκησης έως τότε, δεν είχε λησμονηθεί εντελώς. Σύμφωνα με ζωγραφικές απεικονίσεις αλλά και φωτογραφίες των αρχών του 20ού αι, το Boschetto ήταν περιφραγμένο με ξύλινο φράχτη.

Αρχικά αποτελούνταν από μία τυπική και άκομψη περιμετρική πασσαλοφραγή, ενώ, μετά τη διαμόρφωση της σημερινής παραλιακής πλατείας, το περίφραγμα αντικαταστάθηκε με ένα άλλο, ομοίως ξύλινο αλλά αντάξιο του αστικού χαρακτήρα της πόλης.

1521a

Το 1925 στο κέντρο του Μποσκέττου στήθηκε η προτομή του ποιητή Αριστοτέλη Βαλαωρίτη και έγιναν τα αποκαλυπτήρια κατά τη διάρκεια επίσημης εκδήλωσης. Πιθανότατα, εν όψει της επικείμενης εκδήλωσης για τα εκατό έτη από τη γέννηση του ποιητή, το Μποσκέττο περιτοιχίστηκε με χαμηλή λιθόπλεκτη τοιχοποιΐα, ενισχυμένη, κατά ισοδιαστήματα, με τοιχοκολώνες ίδιας κατασκευής. Τόσο οι λιθοκολώνες όσο και οι παραστάδες του πυλώνα της εισόδου έφεραν κλιμακωτή επίστεψη, ενώ τα ενδιάμεσα κενά τους συμπληρώθηκαν με σιδερένιο κιγκλίδωμα. Η τοποθέτηση της προτομής έδωσε σιγά-σιγά τη αφορμή το Μποσκέττο να αποκαλείται και Κήπος του Βαλαωρίτη, μια ονομασία που ο Δήμαρχος Λευκαδίων, γιατρός Ευστάθιος Βερροιώτης, είχε ήδη δώσει στο άλλο δημοτικό αλσύλιο, τον γνωστό Ανθώνα, από το 1902.

50111

Η δεκαετία του 1980 επιφύλαξε ριζικές αλλαγές: την εξαφάνιση των μώλων με πρόσθετες επιχώσεις και διαπλατύνσεις, την ολοσχερή και εκ βάθρων καταστροφή των αλυκών, την κατασκευή του σημερινού Πόντε και την αναμόρφωση της παραλιακής πλατείας. Τόσο ο χώρος του Μποσκέττου όσο και του Ηρώου, έγιναν από πολλά χρόνια πριν παιδικές χαρές…για τους σκύλλους, αφού οι κρατούντες θεώρησαν ότι αυτοί οι χώροι ώφειλαν να είναι αβέρτοι, δηλαδή πανταχόθεν ελεύθεροι.*

* * Νίκος Βαγενάς: «Πάτρια Ίχνη – ψηφίδες από τη Λευκάδα του χτες», εκδόσεις fagotto books, Λευκάδα 2014

Προηγουμενο αρθρο
Στην εξάνθεια
Επομενο αρθρο
Η Λευκάδα και ο Λευκάδιος Χερν

Δεν υπάρχουν σχόλια

Γράψτε το σχόλιό σας

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.