Χιόνια ( κάποτε) στο χωριό – Του Δημήτρη Σολδάτου

Από παιδί ονειρευόμουν χιονισμένα Χριστούγεννα!

Σπάνια όμως χιόνιζε στην Λευκάδα. Έβλεπα τα χιόνια στην τηλεόραση, σ’ άλλους τόπους ή όταν δεν έπιανε το Ε.Ι.Ρ.Τ. και παρηγοριόμουν με το ποίημα «Χιόνια στο καμπαναριό».

Κάποτε όμως έγινε το θαύμα! Ξεχυθήκαμε τότε στους δρόμους και παίζαμε χιονοπόλεμο, πανζουρλισμός στην παρέα, τρέλα, μέθη κανονική! Ξαφνικά, κάποιος έριξε την ιδέα: να πάμε στο Νιοχώρι, στο παλιό μας σχολείο και να φτιάξουμε χιονάνθρωπο. Ο Βασίλης είχε φωτογραφική μηχανή με φιλμ, δώδεκα μόνον στάσεις.
Στον δρόμο βγάζαμε που και που καμία. Φτάσαμε με κόκκινες μύτες απ’ το κρύο και με γαλότσες γεμάτες νερά. Φτιάξαμε έναν χιονάνθρωπο σε μέγεθος ανθρώπου κανονικού.Παραταχτήκαμε τότε μπροστά του και κάποιος πήρε την μηχανή να βγάλουμε την αναμνηστική φωτογραφία. Πάτησε το κουμπί και… το φιλμ είχε τελειώσει (;).

Αυτές είναι οι φωτογραφίες που έχω στην κατοχή μου. Το χιόνι εκείνο στάθηκε μια απ’ τις μεγαλύτερες χαρές μου. Αργότερα η παρέα σκόρπισε… Τον Βασίλη «τον σκέπασε το χιόνι» του θανάτου, όχι όμως και της λησμονιάς! Καλέ μου φίλε, ποτέ μου δεν είδα χιόνι χωρίς να σε θυμηθώ! Ποτέ δεν ήρθαν Χριστούγεννα χωρίς να μου λείψει εκείνη η παρέα.

Τώρα βρισκόμαστε με τους περισσότερους δυο βήματα κοντά, αλλά χιλιάδες προβλήματα μακριά.

Μακάρι να συγκεντρωνόμαστε στο καφενείο του Μήτσου την παραμονή της Πρωτοχρονιάς και να μιλούσαμε για τα παλιά, που είναι και ταπαντοτινά μας.

Αυτό το κείμενο είναι ανοιχτή πρόσκληση για σας: Θοδωρή,Γρηγόρη, Μπάμπη, Γεράσιμε, Στάθη!

Όμως ξέρω πως δεν θα συναντηθούμε παρά στις αναμνήσεις μας, μέχρι το χιόνι της λησμονιάς να σκεπάσει τις ζωές μας, μιας και το τελευταίο κλικ απ’ την μηχανή του χρόνου έχει ήδη πατηθεί απ’ την καθημερινότητα και το φιλμ της αθωότητάς μας έχει ήδη τελειώσει (;).

Σημείωση: Η χρονιά που αναφέρεται ο Δημήτρης Σολδάτος είναι το 1987.