Ὑπουργός, τό ΥΠΟ καί τό ΥΠΕΡ

Της Χαράς Παπαδάτου-Γιαννοπούλου

Ἐν ὄψει τῆς νέας βουλευτικῆς περιόδου καί μιά καί ἡ σατυρική διάθεση ὀφείλει νά δίνει πάντα τό παρόν, θά ἤθελα νά ποῦμε κάτι τί γιά τήν λέξη Ὑπουργός: Λέξη πού σοῦ προκαλεῖ, ὅσο νά εἶναι, δέος.

Καί ἐδῶ σκόνταψα στήν Λευκάδα, πού τελικά εἶναι πάντα παροῦσα. Πρό ἐτῶν ὅταν κατάρτιζα τό λεξικό τῶν εἰδικῶν οἰκοδομικῶν ὅρων τῆς Λευκάδας, ἔπεσα πάνω στήν λέξη ὕπουργα. Μέ ἐκπληξή μου εἶδα ὅτι ἡ ἐρμηνεία τῆς λέξεως εἶναι τά ἀπαραίτητα ἐργαλεῖα τῶν τεχνιτῶν, οἰκοδόμων καί ἄλλων. Μοῦ ἔκανε ἐντύπωση καί ἔψαξα νά δῶ ἀπό ποῦ προέρχεται. Πῆγα κατ’ εὐθείαν στό Λεξικό Ἀρχαίων Ἀρχιτεκτονικῶν Ὅρων τῶν δύο μεγάλων μας ἀρχιτεκτόνων καί ἀρχαιολόγων, τοῦ Ἀναστ. Ὀρλάνδου καί Ἰ. Τραυλοῦ, ὅπου διαβάζω:

Ὑπουργός = βοηθός εἰς ἔργον τι. Πουργός, τό ἴδιο μέ ἔμφαση στήν οἰκοδομική. Πηλοφόρος δηλαδή. Ὑπουργέω = ὑπηρετῶ, ἰδίως σέ ἔργο οἰκοδομικόν. Καί τό αὐτό στό λεξικό τῶν Liddell Scott, ὅπoυ ὑπουργός (ὑποεργός), εἶναι ὁ ὑπηρετῶν, ὁ ὑπό τό ἔργον.

Ἀρχαία ἑλληνική λοιπόν ἡ ὁρολογία καί πολύ ἀκριβής καί θά λέγαμε καί πολύ δημοκρατική. Καί ὅπως φαίνεται ὁ ὁρισμός ἐμφανίζεται στίς κυβερνήσεις ἀπό τό 1862 μετά τήν ἔξωση τοῦ Ὄθωνα.

Ἄρα κατ’ ἐπέκτασιν Ὑπουργός (σημερινός) εἶναι ὁ ὑπό τό ἔργον, πού προφανῶς τοῦ ἀναθέτει ὁ ΛΑΟΣ. Ὅστις λαός ὑπάρχει καί καλόν εἶναι νά μήν τόν ξεχνᾶμε.

Πραγματικά διασκέδασα βλέποντας τί πραγματικά σημαίνει ἡ περίβλεπτος ἰδιότητα τοῦ ὑπουργοῦ, καί ἴσως θά ἔπρεπε νά τονίζεται σέ κάθε εὐκαιρία, ὥστε αὐτοί πού σκοτώνονται νά κατακτήσουν τόν τίτλο καί ὅταν τόν κατακτοῦν ψηλώνουν ἀρκετά φθάνοντας ἐνίοτε καί στήν στρατόσφαιρα, ὅτι αὐτό τό ΥΠ, στήν ἀρχή τῆς λέξεως δέν ἔχει σχέση μέ τήν πρόθεση ΥΠΕΡ, ἀλλά δυστυχῶς μέ τήν πρόθεση ΥΠΟ. Τουτέστιν ξεχνᾶμε τήν στρατόσφαιρα καί προσγειωνόμαστε ἀνωμάλως στήν γῆ.
Ἀθάνατη ἑλληνική γλῶσσα!!!

Σημ.: Τό παραπάνω κείμενο πιό συνοπτικό δημοσιεύθηκε στήν Έφημ. Πελοπόννησος στίς 11-2-2019