Ένα από τα θύματα της άμμου και της βλακείας
Όλοι θυμόμαστε αυτό τον ευκάλυπτο. Προσωπικά τον θυμάμαι τα τελευταία είκοσι πέντε χρόνια. Χάριζε πρασινάδα, δροσιά και σκιά στ’ αυτοκίνητα μας όταν πηγαίναμε στην παραλία στο ΤΑΟΛ. Δεν μας ζητούσε τίποτα.
Αυτό το δέντρο δεν σήμαινε προφανώς τίποτα γι’ αυτούς που πήραν την απόφαση να τον κουκουλώσουν με την άμμο, με αποτέλεσμα να ξεραθεί. Ένα θέαμα ντροπή για τον πολιτισμό μας.
Ο Ανδρέας Γεωργάκης που μου τηλεφώνησε και με ειδοποίησε να πάρω φωτογραφίες, ήταν πολύ θορυβημένος. Κολυμπάει χειμώνα καλοκαίρι κατά πλάτος της παραλίας μπροστά από τις «καμπίνες». Αυτός ο ευκάλυπτος ήταν το σημάδι του, ήταν το γνώριμο σημείο μιας καθημερινής συνήθειας, που θα σταματήσει να βλέπει στο μέλλον.
Αλίμονο στις πόλεις, που δεν εξασφαλίζουν στους κατοίκους τους συνέχεια μέσα στο χρόνο, που γίνονται «ξένες» και αφιλόξενες, που στερούν ακόμα και τη θέα ενός δέντρου, στο βωμό μιας λαθεμένης ανάπτυξης. Σε όλες τις πολιτισμένες χώρες του κόσμου, που είναι και αναπτυγμένες, μετά από κάποια χρόνια ζωής, το κάθε δέντρο θεωρείται μνημείο της φύσης, και σαν τέτοιο αντιμετωπίζεται.
Αλίμονο σε μας, αν ακόμα πιστεύουμε, ότι για να έχουμε ανάπτυξη πρέπει να κάνουμε «εκπτώσεις» ή να θυσιάσουμε το περιβάλλον ή να στερηθούμε όλα όσα μας συνδέουν με το χτες.
Βιολέττα Σάντα
Δεν υπάρχουν σχόλια