Ήθελα να ‘ταν μπορετό

Ήθελα να ‘ταν μπορετό, όλοι οι παλιοί Λευκαδίτες να πιανόμασταν χέρι με χέρι και να καθόμασταν σταυροπόδι κάτω από το Πεντοφάναρο. Να κλείσουμε τα μάτια μας και να σκεφτούμε, πώς ήταν η Λευκάδα μας στην εποχή μας και να τη φέρναμε πάλι πίσω.

Να γνωρίζαμε τη Λευκάδα μας, τότε που ήταν δική μας. Τότε που τη ζούσαμε εμείς μέρα νύχτα. Τη μέρα με τα πειράγματα και τις πλάκες των ανδρών στο παζάρι. Το βράδυ, που γέμιζαν τα στενά οι κανταδόροι. Την ευτυχία να σε ξυπνά η κορνέτα του Καμινάρη. Και οι νότες να περνούν τα λιμπρέτα παράθυρα, να γεμίζουν τις καρδιές όλων μας με κάτι υπέροχο.

Τότε που ο Ωνάσης ήθελε να πάρει τη Γύρα για ξενοδοχείο και καζίνο.
-Τι λέει, μωρέ, π’ θα πλερώνουμε, να κάνουμε μπάνιο στη θάλασσά μας;
Έλεγε ο κόσμος και ξεσηκώθηκε.

Τότε που ο κόσμος δεν είχε αυτοκίνητα και δεν ξέραμε ακόμη Εγκρεμούς και Πόρτο Κατσίκι.
Τότε που ξεκινώντας από την Παραλία, περνούσες μπροστά από το καφενείο του Κερατόκωλου και από το Μποσκέτο, που ήταν απέναντι. Το Μποσκέτο, το ηρώο που σαν παιδιά καταθέταμε στεφάνι δάφνινο στους ανθρώπους, που έδωσαν τη ζωή τους για την Ελλάδα μας.

Να προχωρήσουμε πιο πάνω. Να η βρύση και από πίσω η ταβέρνα του Παναή. Περνώντας άκουγες σχεδόν πάντα κάποιον να τραγουδά, πίνοντας το κρασάκι του.
Να πάρουμε στραγάλια από το Γούρμο.
Να προσκυνήσουμε στον Αϊ Σπυρίδωνα.
Να φάμε πάστα στου Πρεβεζάνου, στην Πλατεία.
Να φάμε λυχναράκια από το ζαχαροπλαστείο του Κατσή.
Μαντολάτα από το κουρείο του Μεσσήνη, που είχε πάντα απ’ έξω το τραπεζάκι με τα μαντολάτα.
Λουκουμάδες από το Φασόλια.

Όπου και να κοιτούσες, έβλεπες ανθρώπους χαρούμενους, δικούς μας, φίλους των γονιών μας.
Τώρα, όμως, όλα άλλαξαν. Όλα άλλαξαν…….

Σοφία Κοψιδά-Γαληνού