Αίτημα ενός παππού

Γράφει ο Πάνος Ροντογιάννης

Θεέ μεγαλοδύναμε μια χάρη θα ζητήσω.
Στους χρόνους που μου όρισες στον κόσμο αυτό να ζήσω,
μη λογαριάσεις, Aγαθέ, τον xρονο- κορωνάτο
που ζω σαν τυφλοπόντικας κρυμένος απ’το γάτο..

Στα χρόνια τα παλιότερα τις μέρες απεργίας
δεν τις μετρούσ’ ο υπουργός ως μέρες εργασίας
και δεν λογαριαζόντανε για δώρα και συντάξεις
συμφώνως με το σύνταγμα και τις λοιπές διατάξεις.

Σκέψου κι Εσύ σαν υπουργός κι ακόμα παραπάνω,
αφού μετον κορωνοϊό τον χρόνο μου τον χάνω.
Κάθισε και λογάριασε και πράξε αναλόγως,
μα όχι πάλι εις βάρος μου –που λέει και ο λόγος-.
Κλεισμένος δίχως ηλιοφώς σε σάλα και κουζίνα
χάνω όπως λέει κι ο γιατρός την ντε τη βιταμίνα.
Και αν θα βγω με άδεια για ψώνια λίγην ώρα,
δε βλέπω ανθρώπους φυσικούς μα όντα μασκοφόρα.
Δε βλέπω χείλια να γελούν, ούτ’ελαφρό μειδίαμα
μας κόψαν και της εκκλησιάς το ευωδαστό θυμίαμα.
Στη μάσκα ανακυκλώνεται το ίδιο οξυγόνο
λες και υπάρχει έλλειψη για τους ανθρώπους μόνο.

Αν γίνεις κάποτε παππούς, πατέρα μου Θεούλη
θα καταλάβεις τι εστί να μην ακούς:-Παππούληηη!.
Γιατί τ’αγγόνια κλείστηκαν μακριά απ’τους μεγάλους
και παίρνουν τηλεφώτηση απ’τους μισούς δασκάλους.

Φωνή άνωθεν:-Το υλικό σου αίτημα,- κοινό της ανθρωπότητας-
στη φύση διαβιβάζεται λόγω αρμοδιότητας..