Ανάγκη αποβαρβαρισμού των κοινωνιών μας

Γράφει ο Απόστολος Βεργής

Οι κοινωνίες μας κινούνται παρακμιακά τα τελευταία χρόνια. Ειδικά δε μετά από την εμφάνιση της πανδημίας. Ο παραλογισμός, η κακία και οι άσχημες ειδήσεις βασιλεύουν. Μέσα σε όλα αυτά ήρθε και η καταγγελία τής πρωταθλήτριας κ. Μπεκατώρου, όχι σεξουαλικής παρενόχλησης (όπως βλέπω να γράφουν αρκετοί), αλλά βιασμού της από άνθρωπο με μεγάλη θέση στην Ελληνική Ομοσπονδία Ιστιοπλοΐας.

Την καταγγελία της, την ακολούθησαν και άλλες. Πολλές γλώσσες άρχισαν να απελευθερώνονται και να μιλούν. Καμία έκπληξη. Γιατί καμία έκπληξη; Μα φυσικά γιατί είμαστε τέτοιοι. “Μ’ από την κόλασή μου σου φωνάζω/ εικόνα σου είμαι, κοινωνία, και σου μοιάζω” γράφει ξεκάθαρα η σπουδαία φεμινίστρια συγγραφέας Γαλάτεια Καζαντζάκη στο ποίημά της “Αμαρτωλό”. Όχι, δεν είμαστε όλοι τέτοιοι – αλλά είμαστε. Ανεχόμαστε που να πάρει: Ανεχόμαστε τον ανώτερο στην ιεραρχία βιαστή και ακολούθως εκβιαστή, ανεχόμαστε τον διεστραμμένο των κυκλωμάτων των ΜΜΕ που προωθεί μόνο ομοίους του ή θύματά του, ανεχόμαστε τον πολιτικό που διορίζει βιάζοντας  και εκβιάζοντας, ανεχόμαστε το στέλεχος κάθε κομματικής νομεγκλατούρας που ψάχνει για “στελεχογκόμενες”, ανεχόμαστε τον παιδεραστή ιερέα, πολιτικό κτλ, ανεχόμαστε τον πρεσβευτή που “την πέφτει” στις γυναίκες από την γραμματεία τής πρεσβείας στην οποία υπηρετεί, ανεχόμαστε τον έμπορο ναρκωτικών της υψηλής κοινωνίας, ανεχόμαστε τον εκβιαστή, τον τοκογλύφο, ανεχόταν οι παλιότεροι, αλλού, βάρβαρους κομισάριους οι οποίοι επενέβαιναν ευθέως στις ζωές τους, ανεχόμαστε την ομερτά τής κάλυψης όλων αυτών.

Ανεχόμαστε αυτή την ομερτά η οποία αφορά κυρίως τούς επώνυμους παραβάτες, τούς δυνατούς, αυτούς που φροντίζουν να εξαφανίζεται κάθε ελεύθερη φωνή όταν αρχίζει “να τα λέει”, αυτούς που μας στερούν εντέλει τη λευτεριά που μας αναλογεί.

Επάνω στην κοινωνική ανοχή έχουν χτίσει όλοι αυτοί τα κάστρα τους, εκμηδενίζοντας τα συναισθήματα στις σχέσεις, χρησιμοποιώντας τις κοινωνικές τους θέσεις και έπειτα το χρήμα για να προωθούν τούς εαυτούς τους, τούς σαδισμούς και  τις λοιπές διαστροφές τους.

Εκμηδενίζοντας τα συναισθήματα – τι φασισμός! Κι επέκεινα πόσο κρύο το να μαθαίνει κανείς που έχει τις ευαισθησίες τού ελεύθερου ανθρώπου τέτοια πράγματα. Κι επέκεινα οι υποψίες για όποιον κατέχει κάποια “θέση”. Κι επέκεινα το: “Βρε αδερφέ όλοι το ίδιο είναι”  – τσιτάτο το οποίο δείχνει απελπισμένες κοινωνίες που ψάχνονται για μεσσίες ή για να βρουν το ναζισμό βεβαίως, βεβαίως…

Η κ. Μπεκατώρου είχε το θάρρος. Μακάρι τα αποστήματα να ανοίξουν. Πολλοί λένε πως άργησε να κάνει αυτή την αποκάλυψη, άλλοι μένουν στο “κατά γράμμα τού νόμου” που λέει ότι το συγκεκριμένο αδίκημα έχει παραγραφεί. “Κάλιο αργά παρά ποτέ” φίλοι μου. Δεν είναι εύκολο τα θύματα, σε τέτοιες περιπτώσεις, να παρακάμπτουν τον φόβο τού στιγματισμού και τού βάρβαρου “Τα ‘θελε και τα ‘παθε”. Δεν είναι εύκολο γιατί υπάρχει μια σημαντικού μεγέθους κοινωνική μάζα που αντιδρά πρόστυχα σε τέτοιες περιπτώσεις . Ναι, φιλοξενούμε, εντός των κοινωνιών μας, βαρβαρίζουσες μερίδες.

Καιρός για αποβαρβαρισμό…