Αναδρομή – Της Υπαπαντής Θερμού

Ιούλιος. Κοντεύει τ΄ Άη Λιός.

Παρότι το φετινό καλοκαίρι είναι σχετικά δροσερό, o κύκλος ζωής για πολλά φυτά κάπου εδώ τελειώνει.
Ανηφορίζω προς το οροπέδιο του Αγίου Δονάτου. Το άλλοτε ανοιξιάτικο τοπίο έχει δώσει τη θέση του στις αποχρώσεις του καφέ και του κίτρινου.

Αποφασίζω να καθίσω για λίγο.Αρκετοί φακοπαραγωγοί πηγαινοέρχονται βιαστικά.Πήγε πολύ πίσω φέτος η χρονιά. Οψίμισε. Άλλες χρονιές τέτοιες μέρες όλοι ήταν στα σπίτια τους.

Θυμάμαι μόνο μια χρονιά, παραμονή τ’ Αη Λιος που περιμέναμε να φυσήξει. Ώρες ολόκληρες μέσα στ’ αλώνι να περιμένουμε ένα θρόισμα, μια μικρή κίνηση στα αγριόχορτα. Μια ελπίδα ότι ο Αίολος δεν μας ξέχασε. Πως θα γυρίσει. Έφτανε μια ριπή αέρα και ξάφνου σηκωνόμασταν να προλάβουμε. Έστω έτσι, λίγο λίγο να καθαρίσει ο καρπός απ’ τ’ άχυρο. Μάταια. Ήμασταν μια δυο μέρες εκεί. Περιμέναμε. Επιμέναμε.

Τα χουν αυτά οι αγρότες. Τα ‘χαμε κι εμείς. Σύμμαχο κι εχθρό μας τον καιρό. Πάντα. Μήπως το ίδιο δεν γινόταν στο βγάλσιμο της φακής;

Καύσωνας. Να βλέπουμε τα χωράφια να γίνονται, να κιτρινίζουν, να ωριμάζουν, να καίγονται το ένα πίσω από το άλλο και να ‘χουμε μόνο δυο χέρια. Τι να προλάβουμε; Δουλειά με ήλιο και φεγγάρι.

Ή να σηκώνει η θάλασσα τα μπουρίνια της. Και να νοτίζει η ομίχλη τα πάντα στο πέρασμα της. Να μουσκεύει τ’ αλώνια και τον απλωμένο μας κόπο. Πιο παλιά θυμάμαι, όταν ήμουν πιο μικρή είχα ρωτήσει πόσες φορές πρέπει να την γυρίσουμε τη φακή στ’ αλώνι. Ήταν σαν σήμερα, μετά από βροχή. Η απάντηση: Όσες χρειάζεται. Ήταν πολλές. Ξανά και ξανά ώσπου να στεγνώσει. Τι αγώνας! Τι υπομονή! Πόση προσπάθεια, χωρίς παράπονα και γκρίνιες…..

Για αλλού ξεκίνησα, μα στάθηκα. Στάθηκα για μια στιγμή. Κι έγινε ώρα. Έγινε ταξίδι στο χρόνο. Σε εκείνα τα χρόνια που όλα αυτά ήταν για μένα ένα παιχνίδι. Ήταν μια πρόκληση. Ένα εφαλτήριο. Το μέρος στο οποίο ένοιωθα την πιο έντονη νοσταλγία. Νοσταλγία για κάτι που δεν έζησα παρά μόνο μέσα από τις ιστορίες του πατέρα μου. Τις ιστορίες που μας έλεγε εκεί μες στο χωράφι. Τους μύθους που έπλεκε γύρω απ΄τ΄αλώνια.

Αυτό το μέρος κρύβει πολλά στις πέτρες και τα χώματα του. Είναι μια αστείρευτη πηγή ελευθερίας. Πίσω από τους βόλτους ξεπροβάλλουν ο ιδρώτας κι ο μόχθος απ τη μια κι η ικανοποίηση με την ανταμοιβή απ’ την άλλη και μες στα αλώνια πιάνουν το χορό. Μια δυναμική που με ποτίζει ως το μεδούλι, που με πλημμυρίζει με βεβαιότητα κι αισιοδοξία. Με ένα ελαφρό μειδίαμα σηκώνομαι να φύγω, όχι για κει που ξεκίνησα. Εκεί θα πάω άλλη μέρα.

Πηγή: standpointpantis.blogspot.gr
Φωτογραφια: Θανάσης Κατωπόδης