Αναμνήσεις του χιονιού

Το χιόνι στην ορεινή Λευκάδα αποτελεί την ευχάριστη είδηση των ημερών. Τα χωριά μας ντυμένα στα άσπρα γίνονται πεντάμορφα κι εμείς χαιρόμαστε και τα καμαρώνουμε.

Όσοι καταγόμαστε από την ορεινή Λευκάδα θυμόμαστε τους χειμώνες πάντα αντάμα με το χιόνι. Σε κανέναν δεν έκανε εντύπωση τότε το χιόνι. Τα παιδιά όμως το χαιρόμασταν ιδιαίτερα. Κι ας γινόταν αιτία να κοκκινίζουν και να «σκάνε» τα χεράκια και τα ποδαράκια μας.

Ούτε τα κοριτσάκια αλλά ούτε και οι γυναίκες φορούσαν παντελόνια εκείνα τα χρόνια. Δεν είχαμε ούτε μπότες, ούτε καλσόν, ούτε γάντια και σκουφιά. Κανένας σχεδόν δεν είχε. Είμαστε δυνατά και σκληραγωγημένα παιδιά. Θυμόμαστε μέχρι σήμερα τις προσπάθειες που καταβάλαμε για να φτιάξουμε ένα χιονάνθρωπο της προκοπής, αλλά έχουμε ξεχάσει  το κρύο.

Ούτε και τα σπίτια είχαν θέρμανση. Στη γωνιά προσπαθούσαμε να ζεσταθούμε. Από τις πόρτες αλλά και τα παράθυρα του σπιτιού έμπαινε ο αέρας και το αγιάζι. Δεν γνωρίζαμε τότε αν υπήρχε κάτι διαφορετικό. Αυτή ήταν η ζωή μας.

Το χωριό μου ήταν πολύ επικλινές και ανηφορικό. Όλο σκάλες –σκάλες. Το παχύ στρώμα του χιονιού εξομάλυνε τις ανηφόρες. Έκρυβε τους φράχτες και τα σύνορα. Όλα γίνονταν ένα τεράστιο ίσωμα από το ολόλευκο χαλί που τα σκέπαζε. Κι εμείς χαιρόμαστε ποιος πρώτος θα ταράξει αυτή την ηρεμία, ποιος θα φτάσει πρώτος στο απάτητο και απαλό χιόνι. Ήταν σαν να κατακτούσαμε έναν καινούργιο κόσμο.

Το χιόνι πολλές φορές γινόταν αιτία να καταστραφεί  το βιος των γονιών μας και των μπαρμπάδων μας. Δεν θυμάμαι όμως ποτέ  να δυσανασχέτησαν. Είχαν μάθει να σέβονται και να προσκυνούν τη φύση και τον κύκλο της. Ήταν υπομονετικοί, στωικοί και εργατικοί. Οι βροχές, το χιόνι, οι πλημμύρες είχαν πάντα δυο όψεις. Ήταν ευεργετικές αλλά και καταστρεπτικές. Οι άνθρωποι αισθάνονταν αδύναμοι και απροστάτευτοι μπροστά τη φύση.

Αλλά το κυριότερο είχαν μάθει μόνο να δουλεύουν σκληρά και να προσφέρουν. Δεν περίμεναν από πουθενά βοήθεια. Οι δρόμοι μπορεί να έκλειναν από το χιόνι, αλλά μήπως υπήρχαν και αυτοκίνητα να περάσουν;

Κι όταν ο χιονιάς έφευγε άφηνε πίσω του μόνο γλυκές αναμνήσεις. Ακόμα κι αν βουρκώνουν τα μάτια κοιτώντας παλιές φωτογραφίες, οι αναμνήσεις παραμένουν γλυκές.