«Ανοιξιάτικες συναντήσεις»: δυο μέρες έτσι, χωρίς πρόγραμμα!

Το 1980 ακουγόταν από το ραδιόφωνο μια εκπομπή την οποία επιμελούταν η εκπληκτική δημοσιογράφος Μαρία Ρεζάν με τίτλο: «Μια ώρα έτσι, χωρίς πρόγραμμα.» Τον τίτλο και μόνο αυτόν, μας θύμισαν οι «Ανοιξιάτικες συναντήσεις», που οργανώθηκαν φέτος για πρώτη φορά στην πλατεία Μαρκά. Μια καλή ιδέα που κρίνοντας εκ του αποτελέσματος παρέμεινε μόνο μια καλή ιδέα. Αφού απέτυχε να δώσει το στίγμα της και όχι μόνο.

Η φιλοσοφία ήταν: βγείτε έξω και… απλώστε… έτσι χωρίς πρόγραμμα, χωρίς στόχο, χωρίς επιδιωκόμενο αποτέλεσμα. Κανένας από τους συμμετέχοντες δεν χρειάζεται να προσφέρει κάτι καινούργιο, να προσπαθήσει, να δουλέψει πάνω σε κάποιο πλάνο. Όλα χύμα.

Σύμφωνα με το δελτίο τύπου που έστειλε το Πνευματικό κέντρο στις 21 Απριλίου επρόκειτο για: «Υπαίθριο πολυθεματικό διήμερο εκδηλώσεων Πολιτισμός-Αθλητισμός-Τουρισμός-Περιβάλλον-Γαστρονομία». Το αποτέλεσμα απογοήτευσε. Δεν ήταν μόνο η ισχνή συμμετοχή του κόσμου την πρώτη μέρα. Ήταν και η «αμηχανία» που επικρατούσε παντού. Η προσπάθεια να συνδεθούν τα ασύνδετα. Απλά βγείτε έξω, όπως είστε, με τα… «καθημερινά» σας, στο όνομα του πολιτισμού, του αθλητισμού, του τουρισμού!

Η παραπάνω θεματολογία του Πνευματικού κέντρου, δημιουργήθηκε, μάλλον, με βάση τους συμμετέχοντες! Απλοϊκές σκέψεις που δημιούργησαν βαρύγδουπους τίτλους. Π.χ. η συμμετοχή της ομοσπονδίας ενοικιαζομένων δωματίων σε έναν πάγκο με φυλλάδια, ήταν μάλλον ο τομέας τουρισμός! Η παρασκευή από τους μαθητές του ΔΙΕΚ spring rolls κάλυψε την γαστρονομία και ούτω καθ’ εξής.

Κάπως έτσι αρχίζουμε και αποσυνδέουμε τις λέξεις από το νόημα, την βαρύτητα και την πραγματική τους σημασία. Κάπως έτσι δεν μπορούμε να βρούμε άκρη. Αφού όλοι μπορούμε να κάνουμε τα πάντα, αφού όλα είναι εύκολα και δεν χρειάζονται προσπάθεια και προετοιμασία.

Κάπως έτσι πιάνουμε στο στόμα μας την πολύπαθη λέξη πολιτισμός και την φέρνουμε στα μέτρα μας, δηλαδή στο τίποτα. Κάπως έτσι βαφτίζουμε το κάθε καρακιτσαριό πολιτισμό, αφού δεν έχουμε αντίλογο. Αφού αυτοί που μπορούν να μιλήσουν για τον πολιτισμό, σιωπούν. Η διαιώνιση της ήσσονος ή καθόλου προσπάθειας, το… ξεκινάμε και στην πορεία βλέπουμε.

Αυτό που είναι ανησυχητικό είναι η φιλοσοφία που εκπέμπουν τέτοιες εκδηλώσεις, το χωρίς πρόγραμμα, χωρίς στόχους, χωρίς προσπάθεια. Ο αχταρμάς στη σκέψη, ο παραμερισμός της λογικής, που τείνουν να γίνουν επικρατούσα ιδεολογία, σε κάθε τομέα. Το ανακάτεμα των ετερόκλητων συγκεντρωθέντων, μοιάζει τόσο με το ανακάτεμα των επιχειρημάτων, κόντρα στην κοινή λογική, που βιώνουμε.

Τώρα θα μας πείτε δεν έγινε δα και τίποτα κακό. Οι ενστάσεις μας δεν έγκειται στο «καλό» ή στο «κακό». Ούτε χάθηκε ο κόσμος, αν περάσουμε δυο μέρες, έτσι χωρίς πρόγραμμα, με «άρτο και θεάματα». Μόνο να μην τα παρουσιάζουμε διαφορετικά απ’ ότι στην πραγματικότητα είναι. Να αφήσουμε κατά μέρος τον πολιτισμό, τον αθλητισμό, και όλα τα βαρύγδουπα και να παρουσιάσουμε αυτό ακριβώς που έγινε, δηλαδή: δυο μέρες έτσι, χωρίς πρόγραμμα!

Η Άνοιξη έχει ανέκαθεν 3 μήνες. Θα μπορούσαν να γίνουν ανάλογες συναντήσεις με αρχή, μέση και τέλος, με θεματολογία, με προσπάθεια, με επιδιωκόμενο αποτέλεσμα, με αφιερώματα και αναφορές, απλωμένες σε πολλά Σαββατοκύριακα.

Στην εποχή που η αριστεία και η γνώση είναι υπό εξαφάνιση, μόνο κάτι τέτοιες εκδηλώσεις θα οργανώνουμε. Και πιθανόν στις εποχές της αυταπάτης και της απάτης που ζούμε, να νομίζουμε κιόλας ότι μεγαλουργούμε!
Τι δηλαδή, καλύτερος ήταν ο Τζεβελέκης!

Γιατί όπως λέει και ο ποιητής:

Πρώην Νησί των Ποιητών
και τώρα γη των μεσιτών,
του χρήματος,
του κρίματος
και της τσαπατσουλιάς,
του ανόσιου,
του δημόσιου,
της αλλαξοκωλιάς
…
Εδώ είν’ η γη των φεστιβάλ,
πατρίδα του άρπα κόλλα,
δίνει η μπαρούφα ρεσιτάλ
κι ο γιος του πάρτα όλα!
Εδώ είναι γη συναυλιών
και ρεζιλίκι των σκυλιών:
στο εμετικό το Κάστρο
γαβ! γαβ! το κάθε άστρο.
(Α, ρε, Αντώνη Τζεβελέκη,
ρίξε μας ένα αστροπελέκι!)
…
Εδώ κανένας για να ζει
πρέπει να κάψει το μπουζί
σπινθήρα να μην δίνει.
Πρέπει τ’ αυτιά του με κερί
να τα σφαλίσει αν μπορεί,
τα μάτια του να κλείνει.
Να ‘χει τα πόδια του ανοιχτά
και μέση λαστιχένια,
να λέει χαβιάρι τα σκατά
κι υγεία την ασθένεια!…*

Αποσπάσματα από το ποίημα «ΝΗΣΙΩΤΙΚΗ ΑΙΤΩΛΟΑΚΑΡΝΑΝΙΑ», του Δημήτρη Ε. Σολδάτου, από την ποιητική συλλογή «ΣΑΝ-ΤΑ ΜΑΥΡΑ ή Μούσα Λευκα(η)δία», Λευκάδα 2010.