HomeΕΛΙΞΗΡΙΑ ΜΝΗΜΗΣΑύγουστος 1960: Από την Αθήνα στη Λευκάδα για ένα χορό στο «Μποσκέτο»

Αύγουστος 1960: Από την Αθήνα στη Λευκάδα για ένα χορό στο «Μποσκέτο»

(Άρθρο σε Αθηναϊκή εφημερίδα στις 25 Αυγούστου 1960)

Να πάτε από την Αθήνα στη Λευκάδα δια ξηράς είναι μια υπόθεση εννιακοσίων ογδόντα χιλιομέτρων: τετρακοσίων ενενήντα να πάτε και τετρακοσίων ενενήντα να γυρίσετε. Και  από αυτά τα εξήντα δηλαδή εκατόν είκοσι πήγαινε κι έλα είναι χωματόδρομος, που ο Θεός να τον κάνει. Όποιος έχει καινούργιο αμάξι, εκεί ας πάει να το παλιώσει.

Από την Αμφιλοχία και πέρα ο πολιτισμός -και ο πιο στοιχειώδης- εγκαταλείπεται απότομα. Κι όσο το τοπίο ομορφαίνει, τόσο δυναμώνουν και τα τραντάγματα και δεν σας αφήνουν να το χαρείτε. Ωστόσο από τον Σαρωνικό μπορεί να περάσει κανείς στο Ιόνιο από το θαλάσσιο δρόμο, περνώντας από τον Ισθμό στον Κορινθιακό κι ανεβαίνοντας προς τα Επτάνησα. Άλλα είναι τόσο αραιές οι προσεγγίσεις των πλοίων  της γραμμής στη Λευκάδα, ώστε δεν θα έχει κανείς την ευκαιρία όταν θέλει.

Η άνοδος δια της ξηράς είναι, λοιπόν, η μόνη στη διάθεσή σας οποιαδήποτε ώρα. Για τον κόπο των τετρακοσίων ενενήντα χιλιομέτρων σας αποζημιώνει, η αφάνταστη ποικιλία των τοπίων, που στα περισσότερα η θάλασσα είναι βάθος, πλαίσιο, καθρέφτισμα, συνοδοιπόρος, ή ακόμα και μακρινή υπόκρουση.

Από τα ευθύγραμμα περιγιάλια της Κινέττας, όπου μια λουρίδα κατάλευκη από χαλίκια γυαλισμένα από κύματα αμέτρητων αιώνων, χωρίζει το μπλε της θάλασσας από το πράσινο του πευκιά, περνάτε στα περιγιάλια της Βόχας, όπου η στεριανή πράσινη θάλασσα των αμπελιών της σουλτανίνας σμίγει σε κόρφους κι αγκαλιές  με τον αφρό και τον φλοίσβο της άλλης θάλασσας των κυμάτων. Κι από τις χαριτωμένες κωμοπόλεις και τα χωριά της Βόχας, που στα κάτασπρα σπιτάκια της σκαρφαλώνουν αναρριχώμενα «πρωινές δόξες» και μπουκαμβίλιες, οι βεράντες τους είναι στολισμένες με γεράνια και οι πρασιές τους με τριαντάφυλλα και ντάλιες, περνάτε στις βελούδινες αμμουδιές και τα τιτανικά πεύκα του Ξυλόκαστρου. Κι από κει περνάτε το στενό Ρίου Αντιρρίου, για να σκαρφαλώσετε στο βουνό του Έπαχτου, να απολαύσετε από τις ψηλές κορδέλες τον κόρφο της Πάτρας και το Ιόνιο να στραφταλίζει κάτω από τον ήλιο. Και σε λίγο Μεσολόγγι, το Αιτωλικό, τα δραματικά στενά  της Κλεισούρας, ομορφιές τόσο διαφορετικές.

Οι θάλασσες, οι λιμνοθάλασσες κι οι λίμνες, με τις γραφικότητές τους δεν σας αφήνουν ούτε στιγμή: Του Μεσολογγιού με τα ιβάρια  και τα πριάρια, του Αγρινίου η Τριχωνίδα και πιο πάνω η Αμβρακία με τα φτωχικά βαρκάκια και τους υπομονετικούς ψαράδες, που θυμίζουν κάποιες φιγούρες του Πυβίς ντε Σαβάν.

Κι έπειτα η Αμφιλοχία, ο άλλοτε Καρβοσαράς, με το φαρδύ του δρόμο και το αραξοβόλι του, η Βόνιτσα στο πράσινο ψηλό θρονί της, το κάστρο της Λευκάδας και το πέραμά της και τον μακρύ της μόλο -πλήθος γραφικότητες, που χορταίνουν το μάτι και σας κάνουν τέλος να ξεχνάτε την ταλαιπωρία.

Φτάνετε αργά το απόγευμα, ενώ έχετε ξεκινήσει πρωί πρωί από την Αθήνα, έχετε ανάγκη από ανάπαυση… άλλα πρέπει στις εντεκάμιση να σας ξυπνήσουν για τον χορό του «Μποσκέτο». Και πρέπει να πάτε στις έντεκα τη νύχτα -είναι επίσημος.


 Το Μποσκέτο σε γκραβούρα του 1870

Είναι το  «Μποσκέτο», ο δημοτικός κήπος της Λευκάδας, όμορφος, περιποιημένος και με δυο χορευτικούς στίβους, παρακαλώ. Η Λευκάδα όλη βρίσκεται επί ποδός: ακούω το βόμβο της πολυκοσμίας να ανεβαίνει στο ξενοδοχείο και δεν με αφήνει να κλείσω μάτι. Όλοι περιμένουν να γίνει έντεκα η ώρα για να πάνε στον κήπο, όπως στην Αθήνα περιμένουν, την ίδια ώρα, τη Λαμπρή, να πάνε να αναστήσουν.

Στις έντεκα είναι ο κήπος στις δόξες του. Τα φώτα άφθονα -η πολιτεία της Λευκάδας φωτίζεται από την δική της μηχανή, δυνατή, που της έχει εγκαταστήσει η ΔΕΗ-και με γούστο βαλμένα καταυγάζουν τα λουλούδια του κήπου, άλλα και τα ζωντανά άνθη, που την πλημμυρίζουν τώρα, δεσποινίδες και νεαρές κυρίες με τουαλέτες, κομψές (μερικές μάλιστα μοντελάκια) με καβαλιέρους ποικίλης εμφάνισης, που αρχίζουν από το εσπερινό κοστούμι και τελειώνουν στην πουκαμίσα την κοντομάνικη -απόλυτη και χαριέστατη δημοκρατία.


 Το Μποσκέτο στα αριστερά το 1927

Οι περισσότερες από τις ντάμες είναι όμορφες. Η Λευκάδα φημίζεται για τον ωραίο της γυναικόκοσμο. Και δεν υστερούν καθόλου στο μάμπο, στο τσα-τσα από καμία Αθηναία κυρία του στίβου. Και οι δυο στίβοι του «Μποσκέτο»  πλημμυρίζουν ζευγάρια, λικνίσματα και μάτια, που κάθε τόσο κοιτάζουν τον ουρανό να τον ευχαριστήσουν για την χαρά που τους επιτρέπει.

Είμαι με στην παρέα  του δημάρχου σε θέση προνομιούχα κι επισκοπώ το γραφικό κι εύθυμο θέαμα μέχρις ότου παρασυρθώ κι εγώ στη δίνη του χορού…  Ο συνωστισμός είναι τέτοιος, ώστε σε μια ώρα, δεν υπάρχει τίποτε πια να πάρετε. Δεν βρίσκονται παρά μόνον λίγα κοκ. Και το γκαρσόνι εννοεί να μας τα επιβάλει: Αυτά  θα πάρετε -μας λέει, ή… τίποτα.

Τόνος δικτατορικός. Είχαμε να φάμε κοκ από το 1902. Αλλά επιτυχία χορού αυτό θα πει: να μην υπάρχει μισή θέση στο στίβο, μισή θέση στην τραπεζαρία και ούτε ψίχουλο στον μπουφέ!

Σπύρος Μελάς*

*Ο Σπύρος Μελάς (13 Ιανουαρίου 1882 – 2 Απριλίου 1966) ήταν Έλληνας δημοσιογράφος, συγγραφέας, δραματουργός, σκηνοθέτης και ιδρυτής θιάσων, εκδότης και ακαδημαϊκός. Υπήρξε μία από τις πιο παραγωγικές φυσιογνωμίες των γραμμάτων με μακρόχρονη θητεία και πολύμορφη δραστηριότητα στον πνευματικό κόσμο της εποχής του.

Προηγουμενο αρθρο
Πτώση ελικοπτέρου στη Σάμο: Δύο νεκροί, σώθηκε ο πιλότος, αναζητείται το τέταρτο μέλος του πληρώματος
Επομενο αρθρο
Λευκάδα: Σκάφος με δύο επιβαίνοντες έπλεε ακυβέρνητο

Δεν υπάρχουν σχόλια

Γράψτε το σχόλιό σας

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.