Για την Αφροδίτη…
Πάνε 4 μέρες. 4 μέρες που είμαι παγωμένη. Δεν το πιστεύω πως χάθηκες τόσο άδικα. Ποτέ δεν θα το πιστέψω. Νομίζω πως θα έρθεις πάλι το καλοκαίρι να χορέψουμε στο φεστιβάλ…
Όλες αυτές τις μέρες ανατρέχω σε μνήμες, σε φωτογραφίες, σε άλμπουμ. Τι να πρωτοθυμηθώ; Τα όμορφα παιδικά χρόνια που περάσαμε μαζί; Τι ξεφάντωμα κάναμε στα γενέθλια! Τι βουτιές και κατακόρυφα κάναμε στη θάλασσα κάτω από το νερό! Σωστές γοργονίτσες… Παίζαμε και τους ναυαγοσώστες με τις θαλάσσιες σανίδες μας. θυμάσαι;
Και έπειτα τα καλοκαίρια στην κατασκήνωση. Οι δραστηριότητες, τα μπάνια, τα τραγούδια τα γέλια και ο ύπνος μας πάντα στα πάνω κρεβάτια της κουκέτας.
Και έπειτα οι πάσες και τα σουτ στην Νίκη Λευκάδας. Τα παιχνίδια και οι προπονήσεις μας. Τα αποδυτήρια. Εκεί που αναγνώριζες από την μυρωδιά του μαλακτικού ποιος είχε πλύνει τις στολές της ομάδας!
Τέλος, οι χοροί μας. Στον Ορφέα από παιδάκια. Μεγαλώσαμε μέσα στο σωματείο. Οι φορεσιές, οι παραστάσεις, οι πρόβες μας. Δεν θα ξεχάσω πόση σιγουριά ένιωθα αν το χέρι που κρατούσα δίπλα μου στο χορό, ήταν το δικό σου.
Αισθάνομαι τυχερή που συμπορευτήκαμε μαζί σε διάφορες πτυχές της ζωής μας. Σε ευχαριστώ για τα τόσο όμορφα παιδικά και νεανικά χρόνια που περάσαμε.
Καλό ταξίδι. Σ’ αγαπώ.
Ελεάννα Ματαράγκα
Δεν υπάρχουν σχόλια