Γιορτινές μέρες χαράς – Δημήτρης Χ. Παξινος*

Περιμέναμε πως και πως αυτές τις μέρες για πολλούς λόγους. Κυρίως γιατί κλείνουν τα σχολεία και μετά γιατί είναι γιορτές για τα παιδιά με δώρα, κάλαντα, χαρές και πανηγύρια. Τότε φορούσαμε πηλήκιο πάντα όταν κυκλοφορούσαμε έξω και ο κινηματογράφος απαγορευόταν. Μόνο όταν είχε μαθητική επιτρέπονταν με την έγκριση βεβαίως βεβαίως του Γυμνασιάρχη, για έργα κατάλληλα, εξυπακούεται. 

Όμως η προσμονή ήταν μεγάλη και οι προσδοκίες μας για χαρούμενες γιορτές ακόμη μεγαλύτερες. Ετοιμαζόμασταν να πούμε τα κάλαντα και προετοιμαζόμαστε γι’ αυτό και ποιος θα κρατούσε τα χρήματα, που ορισμένοι έδιναν για να τα μοιραστούμε. Ισχνό όμως το ταμείο αφού οι περισσότεροι έδιναν γλυκίσματα και την ευχή τους, που όμως δεν μας αρκούσε… Γυρίζαμε στα στενά και παίζαμε στριφτό τάλιρα και δίφραγκα: κορώνα, γράμματα και κάναμε κι ένα πήδο για να πάρουν καλλίτερη τροχιά. 

Τα καλά όμως χρήματα τα παίρναμε την πρωτοχρονιά από τους θείους που μας έδιναν καλό μεροκάματο! Μας τα έπαιρνε η μάνα μου όμως, τα χρήματα όταν γυρίζαμε σπίτι το μεσημέρι Ήξερε και πόσα περίπου είναι. Ήθελα όμως να ξοδέψω κάτι απ’ αυτά για δικές μου ανάγκες,όπως για γυαλένιες κυρίως, καραμέλες και κάνα πιστόλι η αυτοκινητάκι, στις μικρές ηλικίες που όμως ήταν απαγορευτικά. Σκεφτόμουν λοιπόν να κρύψω κάτι λίγα φράγκα για τη συνέχεια, αλλά δεν ήξερα που. Όλα υπό έλεγχο κι οι κρυψώνες ήταν γνωστές στη μάνα μου. Τζίφος λοιπόν οι προσπάθειες.. 

Πιο πολύ μας ενδιέφερε το τρεχαλητό στα στενά, στα σοκάκια που είχαν στενάξει από μας. Τα γνωρίζαμε με κλειστά μάτια απ’ τη μια άκρη μέχρι την άλλη. Δεν ήταν δα και μεγάλη η Λευκάδα. Άνετα, την περπατούσαμε τότε και σχεδιάσαμε τα παιγνίδια που μόνο εκεί απόμερα μπορούσαμε να παίζουμε. Τώρα έχει απλωθεί πολύ. Τίποτε δεν θυμίζει την Λευκάδα των παιδικών μας χρόνων.  

Οι μεγάλοι μαζευόντουσαν στα σπίτια να γιορτάσουν μαζί και κάποιοι έπαιζαν κάνα χαρτάκι. Εμείς περιοριζόμασταν στη σβούρα: πάρε ένα και πάρτα όλα. 

Ακόμα θυμάμαι που παρακαλούσαμε, μέσα μας, ο καθένας για  τον εαυτό του να σταθεί η σβούρα στο πάρτα ολα και να κερδίσουμε τα φραγκοδίφραγκα! Ή παίζαμε τόμπολα η γκρινιάρη, που μας δώριζαν οι γονείς μας, ενώ άλλα περιμέναμε…Ήταν μέρες ζεστασιάς και όλοι λίγο πολύ τις χαιρόμασταν με τα καλούδια της, φτωχικά κατά το πλείστον,αλλά συνήθιζες και τα θεωρούσες πλούσια και μοναδικά. Πως να ξεχάσεις, άλλωστε,το πρωινό χριστουγεννιάτικο ξύπνημα του πατέρα μας, να πάμε στην εκκλησία της ενορίας μας, του Αγίου Νικολάου να εκκλησιασθούμε, να προσκυνήσουμε και να γευτούμε τη μυσταγωγία της μεγάλης αυτής μέρας. Χαραγμένη μέσα μας άφησε ανεξίτηλο το στίγμα της να μας καθοδηγεί στον δρόμο που Εκείνος χάραξε με τόση ταπεινότητα κι αγάπη που θά πρεπε να προσδιορίζει τις σκέψεις και πράξεις μας στην εποχή του Κορωνοιού, με τα τόσα προβλήματα που έφερε.

Χρόνια πολλά και αλληλεγγύη. Και του χρόνου με λιγότερα προβλήματα. 

Οι μέρες όμως περνάνε γρήγορα και χωρίς να το καταλάβουμε, έφθανε η μέρα που θα πηγαίναμε σχολείο ξανά! Και περιμέναμε μετά το Πάσχα και μετά τις Καλοκαιρινές διακοπές, που ήταν οι μεγαλύτερες και καλλίτερες.

Δημήτρης Χ. Παξινος

*Πρώην πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών