HomeΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣΓράμμα στον Άγιο Βασίλη!

Γράμμα στον Άγιο Βασίλη!

Της Ειρήνης Περδικάρη

Έϊ Άνθρωποι!
Ήρθαν τα Χριστούγεννα.

Το βλέπετε, έτσι δεν είναι;

Η πόλη στολίστηκε με φώτα…
Τα σπίτια στολίστηκαν με φώτα.
Χρυσό και κόκκινο παντού και λίγη αστερόσκονη σαν βροχούλα πέφτει απο τον ουρανό.

Απο όταν ήμουν παιδί κάθε Χριστούγεννα στεκόμουν μπροστά στο δεντράκι και ένα δάκρυ κυλούσε κοιτάζοντας το. Για πολλά. Πολλά τα δεινά του κόσμου. Αλλά δεν θα σας στεναχωρήσω σήμερα. Γιατί παρά τη θλίψη που δεν παύει ούτε αυτή την όμορφη ημέρα και όσα δάκρυα και να κυλήσουν για τον καθένα μας προσωπικά, το θαύμα των Χριστουγέννων φέρνει ένα γλυκό χαμόγελο και μία ζεστασιά στην καρδιά, γιατί είναι η μοναδική ημέρα του χρόνου που γιορτάζεται η αγάπη.

Η αγάπη. Η πανανθρώπινη αγάπη. Η Θεϊκή αγάπη. Η μόνη αληθινή αγάπη για τη ζωή.
Και τη νιώθουμε όχι γιατί πρέπει επειδή το ημερολόγιο τη γράφει αλλά γιατί την έχουμε μέσα μας.

Αυτή είμαστε. Αυτοί είμαστε.

Δεν πειράζει που δεν είμαστε πια παιδιά, μπορούμε αυτη τη μοναδική μέρα να γίνουμε σαν αυτά. Να ταξιδέψουμε μαζί τους στην παραμυθούπολη των Χριστουγέννων.
Να γράψουμε παραμύθια όπως αυτά και να χαρούμε πάλι όπως κάναμε παιδιά.

Χρόνια πολλά
Ειρήνη Περδικάρη

Πάμε λοιπόν μία βόλτα στην παραμυθούπολη.
Μας περιμένουν η Τασία και η βοηθός της, βοηθοί του Άη-Βασίλη, που ετοιμάζουν τα δώρα που ζήτησαν τα παιδιά απο τον γλυκό παππούλη.

Το παραμύθι της Αγγελίνας

Μια φορά και έναν καιρό
η ζωή ήταν όμορφη σαν παραμύθι.
Και σε αυτό το παραμύθι
ζούσε η όμορφη Αγγελίνα.

Μία όμορφη πριγκίπισσα
σαν τα όμορφα τα κρίνα.

Είχε όμορφα μαλλάκια
και δυό καστανοπράσινα ματάκια.
Όμορφα ροζ γλυκά χειλάκια
και υπέροχα αφράτα μαγουλάκια.

Και φορούσε ένα φόρεμα ασημί
κεντημένο με λουλούδια γιασεμί.
Παπουτσάκια με φιογκάκια
και στα μαλλιά
φωτεινά αστεράκια.

Στο δάσος έπαιζε με τα ζωάκια,
με λουλούδια, θάμνους και δεντράκια.

Ήταν ένα υπέροχο, καλοσυνάτο κοριτσάκι
και αν στο παραμύθι έρθετε
θα σας δώσει και φιλάκι!
Για την
Αγγελίνα Μακρυγιώργου
Α’ δημοτικού

Το παραμύθι της Αναστασίας

Μια φορά και έναν καιρό
ζούσε μία όμορφη κοπέλα που την έλεγαν Ειρήνη.

Την έλεγαν έτσι γιατί αγαπούσε την ειρήνη, όχι πόλεμος.

Ήταν πριγκίπισσα μιας χώρας κοντά στην Ελλάδα.

Ήταν πάνυα χαρούμενη και για αυτό ο ήλιος ήταν χαρούμενος κι αυτός
και έβγαινε στον καταγάλανο ουρανό.

Όταν όμως ήταν στεναχωρημένη, ο ήλιος ήταν στεναχωρημένος κι αυτός.
Για αυτό δεν έβγαινε ο ήλιος.

Αναστασία Μεσσήνη
Β’ δημοτικού

Προηγουμενο αρθρο
«Ενώπιον τάφου νεοσκαφούς»
Επομενο αρθρο
Προσγειώθηκε για πρώτη φορά στη Αεροπορική Βάση του Ακτίου το E-3F Awacs

Δεν υπάρχουν σχόλια

Γράψτε το σχόλιό σας

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.