«ΔΟΞΑ» Βασιλικής

Γράφει ο Παναγιώτης Σκληρός

Έσκαε η μπάλα, παφ πουφ και τρόμαζα που ακόμα δεν είχα τελειώσει το διάβασμα και θα΄χανα το μπακότερμα ή το δίτερμα!!

Τα παράταγα όλα κι έτρεχα στην «κοινότητα» να κλωτσήσω κι εγώ λίγο, να δω τους μεγαλύτερους ή άμα έλειπε κανένας να «μπω και μέσα». Μ’ άρεσε κι εμένα να κλωτσάω. Και το γήπεδο ήταν δίπλα στο σπίτι μας, άρα δεν το απέφευγα παρόλο που οι γονείς μου και κυρίως ο πατέρας μου δεν μ’ άφηνε να πάω για μπάλα για δυο θυμάμαι λόγους. Ο ένας ήταν ότι μ’ ένα ζευγάρι παπούτσια που μου’χε πάρει απ τον Καπέο ή τον Πεντεσπίτη (δεν θυμάμαι αλλά μάλλον απ τον Καπέο ήταν τα πρώτα παπούτσια μου), δεν γινόταν να κλωτσάω, να πηγαίνω σχολείο, να πηγαίνω τις γίδες για βοσκή και με τα ίδια να πηγαίνω στην εκκλησία τις Κυριακές. Άσε που ήμουν και.. παπαδάκι κι έπρεπε να’μαι και περιποιημένος όσο να’ναι! Και με το κλώτσα κλώτσα είχαν ξεφτίσει μπροστά τα παπούτσια κι άντε τώρα να κρύβεις κάπου το βερνίκι να τα βερνικώνεις άμα τελείωνε η μπάλα. Δύσκολα πράματα να γίνονται στα κρυφά ολ’ αυτά και να νομίζεις κιόλας ότι τους κοροϊδεύεις!

Ο άλλος είχε να κάνει με την λειψή διατροφή μου «διατί να το κρύψαμε άλλωστε» Δηλαδή, πως ν’ αντέξεις να αναπτύσσεσαι, να διαβάζεις, με ρύζι, κρεμμύδια, πατάτα, καμιά σαρδέλα, κουκιά, λάχανα και λίγο γάλα (το καθημερινό σχεδόν διαιτολόγιο), να πηγαίνεις στον κάμπο και να έχεις και κουράγιο για μπάλα. Άρα «θ’ αδυνατίσεις και θ’ αρρωστήσεις ή «θα ιδρώσεις και θα κρυώσεις». Δίκιο είχε ο έρμος!  Όταν όμως άκουγα το παφ πουφ μ’ έπιανε τρέμουλο κι ήθελα να πάω αμέσως να παίξω. Πήγαινα κι ας ήξερα ότι ή θα σφύριζε να γυρίσω ή θα’στελνε την αδελφή μου να με φωνάξει ή όταν γύριζα θα’πεφτε το σχετικό ξύλο. Δεν σκάμπαζα όμως απ’ αυτά όχι γιατί δεν λογάριαζα τις συνέπειες  άλλα γιατί ήθελα να παίξω με τα άλλα παιδιά, σαν παιδί κι εγώ.

Κάποτε, αρχές 1960, τα μεγάλα παιδιά του χωρίου μαζεύτηκαν ακόμα κι απ’ τα γύρω χωριά, έφτιαξαν φανέλες,  αγόρασαν παπούτσια κι ονόμασαν (δεν ξέρω με ποια διαδικασία) την ομάδα «ΔΟΞΑ».  Ήταν τα δυνατά παιδιά του χωρίου άλλος ψηλός, άλλος γεροδεμένος, ένας ήρθε απ’ το γυμνάσιο  κι έβλεπε ή έπαιζε, άλλος υπάλληλος άλλος ήταν φοιτητής, άλλος που’ρθέ απ το στρατό κι είχε κλωτσήσει κι αλλού, άλλος που ήρθε απ’ τα καράβια κι έλεγε ότι παίζαμε απαν’ στην κουβέρτα του καραβιού, όλοι πάντως… ήξεραν. Κι εμείς κοιτάζαμε να κλέψουμε κάνα κόλπο γιατί όλο… μύτους σουτάραμε!

Δεν θυμάμαι τα χρώματα της ομάδας άλλα πιστεύω ότι ήταν μπλε και λευκό σορτσάκι αγορασμένα απ’ τον Ανυφαντή, τον μπάρμπα Στέλιο.  Αργότερα άλλαζαν τα χρώματα ανάλογα με την… παρτίδα που ερχόταν. Στις αναμετρήσεις λοιπόν στο γήπεδο ερχόταν σχεδόν όλο το χωριό άντρες και γυναίκες άλλος να δει το παιδί του ή άλλες να καμαρώσουν τα παλληκάρια του χωριού αλλά και μανάδες που δεν ήταν λίγες οι φορές που μπαίναμε μες το γήπεδο και με καμιά κλαρίδα φοβέριζαν τον αντίπαλο που έριξε καλαμιά στο γιο της..

 Η «Δόξα» έπαιζε με τα γύρω χωριά που όπως μου’πε ο φίλος μου ο Πάνος ο Σολδάτος,  με το Σύβρο, με το Μαραντοχώρι αλλά και με τον «Απόλλωνα» Αγίου Πέτρου και τον… «Ασυνεννόητο» Δραγάνου!  Όμως εμείς περιμέναμε την μεγάλη αναμέτρηση με τον Αη -Πέτρο!   Κόντρα σε όλα τα δυο χωριά, νοικοκύρηδες οι Αη -πετρίτες, κονσόλοι του λιμανιού οι Βασιλικιώτες μεγάλες περιουσίες στ’ απάνου χωριό, δυνατό εμπόριο στο λιμάνι. Αντιθέσεις κι αντιπαλότητες.

Η συγκέντρωση, οι προπονήσεις και τα μεταξύ μας παιγνίδια δινόταν εκεί, στο μικρό γηπεδάκι δίπλα στο σπίτι μας. Πήγαινα λοιπόν κι έβλεπα τους μεγάλους, τον Τζέτζελα,τον Κοντή (τερματοφύλακα), τον Γιώργο Σαββίνο,τον Μάκη τον Καπώνη, τον Γιώργο τον αγροφύλακα, τον Νίκο τον Μπουμπλή κι αργότερα το Σπύρο και τον Νίκο τον Μπάκα, τον Γκελεχάνα, τον Νίκο και τον Άγγελο τον Αργυρό, τον Παπαλίνα, τον Γιώργο τον Μπομπόνα, τον Φάνη τον Βουκελάτο, τον Γιάνναρο, τον Φλίππο του Μαρή και άλλους που ανάμεσα σε φωνές και κλωτσές γινόταν ο χαμός όταν έμπαινε αλλά κι όταν χανόταν ένα γκολ!  Κι ήταν αληθινό μάθημα για όλους μας όταν ο Φλίππος ο Μαρής (που μου φαίνεται ότι κατείχε το… άθλημα) μας φώναζε «άντε ρε και δεν είναι καθαρεύουσα». Του το θυμίζω καμιά φορά και συγκινείται ο αγαπητός μας Φίλιππος Κολυβάς.  Τρέχαμε από δω κι από κει, στραβοκλωτσάγαμε, άλλος τα κατάφερνε καλύτερα όπως ο Σπύρος ο Νταντής (σκέτο κλάδεμα στα μπακ) ή ο Πάνος ο Σολδάτος (τεχνίτης αυτός που μας έφυγε με «μεταγραφή» στην… Ιταλία) κι όλο κάτι μπράβο παίρναμε απ’ το Φλίππο και την άλλη φορά μας έβανε πιο εύκολα μέσα. Θυμάμαι πολύ καλά μια κλωτσιά του Σπύρου που είχα φάει στο δεξί καλάμι (ακόμα έχω το σημάδι) κι επειδή δεν το περιποιήθηκα (μάλλον το έκρυψα για να… κρύψω ότι πήγα για μπάλα), έκανε οίδημα και χρειάστηκε ο μετέπειτα… γιατρός της ομάδας ο Γιάννης ο Σκληρός που ήταν αγροτικός γιατρός στη Βασιλική, να μου το περιποιηθεί αφού βέβαια έπεσε το ξύλο της αρκούδας με το λουρί  που και στην μπάλα πήγα και τραυματίστηκα.

Όμως το μικρό γηπεδάκι στην κοινότητας ήταν πολύ μικρό για μια… μεγάλη ομάδα και με μια κλωτσά η μπάλα έφτανε πανεύκολα στην άλλη μεριά ή πήγαινε στη θάλασσα.  Έτσι με κάποιο μέσον, πίεση, παρακάλια δεν ξέρω, ο Σπύρος ο Σκληρός ο Μπογόρδος, ο πατέρας της Μαρίας, που ήταν άρχοντας σε όλα του, παραχώρησε ένα μεγάλο χωράφι πέρα στην άμμο, μετά το δεύτερο γεφύρι κι εκεί διαμορφώσαμε ένα γήπεδο πολύ καλό για την εποχή του με σωστές διαστάσεις γηπέδου,  χωμάτινο βέβαια, μη φανταστείτε, κάναμε με ασβέστη διαγράμμιση κι ήταν πάρα πολύ καλό, πράγματι.  Θυμάμαι ότι ερχόταν κι απ’ το Νυδρί τότε να παίξουν σ’ αυτό το γήπεδο. Εκεί παρόλο που ήταν μακριά απ’ το χωριό, ήταν τέτοια η δίψα μας για μια κλωτσά σε δαύτο που γινόταν ο χαμός απ’ την προσέλευση.  Όλοι θέλαμε να παίξουμε σ’ αυτό το γήπεδο, σαν μεγάλοι. Κι όλοι θυμόμαστε ότι ήταν σ’ ένα ματς καλοκαίρι απόγιομα διαιτητής ο Ηλίας Υφαντής του Ολυμπιακού που έκανε διακοπές στο χωριό μας!  

Το μικρό γήπεδο έμεινε για εμάς τους πιτσιρικάδες και για καμιά προπόνηση ή μπακότερμα έτσι για ξεμούδιασμα.

Αξέχαστο παιγνίδι που μάλιστα είχα γράψει και την πρόσκληση-πρόκληση στους Αηπετρίτες να κατέβουν να παίξουμε ήταν όταν έστειλα… γράμμα(!) στον φίλο μου τον Λάμπρο τον Μελά «Κύριον Λάμπρο Μελά του Θωμά, Άγιος Πέτρος» να κατέβουν να… αναμετρηθούμε. Πρέπει να’ταν γύρω στα 1963-64. Κι έγινε ο χαμός σ’ εκείνο το ματς που το θυμάμαι πολύ έντονα. Γιατί έγιναν κι άλλα παιγνίδια ανάμεσα στα δυο χωριά. Μια η μια κι άλλοτε η άλλη ομάδα κέρδιζε κι όλο και μαθαίναμε καλύτερα.   Σ’ εκείνο λοιπόν το ματς που δεν ξέρω γιατί ήταν τόσο αναμενόμενο και τόσο… ντέρμπυ,  κατέβηκε όλο το χωριό απ’ τον Άη-Πέτρο με τρακτέρ, με τα αυτοκίνητο του Σπύρου του Μαγκιώρη όλοι στην καρότσα αλλά πιο πολλοί με τα γαϊδουράκια και τα πιτσιρίκια πισωκάπουλα. Ήταν διπλά στις περιουσίες τους εξ άλλου το γήπεδο κι οι περισσότεροι τα καλοκαίρια μένατε στα αγροτόσπιτα τους, στον κάμπο. Φωνές στο γήπεδο, τραυματισμοί, βλασφημίες, αμπωξές,  αλλού οι Αηπετρίτες αλλού εμείς, παρών ο γιατρός ο Γιάννης και διαιτητής απ’ το Σύβρο μου φαίνεται ή ένας χωροφύλακας ή ο ενωμοτάρχης! Μπορεί να’ταν κι ο άλλος γιατρός, ο Ιάκωβος Κυριάκος που τον σεβόμαστε στο χωριό ή ο Πέτρος ο Μαλακάσης που ήταν προϊστάμενος στο ταχυδρομείο και μας έφτιαξε και την ομάδα βόλεϊ. Μας είχε βοηθήσει πολύ.  Εκείνον πάντως που φοβόμαστε εμείς οι βασιλικιώτες ήταν ο μπάρμπα Πάνος ο Φώκιας απ’ τον Άη Πέτρο που με μια μπαστούνα πήγαινε εδώ κι εκεί και με τις μουστάκες του έτσι αγριωπός όπως ήταν, έσπερνε το φόβο. Δεν θυμάμαι το αποτέλεσμα αλλά θυμάμαι ότι ο Πάνος ο Φώκιας είχε μπει με την μπαστούνα στο γήπεδο γιατί κάτι δεν του άρεσε απ’ τα σφυρίγματα του διάτρητη ή κάποιος δικός του δεν απέδιδε όσο μπορούσε.

Αξέχαστες μέρες, υπέροχες στιγμές για όλους μας, το πρώτο άκουσμα να σκάει η μπάλα στο χώμα, ν’ αναπηδάει και να περνάει από πάνω σου,  να σε… κοροϊδεύει που θέλεις να την τιθασεύσεις μ’ ένα πόδι ή με το κεφάλι ή το στήθος. Και μετά, χρόνια αργότερα, στον Άγιο Κοσμά, (θυμάμαι καλά ότι ήταν Κυριακή πρωί) με μια φοβερή όστρια αλλά και μ’ ένα μαεστρίδικο κοντρόλ να βουτάς τη μπάλα και να… περνάς την audition!  Με δέχτηκαν στην ομάδα! Εμένα απ’ το πουθενά! Εκεί, παρέα με τον ξάδερφο μου τον Θέμη τον Μαραγκό να πολεμάμε να γίνουμε ίδιοι με τους ντόπιους, εκεί ναι, να τα καταφέρνουμε να μπαίνουμε και στη βασική ομάδα, να παίζουμε μπροστά σε εξέδρα, να βάζουμε γκολ, να νικάμε ή να χάνουμε απ’ τη Χαραυγή, τον ΑΟ Καραβά, τους Νέους Ευγενείας ή τον Αργοναύτη…

Χρόνια όμορφα ,όπως και τα σημερινά βέβαια που είμαστε ακόμα εδώ με όμορφες γεύσεις του σήμερα για να θυμόμαστε την άλλοτε seleção του νότου, τη Δόξα Βασιλικής..

Παναγιώτης Σκληρός  2020

Υ.Γ. Φίλοι, θα χαρώ πολύ να προσθέσετε τις παρατηρήσεις και οι διορθώσεις σας. Είναι ευπρόσδεκτες!!