Δυο ξεχασμένες αλωνιστικές μηχανές

Τις βλέπω «αραγμένες», παρατημένες για την ακρίβεια, εδώ και πολλά χρόνια κάθε φορά που διασχίζω το δρόμο από Λαζαράτα προς Αλέξανδρο. Δυο παλιές αλωνιστικές μηχανές. Οι νεότεροι δεν τις γνωρίζουν.
Σήμερα σταμάτησα, πλησίασα κοντά, τις φωτογράφισα και μου ξύπνησαν ευχάριστες παιδικές μνήμες.

Ο ερχομός τους στο χωριό στη δεκαετία του ’60, ήταν χαρά και πανηγύρι για μικρούς και μεγάλους. Πήγαιναν με τη σειρά σε όλα τα χωριά του νησιού, με διαφορά μιας ή δυο ημερών. Χρησιμοποιούνταν για το αλώνισμα του σιταριού.

Όλο το χωριό περίμενε τον ερχομό τους και προετοιμαζόταν. Αφού θέριζαν το σιτάρι το έκαναν δεμάτια και το μετέφεραν στο «Αλωνάκι», μια επίπεδη έκταση δίπλα στο δρόμο. Ο κάθε νοικοκύρης στήνοντας τα δεμάτια όρθια έφτιαχνε τη δική του «θημωνιά». Σε λίγες μέρες εμφανιζόταν η αλωνιστική μηχανή. Φάνταζε θηρίο, τεράστια, στα παιδικά μας μάτια. Με τι γρηγοράδα «έτρωγε» τα δεμάτια και ξεχώριζε το σιτάρι από το άχυρο. Μπροστά στο στόμιο που έβγαινε το σιτάρι οι γονείς μας κρατούσαν τσουβάλια και τα γέμιζαν.

Το πιο εντυπωσιακό για τα παιδικά μας μάτια ήταν ο τεράστιος υπερυψωμένος σωλήνας, σαν φουγάρο που έβγαζε το άχυρο. Στην αρχή γινόταν ένας μικρός σωρός αλλά μέσα σε λίγη ώρα σχηματιζόταν ένα ολόκληρο βουνό. Όση ώρα δούλευε έκανε δυνατό θόρυβο που ξεκούφαινε, αλλά ποιος νοιαζόταν τότε;

Οι γονείς μας μετέφεραν στο κατώι του σπιτιού το σιτάρι, που μαζί με το λάδι και το κρασί αποτελούσαν το βιος της χρονιάς.

Με τα χρόνια οι αλωνιστικές μηχανές «κουράστηκαν», ξεπεράστηκαν από την τεχνολογία και παραμέρισαν στην άκρη του δρόμου…