Επιλήσμονες; – Του Νίκου Βαγενά

Στη πόλη των θαυμάτων έπαψαν, εδώ και καιρό, να επικρατούν οι ευαισθησίες γύρω από τον πολιτισμό. Αφομοιωθήκαμε μέσα στο γενικό και ασυνάρτητο χαρμάνι των θερινών καλλιτεχνικών – πολιτισμικών εκδηλώσεων, όπως αυτό έχει διαμορφωθεί στην υπόλοιπη επικράτεια. Ξεχάσαμε και παραγκωνίσαμε στοιχεία και αξίες που κάποτε, ήσαν πρωτόγνωρα όχι μόνον για τον τοπικό πληθυσμό αλλά και πέραν των ορίων του νησιού και συνόρων της χώρας.

Ξέρομε όλοι ότι ο Αύγουστος είναι «ο κατ’ εξοχήν μήν τεττίγων και των ακριδοειδών». Παντού όπου κι αν κοιτάξεις, όπου κι αν διαβείς, όπου κι αν σταθείς, θα ζαλιστείς από το χαρτομάνι της εντύπου (μετά της προβαλλομένης «μουτσούνας» σε φωτό) διαφημίσεως, που σε προσκαλεί για εκδηλώσεις που θα γίνουν και ακόμη για εκδηλώσεις που… έγιναν! Ξεχύνονται, λοιπόν, οι τέττιγες (δημοτικιστί, τα τζιτζίκια) και υποκριτές (δημοτικιστί, οι ηθοποιοί) στην επαρχία για να απολαύσει επιτέλους, τον πολιτισμό έτσι όπως διαμορφώνεται στις μεγάλες πόλεις.

Δυστυχώς, μέσα σ’ αυτό το κλίμα, καλούνται να δώσουν το παρόν και οι μουσικοχορευτικοί Σύλλογοι, επειδή έτσι το επιτάσσουν οι προφάσεις με εορταστικό περιτύλιγμα (βλέπε διάφορες εκδηλώσεις συνοδεία ποτού και φαγητού.) (1) Βεβαίως οι χοροί και δη οι τοπικοί, είναι από τα βασικότερα μέσα έκφρασης πολιτισμού ενός τόπου και μιας χώρας γενικότερα, αλλά γιατί όλα αυτά μόνον το καλοκαίρι και μάλιστα τον Αύγουστο; Φυσικά οι λόγοι είναι ευνόητοι!

Συνεπώς μέσα σε όλο τούτο το εορταστικό πανηγυράκι με τις αλλοπρόσαλλες εκδηλώσεις(2), παραγκωνίζονται (όπως πιο πάνω σημειώθηκε) αξιόλογα στοιχεία πάνω στα οποία στηρίχθηκε η νεωτέρα πολιτισμική κουλτούρα του τόπου. Κάποιοι από εμάς τους ανεδαφικούς (και πρωτίστως προκλητικά αδαείς περί των πολιτισμικών πραγμάτων), αναμέναμε από του επισήμους φορείς μια αναφορά του βαρυσημάντου, τότε, γεγονότος που έλαβε χώρα, πριν μισόν αιώνα ακριβώς, στη άσημη πλατεία της πόλης μας.

Αναφερόμαστε στο γεγονός των 50 χρόνων σαν σήμερα 30 Αυγούστου 1964,(3) όπου η διάσημη Μαρία Κάλλας, εσηκώθηκε εντελώς αυθόρμητα από τη θέση της επισήμου καλεσμένης και ζήτησε να τραγουδήσει πάνω στη σκηνή, όπου λίγο πριν είχε χορέψει το συγκρότημα της Σερβίας. Το μόνο που ζήτησε ήταν ένα πιάνο κι έναν οιονδήποτε πιανίστα, ο οποίος βρέθηκε στο πρόσωπο του νεαρού, Κυριάκου Σφέτσα, μαθητής του Ωδείου, αν θυμάμαι καλά.

Ξέροντας και η ίδια ότι δεν είχε στη διάθεση της, την αναγκαία συμφωνική ορχήστρα, τις ηχητικές εγκαταστάσεις, τους ρυθμιζομένους φωτισμούς αλλά το ξύλινο πατάρι που έφτιαχνε κάθε φορά, ο Βαγγέλης Βλάνος ( αυτόνε δεν τόνε ‘γνώριζε) και απέναντι της ένα άμουσο, πλην άδολο και ενθουσιώδες κοινό, δεν δίστασε να εκτελέσει ένα απόσπασμα από τη «Cavalleria Rusticana» του Pietro Mascani. Αυτή η «χειρονομία» έκρυβε μέσα της, όλη την απλότητα και καταδεξά μιας από της μεγαλύτερες θεραπαινίδος του μελοδράματος.

Μια χειρονομία που έκανε την άλλη μέρα το γύρο του κόσμου και τους φανατικούς του είδους να στριφογυρίζουν την υδρόγειο σφαίρα του γραφείου τους, προκειμένου να εντοπίσουν το… κράτος της Λευκάδας.

Δεν θα ήτο υπερβολή να ειπωθεί ότι εκείνη η «χειρονομία» εξετίναξε στα ύψη τις πολιτισμικές – καλλιτεχνικές μετοχές της άσημης πόλης των 5.000 περίπου κατοίκων ανά το πανελλήνιο και πέραν αυτού.

Μοιραία, λοιπόν, μπαίνει το ερώτημα: Δεν άξιζε μια μικρή εκδηλωσούλα, έστω υπό τύπον ομιλίας, ακόμη και για το θεαθήναι, βρε αδελφέ, προκειμένου, ως πόλη, να ψιθυρίσωμε στη μνήμη της ένα «ευχαριστώ»; Από εκείνη την προβολή δεν κερδίσαμε;

Βεβαίως η συνεργάτις και επιμελήτρια της παρούσης ιστοσελίδος, κ. Βιολέττα Σάντα, είχε αναφερθεί στο βαρυσήμαντο εκείνο γεγονός ήδη από τις 15 Ιουλίου [εδώ] αλλά φαίνεται ότι υπεύθυνοι επί των πολιτισμικών πραγμάτων, εκείνη την ημέρα έπαιζαν τυφλόμυγα ή φορούσαν κατάμαυρα γυαλιά ηλίου αν και υπάρχει η υποψία ότι, σαν αναφορά αναρριπίσεως της μνήμης; δεν ελήφθη επαρκώς υπ’ όψιν. Πολύ φοβούμαστε ούτε καν σοβαρώς υπόψιν.

Ίσως θα ήτο μα ευκαιρία να κερδίσομε ένα βήμα (από τα τόσα που χάσαμε) βγάζοντας το όνομα της Λευκάδας πάλι προς τα έξω, προσκαλώντας δύο ανθρώπους να μιλήσουν για τα «έργα και τις ημέρες» της διεθνούς Primadonna.

Ν. Β. 30/8/2014

(1) Δυστυχώς το φαγοπότι καθιερώθη ως πολιτισμική εκδήλωσις!!!
(2) Αρκούσε κανείς να παρατηρήσει το αφισσομάνι πάνω στους στύλους της ΔΕΗ και στους δημοτικούς στύλους στο δρόμο του κάστρου.
(3) Διεθνές Φεστιβάλ Φολκλόρ στα νηπιακά του βήματα.