Επιχείρηση: Εξεταστική!

Όχι καλέ! Δε λέγεται εξεταστική. Μαρτύριο λέγεται και κανονικά θα έπρεπε να μας παρασημοφορούν κάθε φορά που τελειώνει. Και εντάξει πες η εξεταστική του χειμερινού εξαμήνου είναι για εμάς τους φοιτητές κάτι για να μας θυμίζει ακριβώς στα μέσα της ακαδημαϊκής χρονιάς ότι έχουμε κι ένα διάβασμα, μια υποχρέωση, ένα πτυχίο που πρέπει να πάρουμε, μια καριέρα να χτίσουμε και έναν εγκέφαλο να κάψουμε βρε αδερφέ!

Αλλά την εξεταστική του Ιουνίου ποτέ μου δεν θα την καταλάβω. Που εσύ είσαι κει πτώμα, ο εγκέφαλος υπολειτουργεί, οι ζέστες σφίγγουν απεγνωσμένα, τα πουλιά κελαηδούν στα κλώνια, ο κόσμος ξεχύνεται στις παραλίες κι εσύ όχι απλά δεν έχεις όρεξη για διάβασμα, δεν έχεις καν όρεξη να σύρεις το κορμί σου από τον καναπέ στο κρεβάτι κι απ’το κρεβάτι στον καναπέ! Ποιο σατανικό μυαλό σκέφτηκε να βάλει εξετάσεις στις αρχές της πιο όμορφης εποχής του έτους δεν ξέρω. Ο κόσμος θα ήταν ομορφότερος αν για οποιονδήποτε τρελό και παλαβό λόγο αποφασίζαμε να καταργήσουμε τις εαρινές εξεταστικές. Δεν μας φτάνουν δηλαδή ο Φλεβάρης και ο Σεπτέμβρης; Enough is enough!

Από προσωπική εμπειρία να σας πω ότι τίποτε δεν είναι τυχαίο και πιστέψτε με όλο το σύμπαν συνωμοτεί εναντίον μας σε περιόδους εξεταστικής. Πάω που λέτε προχτές να πάρω το βιβλίο από το ράφι της βιβλιοθήκης που το είχα παρατημένο και πάνω που πλησίαζα σε απόσταση αναπνοής σκόνταψα σε κάτι σοκολατάκια που είχαν ξεμείνει από μέρες και αποφάσισα ότι ήταν θείο θέλημα και έπρεπε να καθίσω να τα φάω. Αφού τελείωσα με τα σοκολατάκια, πήγα επιτέλους να πάρω το βιβλίο από το ράφι και τι να δω; Γεμάτο σκόνη το βιβλίο, γεμάτο σκόνη και το ράφι και το διπλανό ράφι και ολόκληρη η βιβλιοθήκη και oh my God όλο το σπίτι ήταν μολυσματική εστία ακάρεων. Τσαντίστηκα. Μια και δυο πιάνω ξεσκονόπανα, χλωρίνες, καθαριστικά και σφουγγαρίστρες και αρχίζω μανιωδώς να γυαλίζω κάθε γωνιά του σπιτιού γιατί τι είμαστε άλλωστε τίποτα απολίτιστοι να ρθει κάνας άνθρωπος να μας επισκεφθεί και να βρει τέτοια ακαταστασία;

Αφήστε που έχω βάσιμες υποψίες ότι η σκόνη δημιουργεί εντελώς ακατάλληλο έδαφος για υγιές διάβασμα και δε βοηθάει καθόλου στη συγκέντρωση. Μου πήρε τρεις ωρίτσες που λέτε να καθαρίσω υποτυπωδώς το σπίτι (γιατί δεν έπρεπε άλλωστε να σπαταλήσω άλλο πολύτιμο χρόνο από το διάβασμα μου – αλίμονο!), αλλά δεν έκατσα αμέσως να διαβάσω γιατί ήμουν πτώμα από το τρίβε-τρίβε οπότε λέω δε βαριέσαι ας πάει και το παλιάμπελο θα ρίξω έναν υπνάκο για καμιά ώρα να σηκωθώ ανανεωμένη μετά να ασχοληθώ με το διάβασμα.

Περιττό φυσικά να πω ότι ήμουν εντελώς άτυχη (μα τι κατάσταση πια κι αυτή!) γιατί ξέχασα να βάλω ξυπνητήρι, η μια ώρα ύπνου έγινε τέσσερις και φυσικά όταν σηκώθηκα σαν παραβρασμένο κοτόπουλο – λες και με είχε ματιάσει κοτζαμά μάτι του Σάουρον από τη Μόρντορ – δεν θυμόμουν που βρισκόμουν, σε ποιο έτος, σε ποιον πλανήτη, ποιο γαλαξία και όλα τα συναφή.

Πήγε μεσάνυχτα για να συνέλθω και αφού προηγήθηκε ένα γεμάτο γεύμα και μερικές ατέλειωτες ώρες συνομιλίας στο τηλέφωνο, κάτι ράγισε μέσα μου όταν η Ελληνίδα μάνα σε ένα από τα τηλεφωνήματα στην άλλη άκρη της γραμμής με ρώτησε: “Πως πάει το διάβασμα;”. Εκεί συνειδητοποίησα ότι δύο πράγματα με πληγώνουν: Πρώτον, ότι η μνήμη μου με πρόδωσε και θυμήθηκα ότι είχα διάβασμα και δεύτερον, ότι η Ελληνίδα μάνα δεν θα αλλάξει ποτέ γιατί θα σου θυμίζει πάντοτε αυτά που προσπαθείς να αποφύγεις!

Πάντως είδατε; Εγώ τουλάχιστον προσπάθησα!

Εύα Τσιλιμπώκου

(Η Εύα είναι τεταρτοετής φοιτήτρια της ιατρικής)