Η «αρχόντισσα κι ο αλήτης»!
Πάνε πολλά χρόνια απ’ όταν έπεσε στην αντίληψή μου το θέμα. Ήταν η θυγατέρα μου στις πρώτες τάξεις του Γυμνασίου, όταν ξεκίνησα να την ντύνω με την νυφιάτικη παραδοσιακή φορεσιά της Λευκάδας, στις παρελάσεις του σχολείου και στις χορευτικές εμφανίσεις στο σωματείο που βρίσκεται.
Εύρισκα αταίριαστο αισθητικά να υπάρχει μια τόσο στολισμένη φορεσιά για τη «νύφη» και ο «γαμπρός», έτσι όπως μας παρουσιάζεται μέσα από τις φορεσιές των χορευτικών σωματείων του νησιού να μοιάζει «ρετζεκλής», λες και θα πάει να σκάψει.
Διαβάζοντας το βιβλίο «Η Λευκαδίτικη Λαϊκή Φορεσιά» του Πανταζή Κοντομίχη διαπιστώνει κάποιος ότι στην αντρική φορεσιά, μάλλον τα σωματεία, με το χρόνο, δεν έδωσαν την πρέπουσα σημασία. Μετά, το ένα αντέγραψε το άλλο και έτσι έχουμε αυτό το άσχημο θέαμα.
Κοιτάζοντας πρόσφατα φωτογραφίες τις δεκαετίας το ’60 διαπιστώνω ότι πράγματι υπάρχει ταυτότητα στην τότε εμφάνιση, με όσα ο Πανταζής Κοντομίχης αναφέρει. Ολοκέντητο γιλέκο, μεταξωτό ζωνάρι, κεντητό πουκάμισο….
Μήπως πρέπει να σωματεία να ξανακοιτάξουν το θέμα; Δεν είναι τόσο σπουδαίο, να προσθέσουν κάποια στολίδια στα γιλέκα, και στις βράκες, ούτε να αντικαταστήσουν το απαίσιο καθημερινό ζωνάρι με κάτι σε χρωματιστό και καλύτερης ποιότητας.
Βιολέττα Σάντα
Δεν υπάρχουν σχόλια